เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 665

บทที่ 664 ฉันเคยพูดไว้ว่าต้องการจะอยู่ต่อ

หากว่าเสี่ยวหมี่โต้วกับจางเสี่ยวเหยียนพวกเขาได้กลับมากะทันหัน จากนั้นเปิดประตูก็จะเห็น

ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะไม่ขายหน้าจนไปถึงมหาสมุทรแปซิฟิก?

“วางใจ” เย่โม่เซินได้กระซิบอยู่ข้างหูของเธอ: “ตอนที่เข้ามาฉันก็ได้ล็อกอย่างราบรื่นไว้แล้ว”

หานมู่จื่อ：“……”

เหตุผลที่ชัดแจ้งเขาคือได้มีความคิดนี้ในการเข้ามาในห้องนี้ล่ะ?

“เย่โม่เซิน นายมันเลว......วู”

คำพูดทุกคำด้านหลังที่เธอจะพูดก็ได้ถูกเย่โม่เซินกลืนเข้าไปในท้อง ลูกตาดำที่สวยงามของเธอได้ถลึงตาใส่จนโตเหมือนกับกระดิ่งทองแดง และได้มองผู้ชายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมเอาไว้ ทางด้านริมฝีปากยังคงได้ซ่อนรอยยิ้มที่ชั่วร้ายอยู่

“นี่คือการลงโทษเธอ ที่วันนี้ได้หลอกลวงฉัน”

“ถัดไป ก็จำให้ดีๆ หากว่าหลังจากนี้เธอยังไปหาเขาอีกครั้ง ฉันก็จะลงโทษเธออีกครั้ง ไปหาเขาสองครั้ง ฉันก็จะลงโทษเธอสี่ครั้ง ได้ยินแล้วไหม?”

“นาย......ฮือ สารเลว!” หานมู่จื่อได้โกรธจนทุบอยู่ตรงหน้าอกของเขา แต่ว่าก็ได้ค่อยๆหมดแรงไปแล้ว จากนั้นคนทั้งคนก็ได้หลอมกลายเป็นใยฝ้ายก้อนหนึ่ง ถูกเขาปิดล้อมอยู่ในอ้อมอก

……

ตอนที่จางเสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา ก็ได้ดึกมากแล้ว ทั้งสองคนเมื่อเข้าไปในห้อง จางเสี่ยวเหยียนก็ได้เห็นถึงรองเท้าหนังของผู้ชายที่บรรลุนิติภาวะแล้วคู่หนึ่งอยู่ตรงทางเข้า

เธอได้งุนงงไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้มองไปทางในห้อง

เงียบมาก กลับคือไม่มีคนอยู่

และในห้องรับแขกที่ใหญ่โตก็ได้มีกล่องใบใหญ่กี่ใบวางไว้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้เปลี่ยนรองเท้าและวิ่งเข้าไปแล้ว

จางเสี่ยวเหยียนได้มีท่าทีโต้ตอบเข้ามา และได้รีบเปลี่ยนรองเท้าตามเข้าไป

“นี่มันคืออะไร?”

“เหมือนกับคือ......ของเด็กนะ”จางเสี่ยวเหยียนมองไปแล้วทีหนึ่ง ก็ได้พบว่าทั้งหมดแทบจะเป็นของเล่นเด็ก และก็ได้ยิ่งยืนยันสิ่งที่คาดเดาได้มากขึ้นแล้ว

รองเท้าหนังของผู้ชายตรงประตูคู่นั้นเมื่อมองขึ้นมาแล้วคุณภาพหนังก็ดีมาก เมื่อดูก็ไม่ใช่คนธรรมดา

อีกทั้งคนที่หานมู่จื่อพากลับมาคาดเดาว่านอกจากเย่โม่เซินแล้วก็ไม่มีคนอื่นแล้ว

ตรงด้านล่างว่างเปล่า หรือว่าคืออยู่ด้านบน?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จางเสี่ยวเหยียนก็ได้หันมองไปด้านบนทีหนึ่ง และได้วางกระเป๋าในมือลง หลังจากนั้นก็ได้เดินไปทางด้านบน

เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกแปลกใจ จึงได้ก็ตามเธอไปด้านบนด้วยกัน

ผลสุดท้ายยังไม่ได้เดินไปใกล้ จางเสี่ยวเหยียนก็เหมือนกับว่าได้ยินถึงเสียงประหลาดเสียงหนึ่ง เมื่อหลังจากที่เธอได้มีท่าทีโต้ตอบเข้ามาว่าสิ่งนั้นคืออะไร เธอก็ได้หมุนตัวปิดหูของเสี่ยวหมี่โต้วไว้อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ได้ลากเขาเดินลงไปชั้นล่าง

เสี่ยวหมี่โต้วเต็มไปด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาในการมองเธอไว้

“น้าเสี่ยวเหยียน?”

สีหน้าของจางเสี่ยวเหยียนแสร้งทำเป็นเฉยเมยและได้นำเขาพามาถึงตรงหน้าของขวัญ: “มา พวกเรามาเปิดของขวัญพวกนี้ก่อน อีกเดี๋ยวค่อยขึ้นไป”

“ทำไมล่ะ?” เสี่ยวหมี่โต้วได้มองของเด็กพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้าไว้ จากนั้นหัวคิ้วก็ได้ขมวดขึ้นมา: “เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ชอบของพวกนี้ อีกทั้งก็ไม่ใช่ของพวกเรา ทำไมจะต้องเปิด?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว จางเสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ได้หัวเราะเบาๆออกมา

“นายรู้ได้ยังไงว่าของพวกนี้ไม่ใช่ของนาย? ก็ล้วนได้วางอยู่ในบ้านพวกเราแล้ว ในบ้านก็มีเพียงนายที่เป็นเด็กคนเดียว นายว่านี่ไม่ได้ให้นาย หรือว่ายังคงให้กับน้าเสี่ยวเหยียนกับแม่ของนาย?”

“ดูเหมือนว่าก็ใช่นะ” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า จากนั้นก็ได้หมุนไปคิด: “แต่ว่าเป็นใครที่มอบให้เสี่ยวหมี่โต้วล่ะ?”

ใครมอบให้เธอ?

จางเสี่ยวเหยียนคิดถึงเสียงนั้นที่เมื่อกี้ได้ยินอยู่ที่ด้านบน ก็ได้ยื่นมือออกประคองหน้าผากไว้อย่างจนปัญญา ทั้งสองคนนี้ก็ช่างน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว ก็รู้อย่างชัดเจนว่าเธอกับเสี่ยวหมี่โต้วจะกลับมา ผลสุดท้ายยังคงป๊าบป๊าบป๊าบกันอยู่ชั้นบน

มันแย่จริงๆเลย

ไม่กลัวว่าเด็กจะเห็นเหรอ?