เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 55

บทที่ 55 ดื่มเหล้าไม่ดีต่อสุขภาพ

“คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดใช่ไหม ได้เดี๋ยวฉันจะเขียนสัญญาให้คุณเลย ถ้าต่อไปฉันไปแล้วฉันจะค่อยๆ คืนให้คุณ” เสิ่นเฉียวเชื่อในตัวเอง สีหน้าท่าทีจริงจัง ก้าวเท้าอย่างรีบร้อน

“หยุด”

เสิ่นเฉียวหยุดอยู่ที่เดิม จ้องเขาอย่างไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร

“ถอยหลังไป”

เสิ่นเฉียวก็ยังคงไม่เข้าใจ แต่คนที่สั่งคือเย่โม่เซิน เธอจำต้องค่อยๆ หันหลังกลับมา

แล้วยังไงต่อ

“ออกไป”

เพื่ออะไรกัน เรื่องยังคาราคาซังอยู่เลย แต่ที่บริษัทเขาเป็นใหญ่ เสิ่นเฉียวทำได้แค่ ออกจากห้องทำงานไป ตามคำสั่งของเขา

กลับมายังโต๊ะทำงานของตน เสิ่นเฉียวนึกถึงลู่สุนฉางที่ถูกทำร้ายที่ร้านกาแฟในวันนั้น ต่อมาเย่โม่เซินบอกว่าจะกำจัดเขา ไม่รู้ว่าเป็นความจริงหรือเปล่า

หวังว่าจะไม่จริงนะ

เปิดโน้ตบุ๊กขึ้นมา เสิ่นเฉียวเตรียมตัวตั้งใจทำงาน ปรากฏว่าผ่านไปยังไม่ถึงสองนาที ก็ง่วงนอนจนหาวออกมา

ไม่ได้ เสิ่นเฉียวเคาะไปที่ศีรษะของเธอ เธอเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ เธอจะต้องตั้งใจทำงาน รีบปลุกให้ตัวเองกระปี้กระเป่าขึ้นมา เสิ่นเฉียวถือเอกสารที่นั่งมองมาครึ่งค่อนวันขึ้นมา จนสุดท้ายก็มีเพียงเสียงศีรษะที่ถูกกระแทกเข้ากับโต๊ะแข็งๆ ที่อยู่ตรงหน้าดังขึ้น

ปัง

เสิ่นเฉียว ตื่นขึ้นมาแบบมึนๆ ลูบไปที่หน้าผากแดงเป่งที่ชนเข้าเมื่อครู่

เจ็บจัง

ดูข้อมูลต่อไปไม่ไหวแล้ว เสิ่นเฉียวจึงวางไว้ก่อน จากนั้นจึงลุกไปชงกาแฟให้ตัวเอง

ชงกาแฟเสร็จพึ่งจะกลับมา กลับเห็นเงาของคนที่คุ้นเคยเดินออกมาจากลิฟต์

“น้องสะใภ้”

เย่หลิ่นหาน พี่ชายของเย่โม่เซินนั่นเอง

“ท่านรองประธานเย่ สวัสดีค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบเอ่ยคำทักทาย เธอรู้ตำแหน่งของตัวเองดี ดังนั้นจึงเรียกเขาว่ารองประธานเหมือนกับคนอื่นๆ

เย่หลิ่นหานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ดูไปแล้วช่างสะอาดสะอ้านราวกับหยก

“ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ โม่เซินอยู่ไหม”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “เขาอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ”

“อืม” ก่อนที่เย่หลิ่นหานจะจากไปเขาเหลือบมามองเธอ เอ่ยขึ้นขำๆ “น้องสะใภ้ ต่อไปอย่าดื่มเหล้าเยอะนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวชะงักไป “ท่านรองประธานเย่”

เขารู้ได้ยังไงว่าเธอดื่มเหล้า หรือว่าจนถึงตอนนี้กลิ่นเหล้ายังติดตัวเธออยู่หรอ

“เมื่อคืนวานตอนที่คุณและโม่เซินกลับมา ผมเจอเข้าพอดี” เย่หลิ่นหานยื่นมือขึ้นมาจับขมับเธอ แล้วนวดเบาๆ “จริงๆ นะ ผู้หญิงอย่าดื่มเยอะเกินไป มันไม่ดีต่อกระเพาะและก็ต่อผิวด้วย”

เย่หลิ่นหานพูดจบก็เข้าไปหาเย่โม่เซินในห้องทำงาน เสิ่นเฉียวกลับยืนงงอยู่ที่เดิมอยู่นาน จึงยกมือขึ้นมาลูบปลายผมตัวเองอย่างเขิน...

เมื่อครู่นี้... เย่หลิ่นหานนวดศีรษะเธอหรอ

ต้องบอกว่า เย่หลิ่นหานเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมาก ความนุ่มนวลที่ซ่อนไว้ในดวงตา ประกอบกับน้ำเสียงที่อ่อนโยน รวมถึงใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

เสิ่นเฉียวยกมือขึ้นมาเคาะศีรษะตัวเองอย่างงงๆ

เธอกำลังคิดอะไรอยู่

คิดซี้ซั้วแบบนี้ได้ยังไงกัน คิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงดึงสติกลับคืนมา แล้วนั่งลง

เย่หลิ่นหานเข้าไปในห้องนานแล้วก็ยังไม่ออกมา ไม่รู้ว่ามาหาเย่โม่เซินด้วยเรื่องอะไร เสิ่นเฉียวเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแปลกๆ คิดว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ