เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 67

บทที่ 67 เหมือนคนที่อดใจรอไม่ไหว

เสิ่นเฉียวตกใจ แม้แต่เย่โม่เซินเองก็อึ้งไปเหมือนกัน

เสิ่นเฉียวริมฝีปากสั่นระเรื่อ แล้วมองไปที่เย่โม่เซินที่อยู่ใกล้ๆนั้นอย่างอับอาย：“ขอ ขอโทษค่ะ……”

เย่โม่เซินหน้าซีด กัดฟันไปมาแล้วจ้องไปที่เธอ

“ขอโทษ？”เขากัดฟันพูดออกมา：“เธอจะเอามือออกได้รึยัง จะจับไปถึงไหน？”

เสิ่นเฉียว：“……”

หลังจากเขาพูดจบ เสิ่นเฉียวก็สัมผัสได้ถึงจุดที่เธอจับอยู่ รู้สึกว่า……จะรับรู้ได้แล้ว ว่ามันใหญ่ขึ้นนิดหน่อย

เสิ่นเฉียวร้องเสียงหลงออกมา แล้วรีบเอามือเก็บทันที เธอจ้องไปที่เขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“โรคจิต！”เธอพูดออกไปขณะที่ใบหน้าก็แดงเป็นลูกเชอร์รี่

เย่โม่เซิน：“……”

จะบ้าตาย！เธอเอามือมาจับเองแท้ๆยังจะมาโทษเขาว่าทำตัวไม่สุภาพอีก？

เย่โม่เซินหรี่สายตาที่เหยียดยาว แล้วจ้องเขม็งไปที่เธอ：“เธอบอกว่าใครโรคจิตนะ พูดอีกทีซิ？”

ลมหายใจของเขาทั้งน่ากลัวทั้งเย็นชา ประดุจดั่งสัตว์ร้ายที่พร้อมจะพุ่งเข้าหา แค่คุณหันหลังวิ่ง เขาก็พร้อมจะกระโจนเข้าใส่คุณแล้วฉีกร่างของคุณออกเป็นชิ้นๆ！

ถึงแม้บางครั้งเสิ่นเฉียวจะกล้าด่าเขา แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะท้าทายกับอารมณ์โกรธที่รุนแรงถึงขีดสุดของเขา พอถูกเขาถามกลับมาแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็เกิดกลัวขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น

“ฉัน——ฉันไม่ได้พูดอะไรผิด！”

“มั่นอกมั่นใจเหลือเกิน ยังกล้าพูดอีกว่าตัวเองไม่ผิด？ฉันโรคจิตงั้นเหรอ？เหอะ แล้วใครกันที่เอามือมาวางไว้เอง？”

เสิ่นเฉียว：“……ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย！”

“ใครจะไปรู้？ผู้หญิงแบบเธอ ต่อให้บอกว่าตั้งใจก็อาจจะไม่ยอมรับก็ได้？”

“ตั้งใจ？”เสิ่นเฉียวหมดความอดทน เธอตอบกลับไปว่า：“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปอยากโดนตัวคุณ！”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังให้ แล้วฟึดฟัดพูดออกมา：“แถมคุณยังมาแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก！”

ประโยคที่พูดมานี้มาจากความโมโหล้วนๆ ไม่ได้พูดเพราะต้องการจะเถียงเลยแม้แต่น้อย

แต่ใครจะรู้ว่าอยู่ๆเย่โม่เซินก็หัวเราะเยาะออกมา：“เหรอ？ที่เธอต้องการจะสื่อก็คือ เพราะคิดว่าฉันแอบดูเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็เลยมาจับของฉันคืนว่างั้นเถอะ？”

เสิ่นเฉียวหันกลับมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน：“คุณพูดเรื่องบ้าอะไรของคุณ？ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ！”

เคาะๆ——

ตอนนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวหันไปมองทางประตู

เสียงของหานเส่โยวส่งเข้ามาจากด้านนอกของประตู：“เฉียวเฉียว เธอตื่นรึยัง？”

เส่โยว？เธอขึ้นมาได้ยังไง？

ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวก็มองไปทางเย่โม่เซินอย่างร้อนรนใจ แต่กลับได้เห็นรอยยิ้มที่มีเลศนัยของเขา หัวใจเธอหยุดเต้นไปในทันที และรีบตอบกลับไปว่า：“เส่โยว？รอฉันแป๊บนึง ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ！”

เสิ่นเฉียวนึกถึงคำพูดเมื่อวานที่เย่โม่เซินพูดกับเธอเอาไว้ว่า

“ครั้งหน้าที่มาอีก ฉันจะต้อนรับอย่างดีเลยล่ะ”

คำพูดนี้หมายความว่ายังไง ไม่ต้องใช้สมองก็เข้าใจได้ว่า เย่โม่เซินเป็นคนเลวคนหนึ่ง！

เสิ่นเฉียวรีบหยิบของของตัวเอง แล้วเดินอ้อมเย่โม่เซินเตรียมจะออกไป

แต่ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นตามหลังมา

“เพื่อนของเธอ ดูเหมือนจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ”

จังหวะการก้าวเดินของเสิ่นเฉียวต้องหยุดลงทันทีเพราะคำพูดประโยคนี้ เธอไม่ได้หันกลับมา แต่กัดริมฝีปากตัวเองแล้วตอบกลับว่า：“เส่โยวไม่ใช่คนอย่างที่คุณคิด อย่าได้เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานไปตัดสินคนอื่น！”

“โง่เง่าสิ้นดี”เย่โม่เซินหัวเราะเยาะออกมา