เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 623

บทที่ 622 เป็นเพราะหล่อนโง่

“ไม่เป็นไรครับหม่ามี๊” เสี่ยวหมี่โต้วออกแรงเปิดตู้เย็น เขย่งเท้าหยิบวัตถุดิบออกมา พลางหันหลังมาพูดกับหล่อน: “หม่ามี้ไปพักผ่อนก็เถอะครับ ขอเวลาให้เสี่ยวหมี่โต้วสิบห้านาที”

“สิบห้านาที?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้น อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

“สิบห้านาทีจะทำอะไรได้?”

“ต้มบะหมี่ไงครับหม่ามี๊”

ต้มบะหมี่...

หานมู่จื่อเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดขึ้น: “หม่ามี๊ช่วยลูกดีกว่า”

เสี่ยวหมี่โต้วครุ่นคิดสักพัก จากนั้นพยักหน้าลง

“โอเคครับ”

จากนั้นสองแม่ลูกช่วยกันต้มบะหมี่หนึ่งหม้อ ถึงแม้จะเป็นการช่วยกัน แต่อันที่จริงหานมู่จื่อไม่ได้ออกแรงอะไรมากมาย เพราะหล่อนเห็นว่าฝีมือเสี่ยวหมี่โต้วไม่ธรรมดาเลย เขาบอกว่าได้เรียนทำอาหารกับน้าเสี่ยวเหยียนก็คือเรียนจริงๆ

ท่าทางทะมัดทะแมง นอกจากจะเป็นเพราะตัวเตี้ยต้องยืนบนเก้าอี้แล้ว อย่างอื่นไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นทั้งสองช่วยกันตักบะหมี่ใส่ถ้วยมานั่งกินที่โต๊ะอาหาร

หานมู่จื่อมองดูหน้าตาและสีสันของบะหมี่ตรงหน้า รู้สึกซึ้งใจขึ้นมาทันที

ตั้งแต่เป็นเด็กแบเบาะจนถึงตอนนี้ เขาสามารถทำอาหารให้หม่ามี๊กินได้แล้ว ความรู้สึกแบบนี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริง ไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไร

เสี่ยวหมี่โต้วเริ่มหยิบตะเกียบคีบบะหมี่เข้าปากก่อน ท่าทางของเขาดูร้อนรน กระทั่งตอนซูดเข้าปากยังถูกลวกเข้าที่ริมฝีปาก จนทำให้เขาตกใจจนต้องใช้ตะเกียบคีบบะหมี่กลับลงไปในถ้วย

“ระวังหน่อย ไม่ต้องรีบขนาดนั้น” หานมู่จื่อมองเขาอย่างจนปัญญา จากนั้นหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดไปที่มุมปากที่เลอะน้ำซุปให้เขา: “มีแค่พวกเราสองคนแม่ลูก ไม่มีใครมาแย่งลูกหรอกนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาด้วยความใสซื่อ : “หม่ามี๊ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่อยากลองชิมรสชาติอาหารฝีมือของตัวเอง”

แน่นอนว่าหานมู่จื่อรู้ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะหล่อนเข้มงวดกับเขามาตั้งแต่เด็ก และอาจจะเกี่ยวกับเรื่องกรรมพันธุ์อีกด้วย ดังนั้นท่าทางการกินของเสี่ยวหมี่โต้วจึงสง่างามและเชื่องช้ามาโดยตลอด และไม่เคยให้หล่อนต้องสอน

เป็นเด็กดีมีคุณภาพตั้งแต่เกิด ผนวกกับการชี้แนะสั่งสอนเลี้ยงดูมาอย่างสม่ำเสมอ

“หม่ามี้รู้จ้า แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ลูกทำเอง ก็ไม่ต้องรีบ ค่อยๆกินนะ”

“ครับ”

หานมู่จื่อเริ่มกินคำแรก รู้สึกว่า...รสชาติไม่เลวเลย ฝีมือใกล้เคียงกับเสี่ยวเหยียนมาก

หล่อนมองเสี่ยวหมี่โต้วด้วยความตกตะลึง : “ลูก...”

“หม่ามี๊ อร่อยไหมครับ?”

หานมู่จื่อพยักหน้าลง รู้สึกเหลือเชื่อมาก นี่เป็นอาหารที่ลูกของตัวเองทำงั้นเหรอ

“ลูกใส่เครื่องปรุงพิเศษอะไรลงไปรึเปล่า?”

“เมื่อกี้หม่ามี๊ก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

ก็จริง เมื่อครู่หล่อนอยู่ในห้องครัวกับเขาตลอด เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ใส่ผงปรุงรสพิเศษอะไรลงไปเลย มีเพียงแค่การควบคุมไฟ รสชาติจึงเข้ากันได้พอดีเท่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้หานมู่จื่อจึงยิ้มขึ้นมาด้วยความปลื้มใจ : “เสี่ยวหมี่โต้ว โตขึ้นแล้วจริงๆ”

หลังจากที่ทั้งสองกินบะหมี่กันเสร็จ หานมู่จื่อไปล้างจาน จากนั้นให้เสี่ยวหมี่โต้วขึ้นไปอาบน้ำด้านบน เสี่ยวหมี่โต้วก็ยอมทำตามด้วยความเชื่อฟัง

หานมู่จื่อเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย จึงเตรียมจะขึ้นไปอาบน้ำด้านบน แต่กลับยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวเหยียน

ไม่รู้ว่าตอนนี้หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง ดูเหมือนว่าพอเลิกงานก็จะไปหาหานชิง?

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา?

เดิมทีหานมู่จื่อไม่อยากรบกวนหล่อน แต่เมื่อคิดไปคิดมา รู้สึกว่าควรจะส่งข้อความถามสถานการณ์จากหล่อนคงจะดีกว่า

หลังจากที่ส่งข้อความไปไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็ตอบกลับ

ฉันจะบอกเธอให้นะมู่จื่อ แพ้ชนะก็ขึ้นอยู่กับครั้งนี้ เธออย่ามารบกวนฉันแล้วกัน

แพ้ชนะขึ้นอยู่กับครั้งนี้?

เมื่อเห็นข้อความนี้ หานมู่จื่อรู้สึกสงสัยขึ้นมา จากนั้นนึกถึงตอนที่เสี่ยวเหยียนบอกว่าจะวางยาหานชิง หล่อนขมวดคิ้วขึ้นทันที

(เธอคงไม่คิดจะวางยาพี่ชายฉันจริงๆใช่ไหม?)

(พูดเพ้อเจ้ออะไรกัน? แม้ว่าฉันอยากทำแต่ก็ไม่กล้า แค่ขอกินข้าวฟรีด้วยแค่นั้นเอง ฮือๆ...รู้สึกขายหน้าจัง)

หลังจากที่เห็นข้อความนี้ หานมู่จื่อพอจะจินตนาการใบหน้าร้องไห้เสียใจของเสี่ยวเหยียนขึ้นมาได้ จนทำให้หล่อนรู้สึกขำ