เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 596

บทที่595 เธอถูกคนติดตาม

เย่โม่เซินกลับเอาแต่เงียบ ไม่ได้ตอบเธอ

หานมู่จื่อก็ไม่ได้รีบร้อน ได้แต่นั่งจ้องเขาเงียบๆ อยู่แบบนั้น จู่ๆ เขาก็โน้มตัวมาจูบที่ริมฝีปากของเธอ

การกระทำที่กะทันหันนี้ทำให้หานมู่จื่ออึ้งไป

จูบนี้ไม่นานเท่าไหร่ มันบางเบาเหมือนกับแมลงปอเดินบนน้ำยังไงยังงั้น วินาทีถัดมาริมฝีปากของเขาประกบลงบนมุมปากของเธอ พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ฉันไม่ดียังงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อ ：“？？？”

ผู้ชายคนนี้หมายความว่ายังไงกันแน่?

“ฉันทำอะไรเพื่อเธอตั้งมากมาย ฉันคิดยังไงเธอไม่รู้หรอกเหรอ? ”

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเขาคิดยังไง แต่ว่า……

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็กัดเธอรอบหนึ่งด้วยความโกรธ หานมู่จื่อขมวดคิ้วเพราะความเจ็บ

“นายทำอะไร? ”

“เจ็บไหม? ” เขาจับมือของเธอไว้ แล้วก็เอามาวางตรงหัวใจของเขา “แต่ว่าตรงนี้มันเจ็บกว่าที่เธอเจ็บหมื่นเท่า”

หานมู่จื่อหยุดหายใจ “นาย……”

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือมากอดเธอไว้ “อย่าไปคบค้าสมาคมกับเขาเลย เขาไม่ใช่คนดีอะไร”

พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็เบิกตาโพลงทันที พูดอะไรไม่ออก

เขารู้แล้วจริงๆ ด้วย

มิน่าละ มิน่าตอนที่เขาเห็นเธอนั้นสายตากับบรรยากาศรอบตัวเขามันมีอะไรผิดปกติ ที่แท้เขาก็รู้แล้วจริงๆ ว่าเธอไปเจอเย่หลิ่นหานมา

แต่ว่า เขานอนอยู่ไม่ใช่เหรอ?

แล้วเขารู้ได้ยังไงกัน?

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถามออกมา “นายตามฉันมาเหรอ? ”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบ แต่ว่ากอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

“เงียบแบบนี้มันหมายความว่ายอมรับใช่ไหม? ”หานมู่จื่อหลับตาลงอย่างอ่อนแรง รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมันค่อยๆ จมดิ่งลงไป

ผ่านไปนาน

“นายต้องคอยจับตามองฉันให้ได้เลยเหรอ? หรือว่าแม้แต่อิสระขั้นพื้นฐานที่สุดของฉันก็ไม่มีแล้วงั้นเหรอ? เย่โม่เซิน นายรู้ไหมว่าเสรีภาพส่วนบุคคลคืออะไร ตอนนี้ฉันไม่ใช่ภรรยาของนาย นาย……ไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาคอยจับตามองฉัน ต่อให้ฉันเป็นภรรยาของนาย นายก็จะมาผูกมัดฉันแบบนี้ไม่ได้! ”

บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขามันเย็นลงอีกครั้ง

“ผูกมัดงั้นเหรอ? แล้วเธอล่ะ? เมื่อวานเธอพูดกับฉันว่ายังไง? ” เขาจับข้อมือของเธอไว้ แรงก็ค่อยๆ เยอะขึ้นเรื่อยๆ “เธอบอกว่าจะไม่ออกไปไหน? ให้ฉันพักผ่อน? แต่สุดท้ายเธอก็แอบหนีออกไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งเป็นการส่วนตัว? ”

“เจอส่วนตัวงั้นเหรอ? ” คำๆ นี้ทำให้หานมู่จื่อโกรธ

เธอไปเจอเย่หลิ่นหาน เห็นได้ชัดว่าเพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่ว่าเขากลับพูดให้เธอสุดทน เธอมองแววตาของเขาตอนนี้ หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง ทันใดนั้นเธอก็ออกแรงผลักเย่โม่เซินออก

“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? นายเห็นฉันเป็นคนยังไง? เจอกันเป็นการส่วนตัวยังงั้นเหรอ? ”

หลังจากผลักเขาออกแล้ว หานมู่จื่อก็ลุกขึ้นนั่ง ถึงได้พบว่าตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ดึงผ้าปูที่นอนมาคลุมตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็ลงจากเตียงแล้วก็เก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา หันหลังให้เย่โม่เซิน

“ก็ถือว่าฉันไปเจอเขาเป็นการส่วนตัวแล้วกัน? แต่แล้วมันทำไมล่ะ? ตอนนี้นายก็ยุ่งกับฉันไม่ได้แล้ว”หลังจากที่หานมู่จื่อสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ตอนที่เธอเข้าไปนั้นก็สะบัดประตูปิดอย่างแรง ห้องก็สั่นสะเทือนไปตามเสียง

เย่โม่เซินจ้องไปที่ประตูนั้น ริมฝีปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง

โกรธงั้นเหรอ?

แล้วที่เขาโดนโกหกล่ะ จะทำยังไง?

เย่หลิ่นหาน จะแย่งเขางั้นเหรอ?

ไม่มีหน้าต่างให้หรอกนะ

*

หานมู่จื่อจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จ แล้วก็ออกมาหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน หลังจากเปลี่ยนเสร็จแล้วเธอก็เริ่มแต่งหน้า นั่งทาลิปสติกให้ริมฝีปากสดใสอยู่หน้ากระจก เห็นเย่โม่เซินเป็นคนล่องหนไปเลย

พอเห็นภาพนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้