เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 560

บทที่ 560 ความไม่พอใจ

หานมู่จื่อตกตะลึงจนแข็งค้างไป เธอยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น เธอจะไปคิดได้ยังไงว่าเย่โม่เซินเขาจะ......

คนๆ นี้เขาเป็นสัตว์ร้ายหรือไง?

ยิ่งไปกว่านั้นยังลากเธอให้มานั่งบนตักของเขา หานมู่จื่อกัดฟันแน่น จ้องมองไปเขาที่ใกล้กันแค่เอื้อม

“ทำไมคุณหน้าด้านขนาดนี้?”

เย่โม่เซินขยับเข้ามาใกล้เธอ ใกล้จนสามารถสูดดมกลิ่นกายของเธอได้อย่างตะกละตะกลาม ทั้งน้ำเสียงยังแหบแห้ง แม้แต่ลมหายใจก็ร้อนขึ้นมา

“โทษผมไม่ได้นะ” เขาพูดพลางขยับเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ ริมฝีปากบางแตะลงที่คางของเธอ “ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เพื่อคุณแล้วผมรักษาตัวให้บริสุทธิ์มาตลอดห้าปี แล้วคุณยังมายั่วโมโหผมแบบนี้ ก็อย่ามาโทษที่ผมมีปฏิกิริยาอย่างนี้เลย”

เมื่อได้ฟังอย่างนั้นหานมู่จื่อถึงกลับผงะไป

“นี่คุณพูดอะไร?

ระ รักษาตัวบริสุทธิ์มาห้าปี?

ดวงตาเธอเบิกกว้าง มองไปที่เย่โม่เซินอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “ไม่คาดว่าคุณเมื่อห้าปีที่ผ่านมา ไม่มีมาตลอด.... ไม่มี....” เธอไม่สามารถที่จะพูดประโยคหลังได้อีกต่อไป ภายในใจของหานมู่จื่อรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

ผู้ชายที่เคยช่ำชองเรื่องแบบนี้มาก่อนจะมาดูแลตัวเองให้บริสุทธิ์มาตลอดห้าปี เรื่องนี้แทบเป็นไปไม่ได้

ทว่าเย่โม่เซินยังทำมันจริงๆ ทั้งยังพูดมันออกมาอีก

“ทำไม?” เย่โม่เซินหรี่ตามอง ริมฝีปากบางจุ๊บลงที่คางนุ่มนิ่มของเธอ พลางพูดเสียงเข้ม “ผมเป็นคนรักสะอาดคุณก็รู้ คุณคิดว่าผมจะสัมผัสกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คุณลงเหรอ?”

หานมู่จื่อ “.........”

ริมฝีปากอมชมพูขยับไปมา ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เธอมองไปที่เย่โม่เซินด้วยสายตาสับสน กัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น เมื่อเย่โม่เซินเห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ทำไม? ซาบซึ้งใจเลยใช่ไหม? งั้นให้อภัยผมได้ไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา เธอสบสายตาเขาพลางหน้าแดง

“ฉันไม่เชื่อคำพูดไร้สาระจากคุณหรอก พวกผู้ชายจะไปรักษาตัวในบริสุทธิ์ให้ถึงห้าปีได้ยังไง?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” เย่โม่เซินกดสายตาลงมา “คุณเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สถานการณ์ของผม”

“ใครจะไปรู้เรื่องของคุณกัน? ถ้าคุณไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนอื่น งั้นตลอดห้าปีที่ผ่านมาคุณทำยังไง”

เย่โม่เซิน “............”

ห้าปี ผ่านวันคืนมาไม่น้อย จะไม่เหงาเปล่าเปลี่ยวเลยได้ไงกัน

หานมู่จื่อจ้องมองเขา หลังจากนั้นก็เห็นว่าหูของเขาเห่อแดงอย่างน่าสงสัย แต่เขายังรักษาสีหน้าตัวเองได้ไม่เปลี่ยน ริมฝีปากบางยกยิ้ม “แล้วคุณคิดว่าผมทำยังไงล่ะ?”

หานมู่จื่อยืนแข็งค้างอยู่อย่างนั้น สายตาฉายแววเขินอายขึ้นมา

ที่เธอถามคำถามนี้กับเขาไม่ใช่เป็นการขว้างหินใส่เท้าตัวเองหรอกเหรอ?

“หื้ม?” เย่โม่เซินกัดลงที่คางของเธอเบาๆ พลางเอ่ยถามน้ำเสียงมีเลศนัย

หานมู่จื่อรู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่ดูแปลกไป ยิ่งไปกว่านั้นอุณหภูมิในร่างกายก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ขืนเป็นอย่างนี้ดูท่าไม่ดีแน่ เธอรีบเอื้อมมือไปผลักเขาออก หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

หลังจากที่ลุกขึ้นแล้วเธอก็รีบก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว แต่ละก้าวดูไม่มั่นคงเอาซะเลย

หลังจากนั้นหานมู่จื่อจึงได้ตระหนักว่าตัวเองลืมตัวจนเสียกิริยาเกินไป ดังนั้นเธอจึงหมุนตัวกลับเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองจนกว่าจะจัดการกับมันได้อย่างสมบูรณ์ เธอค่อยหันกลับไปพูดกลับเขา

“จะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้หรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย”

“จริงเหรอ?” เย่โม่เซินที่ในตอนแรกไม่ได้วางแผนจะปล่อยเธอ ก็รีบร้อนถาม “แล้วเมื่อครู่คุณกังวลอะไรล่ะ?”

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

“ใครกังวล? ทำไมฉันไม่เห็นจะมี?”

“ไม่เห็นเหรอ?”