เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 675

บทที่674 มันสมองไม่พอใช้แล้ว

เซียวซู่หยุดเดินทันที เขาหันกลับไปมองหน้าเย่โม่เซินอย่างงุนงง

“คุณชายเย่ครับ”

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองหน้าเซียวซู่นิ่ง เหมือนความเยือกเย็นของน้ำในแม่น้ำฤดูหนาว

“ฉันบอกให้นายไปสืบแล้วเหรอ”

เซียวซู่ส่ายหน้า

“แล้วนายจะทำเกินคำสั่งทำไม”

จริงด้วย คุณชายเย่ยังไม่ได้ออกคำสั่งเลย แล้วเขาจะตื่นเต้นไปทำไม เซียวซู่กระแอมเบาๆ เพราะเขายังตกใจกับเรื่องที่รู้อยู่ “คุณชายเย่ครับ ที่ผมพูดก่อนหน้านี้ถูกต้องใช่ไหมครับ คุณนายน้อยมีลูกชายให้คุณชายเย่จริงๆ และยังหน้าตาเหมือนคุณชายเย่มากด้วย ดังนั้นหลายวันมานี้คุณชายเย่ถึงได้เครียดว่าจะให้ของขวัญอะไรกับเด็กใช่ไหมครับ”

เย่โม่เซินไม่สนใจคำพูดของเขา แต่ในความคิดของเซียวซู่คืออีกฝ่ายยอมรับแล้ว เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนมีจุดที่น่าสงสัย แล้วเริ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง “ไม่ใช่สิ เธอจะมีลูกหน้าตาเหมือนคุณชายเย่ได้ยังไงกัน ตลอดห้าปีมานี้คุณชายเย่ไม่ได้เจอคุณนายน้อยเลย อีกทั้งตอนที่คุณนายน้อยแต่งเข้าตระกูลเย่เธอก็ตั้งท้องได้เดือนกว่าๆอยู่ก่อนแล้ว ก่อนหน้านั้น… คุณชายเย่กับเธอยังไม่ได้แต่งงานกันเลย จะเป็นไปได้ยังไง…”

ยิ่งพูด เซียวซู่ก็ยิ่งรู้สึกมึนไปหมด

นี่มันเรื่องอะไรกัน

คุณสวยน้อยมีลูกกับท่านประธาน เธอคลอดลูกตั้งแต่เมื่อไหร่

คิดไปคิดมา เซียวซู่ก็ยิ่งไม่เข้าใจ

เย่โม่เซินที่นั่งฟังอยู่ก็ยิ้มเยาะเย้ยออกมา

“ใช่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ฉันโดนเธอหลอกมาตั้งนาน”

เซียวซู่ลูบศีรษะของตัวเอง “คุณชายเย่ครับ ทำไมผม… ผมรู้สึกเหมือนมันสมองของผมจะไม่พอใช้เลย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”

“ในตอนนั้น ฉันเคยให้นายไปตามหาผู้หญิงคนนั้น นายยังหาไม่เจอใช่ไหม”

เย่โม่เซินเปลี่ยนข้อสนทนากะทันหัน ทำให้เซียวซู่ยิ่งงุนงง แต่เขาก็ยังตอบกลับ “ยังไม่เจอเบาะแสจริงๆครับ เรื่องนี้จะว่าไปมันก็น่าแปลก ทั้งที่แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผมส่งคนออกไปตามหาเยอะถึงขนาดนั้น ทำไมถึงหาไม่เจอสักที เหมือนกับว่า… ผู้หญิงคนนั้นจะหายไปอย่างลึกลับ ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ”

พูดถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็หยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองทางเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ครับ ผู้หญิงในคืนนั้น… คงไม่ใช่คุณนายน้อยหรอกใช่ไหมครับ”

พูดถึงขึ้นนี้แล้ว ถึงเซียวซู่จะไม่ถามต่อก็แน่ใจแล้ว

เขาถลึงตาโต และยังรู้สึกไม่น่าเชื่ออยู่เหมือนเดิม

คนที่เย่โม่เซินให้เขาตามหาในตอนนั้น เขาเสียทั้งเงินเสียทั้งสมองและกำลังเพื่อออกตามหา แต่ผลสุดท้าย…

คนคนนั้นกลับอยู่ใกล้ๆเย่โม่เซินมาโดยตลอด แต่พวกเขากลับคิดไม่ถึง อุตส่าห์ออกตามหาอย่างยากลำบาก ใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในบ้านของเขาแบบนี้

“มิน่าล่ะ…”เซียวซู่ลูบศีรษะของตัวเอง ก่อนจะเริ่มพูดคนเดียวอีกครั้ง

“ดังนั้นก็หมายความว่าเราอุตส่าห์ตามหาอย่างยากลำบาก แต่ก็หาไม่เจอสักที ก็เป็นเพราะ… คนที่คุณชายเย่สั่งให้ตามหาอยู่ต่อหน้าพวกเราอยู่แล้วนี่เองสินะ”

และพวกเขามองข้ามกันไปเอง หรือจะพูดให้ถูกก็คือไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อน

เซียวซู่นึกอะไรขึ้นมาได้ “งั้นในตอนนั้น… เด็กในท้องคุณนายน้อยที่คุณชายเย่คิดจะเอาออก ก็เกือบจะ…”

พูดถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปกะทันหัน เขารีบหยุดพูด และไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

นึกขึ้นมาได้ก็ยิ่งรู้สึกตกใจ ถ้าหากในตอนนั้นคุณชายเย่ไม่รู้สึกสงสารคุณนายน้อยขึ้นมาซะก่อน และไม่เอาเด็กออก ตอนนี้คุณชายเย่คงกลายเป็นคนที่ฆ่าลูกของตัวเองไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้แผ่นหลังของเขาก็เสียววาบ

“คุณชายเย่ครับ งั้นหลายปีมานี้ คำพูดดูถูกเหยียดหยามที่คุณนายน้อยได้รับ”