เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 635

บทที่ 634 คุณอยากจะให้ผมตายอยู่ข้างนอกใช่ไหม

“มาถึงนี่แล้ว คุณคิดว่าผมล้อคุณเล่นอย่างนั้นเหรอ?” ตอนที่เย่โม่เซินพูด ยังยกมือขึ้นมาสังเกตผมสวยๆแทนเธอ แล้วใช้นิ้วชี้สางปอยผมดำสลวยที่พันกันอยู่

หานมู่จื่อก้มหน้ามองฉากนี้อยู่นาน

“ผมจริงจังนะ หากว่าเป็นเพราะผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งแต่ส่งผลกระทบต่อทัศนคติที่คุณมีต่อผม เช่นนั้นผมก็ต้องพิสูจน์ว่าผู้หญิงคนนั้นกับผมไม่เกี่ยวข้องกัน ตั้งแต่ที่ได้พบกันจนถึงตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำจริงจังทั้งนั้น ไม่ได้ล้อเล่น”

“แต่ว่า......” หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น มองดวงตาที่แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆของเขา: “คุณไม่ได้นอนมาสองวันแล้วไม่ใช่เหรอ? ร่างกายคุณจะทนไหวเหรอ?”

ทั้งสองคนสบตากัน เย่โม่เซินก้มหน้าลงมา เอาหน้าผากค้ำเธอไว้ หลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย

“ทนไม่ไหว”

“แต่ถ้าเสียคุณไปผมทนไม่ไหวมากกว่า”

“คุณอย่าไปเชื่อเขานะ เขาไม่มีเจตนาดี”

เขากำลังพูดแย่ๆถึงเย่หลิ่นหาน แสดงความเห็นแก่ตัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เห็นเธอไม่ตอบอะไร เย่โม่เซินจึงพูดต่อ: “เขาไม่ตอบโต้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถตอบโต้ได้ แต่เพราะคุณอยู่ตรงนั้น”

หานมู่จื่อ: “......”

“เขาจงใจ เข้าใจไหม?”

ริมฝีปากของหานมู่จื่อขยับๆ อยากจะพูดอะไร แต่ริมฝีปากของเย่โม่เซินกลับตกลงมาเสียก่อน จูบที่อ่อนโยนตกอยู่บนริมฝีปากของเธอ ราวกับกลีบดอกไม้ที่ร่วงลงบนพื้น ไม่มีเสียงออกมาสักนิด

อ่อนโยน สงบเงียบ ไร้เสียง

ใจของหานมู่จื่อสั่นไหว อ้าปากด้วยจิตใต้สำนึก รับจูบนั้น

ทันทีที่เธออ้าปาก ยังรู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นอย่างรุนแรงของอีกฝ่าย ตามมาด้วยลิ้นของเย่โม่เซินที่แทบจะพุ่งเข้ามาเกี่ยวเธอเอาไว้อย่างไม่มีเหตุผล

“อือ”

หานมู่จื่อตอนนี้ไม่สามารถควบคุมเสียงของตนเองเอาไว้ได้แล้ว ก็ตอนที่เธอคิดว่าจูบนี้กำลังจะลึกซึ้ง เย่โม่เซินกลับถอนริมฝีปากของตนเองกลับไป

หานมู่จื่อมองเขาอย่างงงงัน

“คุณอยากจะให้ผมตายอยู่ข้างนอกเหรอ?” เย่โม่เซินค้ำหน้าผากของเธอเอาไว้ พูดออกมาพร้อมลมหายใจแรงๆ

ข้างนอก......

ใช่แล้ว หานมู่จื่อนึกขึ้นได้ทันทีว่าที่นี่ยังเป็นห้อง VIP ของสนามบิน ในนี้แม้ว่าคนจะไม่เยอะเท่าด้านนอก แต่ก็ยังมีคนอื่นด้วย

หานมู่จื่อรู้สึกตัวช้ากว่าจะตอบสนองออกมา ตอนที่เธออยากจะผลักเย่โม่เซิน เย่โม่เซินก็บีบริมฝีปากของเธอเอาไว้แล้วยิ้มออกมา: “สายไปแล้ว ทุกคนเห็นหมดแล้ว หลบไม่ทันแล้วแหละ”

รู้สึกได้ถึงสายตาที่ส่งมาจากรอบด้าน หานมู่จื่อตกใจจนใบหน้าและหูแดงไปหมดแล้ว ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงจ้องเขม็งไปที่เย่โม่เซินอย่างเจ็บใจ

“คุณไม่ได้บอกว่าจะไปหาอะไรกินเหรอ? ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาของกินเอง......”

พูดจบเธอก็ดันเย่โม่เซินออก แต่ในทันทีที่ลุกขึ้นก็โดนเย่โม่เซินดึงกลับไป

“รอผมหน่อย”

หานมู่จื่อโดนดึงกลับไปนั่งอยู่ข้างกายของเย่โม่เซิน ได้ยินเขาเข้ามาพูดใกล้ๆที่ข้างหูของตนเอง: “ไม่รู้เหรอว่าเมื่อครู่ที่เพิ่งจูบเสร็จผมไม่สะดวกมากๆ”

“......”

เขาบอกว่าไม่สะดวก หานมู่จื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรแน่นอน อันที่จริงก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้านเธอก็เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้ว

นายมันสัตว์ป่า!

“เมื่อครู่ก็......”

ไม่ได้จูบลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่นึกว่าเขาก็......

นึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงจ้องเขาเขม็งอีกครั้ง

ดวงตาแดงก่ำของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยความปลื้มใจ แม้ว่ายังมีบางอย่างที่ยังไม่สมปรารถนา แต่ความโมโหที่ปล่อยหมัดใส่เย่หลิ่นหานก็หายไปหมดสิ้นแล้ว

ก็ตอนที่หานมู่จื่อเป็นฝ่ายอ้าปากรับเขาวินาทีนั้น เย่โม่เซินก็พบอย่างทันทีว่า ตนเองอยู่ในใจของเธอมาโดยตลอด

ดังนั้น เขาจะโมโหเย่หลิ่นหานเพื่ออะไรล่ะ?

ยังคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขาอีก?

เขาก็ไม่เคยเข้ามาอยู่ในจุดนี้อยู่แล้ว เย่โม่เซินพึงพอใจ ครั้งนี้หลังจากที่พาเธอไปเผชิญหน้ากับตวนมู่เสว่เสร็จแล้ว เขาก็สามารถพัฒนาไปอีกขั้น เป็นพ่อได้แล้ว

ผ่อนคลายไปพักใหญ่ หานมู่จื่อถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า