เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 577

บทที่ 576 ฉันไม่ใช่คนอื่น

หานมู่จื่อหยุดชะงักขณะที่ถือโทรศัพท์ไว้ เธอเบิกตากว้าง แล้วหยุดหายใจ

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง จับแขนเธอไว้ ความร้อนที่ฝ่ามือส่งผ่านเสื้อผ้าอย่างต่อเนื่อง แต่หานมู่จื่อกลับรู้สึกหนาวเท่านั้น

ความหนาวสั่นไล่ขึ้นมาจากฝ่าเท้า ราวกับอยู่ในโลกแห่งหิมะน้ำแข็ง

เสียงของเย่โม่เซินมีความหนาวเย็น พาดผ่านข้างหูเธอ

“ใส่หน้ากากไว้ ดูเหมือนอายุจะสี่ห้าขวบ”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้แน่น ทันใดนั้น ริมฝีปากล่างก็ส่งความเจ็บปวดที่แสบร้อน ทำให้ตัวเธอมีสติขึ้นมาในทันที

ไม่ใช่ เธอจะร้อนรนอย่างนี้ทำไม

ครั้งที่แล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็เคยบอกเธอแล้ว เขาสวมหน้ากากไว้ ได้เจอกับคุณลุงคนนั้นครู่เดียว แต่พวกเขาต่างไม่รู้จักกัน

ใช่สิ ในสถานการณ์อย่างนั้น ทั้งสองต่างก็สวมหน้ากากไว้ จะจำกันได้อย่างไร?”

แล้วเธอตื่นตระหนกอะไร?

จงนิ่งไว้ หานมู่จื่อ อย่าลุกลี้ลุกลนไป ยิ่งอย่าให้เย่โม่เซินได้ดูพิรุธออก

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงหายใจเข้าลึกๆ ทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงอย่างช้าๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆพูดขึ้น

“จริงเหรอ? วันนั้นคุณก็สวมหน้ากากไว้ด้วย ช่างบังเอิญจริงๆ”

ปฏิกิริยาของเธอ ทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

“คุณไม่รู้?”

“ฉัน?” หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะรู้ได้ยังไง? มีอะไรเหรอ? หรือคุณคิดว่า ฉันก็เคยเจอเด็กคนนั้นด้วย”

เย่โม่เซิน “......”

“ฟังคุณพูดอย่างนี้ ฉันก็อยากจะเจอขึ้นมาสักแล้ว ลูกของบ้านใครกัน ที่ซนขนาดนี้ ไปร่วมงานเลี้ยง ยังสวมหน้ากากไปด้วย”

พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อแสร้งยิ้มขึ้น

เย่โม่เซินรู้สึกมึนงงแล้ว หรี่ตาลง จับไหล่ของเธอไว้ หันตัวเธอกลับมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

“คุณไม่เคยเห็นจริงๆเหรอ? เด็กคนนั้นไม่ใช่ของคุณเหรอ?”

เมื่อทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน สายตาของเย่โม่เซิน จับจ้องที่แววตาของเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ถนัดที่จะโกหก

หากเธอพูดโกหก งั้นดวงตาของเธอ และท่าทางบนใบหน้าของเธอ จะเป็นตัวบอกคำตอบแก่เขาเอง

หานมู่จื่อถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วสบตากับเย่โม่เซิน

ในสายตาของเย่โม่เซิน แม้ว่าจะผ่านไปห้าปี ดวงตาของเธอ ก็ยังคงใสสะอาดบริสุทธิ์เหมือนเดิม โดยไม่มีมลทินใดๆ แต่ความเย็นชาในนั้น เพิ่มกว่าเดิมเล็กน้อย

“ตอบฉัน” ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเปิดขึ้นเบาๆ จ้องมองดวงตาที่สวยงามของเธออย่างจริงจัง

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที.....

หานมู่จื่อกะพริบตาเบาๆ ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆในดวงตา และใบหน้าเงียบสงบ ค่อยๆพูดขึ้น “ไม่มี ไม่ใช่”

เย่โม่เซิน “......”

หานมู่จื่อสงบราบเรียบมาก ไม่มีร่องรอยการโกหกเลยสักนิด

มือที่จับคางของเธอไว้ หลุดออกไปชั่วขณะ เย่โม่เซินเกิดความสงสัยในตัวเอง

หรือว่าเขาคิดมากเกินไป? แล้วเหตุใดจึงมีความบังเอิญเช่นนี้?

“ทำไมคุณแค่เจอเด็กคนหนึ่ง ก็คิดว่าเป็นของฉัน? ในวันนั้นมีคนมาร่วมงานเลี้ยงมากมายขนาดนั้น มีจำนวนมากที่พาลูกไป หรือคุณได้เจอคนไหน ก็คิดว่าเป็นของฉันหมดเลย?”

หลังจากพูดจบ หานมู่จื่อก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อย นวดคางของตัวเอง ที่ถูกบีบจนเจ็บปวด พูดด้วยเสียงเบา “คุณถามพอหรือยัง? ถ้าถามพอ ฉันก็จะสั่งอาหารแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน” เย่โม่เซินขัดจังหวะเธออีกครั้ง

ปลายนิ้วของหานมู่จื่อที่ถือโทรศัพท์ไว้ ขาวซีดเล็กน้อย เธอหลับตาลง “คุณยังจะถามอะไรอีก?”