เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 697

696 ไม่ได้รับการเปิดตัว

“พวกเขาล้วนรู้จักการเลือกรังแกคนที่อ่อนแอกว่ากันทั้งนั้น ไม่กล้ามาถ่ายที่บริษัทคุณ ก็เลยทำได้เพียงมาดักอยู่ที่หน้าประตูบริษัทของฉัน หรือว่าต่อไปฉันจะต้องไปที่บริษัทของคุณทุกวันงั้นหรอ?”

เย่โม่เซินกลับคิดว่าข้อคิดเห็นนี้ดูเหมือนว่ามันไม่เลวเลย ยกยิ้มพร้อมพยักหน้าออกไป “ได้สิ ผมไม่ถือ”

หานมู่จื่อ “แต่ฉันถือ! และยังถือมากด้วย ฉันมีกิจการของตัวเอง ฉันต้องทำงานนะคะ!”

เย่โม่เซินไม่อาจให้เธอมาอยู่กับตัวเองที่บริษัททุกวันได้จริงๆ ถึงอย่างไรเมื่อห้าปีก่อนเธอได้พยายามมาตั้งขนาดนั้น ไม่อาจทำเล่นๆไปได้ ถึงแม้ว่าเขาจะอยากให้เธอมาอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่เขาก็รู้ว่าการคบกันของคนสองคนนั้น จะต้องมีพื้นที่ให้แก่กันบ้าง

แต่ถ้าหากเรื่องนี้ต้องทำให้เธอต้องทิ้งงานที่รักของตัวเองไป เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วเขาก็จะรู้สึกเจ็บปวดใจแทนเธอขึ้นมาเช่นเดียวกัน

“วางใจเถอะ สถานการณ์ที่เป็นอยู่แบบนี้ผมจะให้เซียวซู่จัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน ถ้าคุณไม่ชอบ”

เย่โม่เซินพูดออกมาอย่างนี้แล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาได้ตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ต่อไปเธอก็คงจะสามารถเข้าทำงานที่บริษัทได้อย่างวางใจได้แล้ว เพียงแต่ว่าทางฝั่งของเสี่ยวหมี่โต้วนั้น...

“จริงสิ ทางด้านเสี่ยวหมี่โต้ว...คุณได้วางแผนจัดการแล้วหรือยัง?”

“ตอนนี้สื่อยังไม่รู้จักเขา แต่...คาดว่าจะมาเยอะมาก ถึงตอนนั้นผมจะจัดการความปลอดภัยในการไปไหนมาไหนของเขาให้เรียบร้อยแน่”

“ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ ฉันจัดการคุณแน่!”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว เย่โม่เซินกลับอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?”

“อะไร?”

“คุณจะจัดการผม เพราะเรื่องเสี่ยวหมี่โต้ว? เขาสำคัญกว่าผม?”

หานมู่จื่อ “...”

คำพูดนี้ มันหมายความว่าอะไรกัน หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดออกมา

เธอเงยหน้าขึ้นมองเย่โม่เซิน เย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างเอาจริงเอาจัง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่เลย หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองได้ถูกทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย ผ่านไปได้สักพักนึงก็เบ้ปากเอ่ยถามเขาออกไป

“คุณคงไม่หึงแม้กระทั่งลูกชายของตัวเองหรอกใช่มั้ยคะ?”

ความคิดถูกเปิดเผย เย่โม่เซินเองก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรออกมา แต่ได้เอ่ยออกมาว่า “ผมเป็นพ่อของเขานะ ทำไมเขาถึงสำคัญกว่าผมล่ะ? นี่มันไม่ยุติธรรมเลย”

หานมู่จื่อ “...”

เขายังเถียงเป็นจริงเป็นจังออกมา

หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่มีวิธีที่จะมาพูดคุยประเด็นนี้กับเขาได้ จึงถือโอกาสก้มหน้าก้มตากินข้าวไปอย่างไม่สนใจเขา

หึงแม้กระทั่งลูกชายของตัวเอง เธอจะพูดอะไรได้อีก?

สามารถพูดอะไรได้??

จากเดิมคิดว่าเรื่องนี้เธอแค่เพียงไม่ตอบอะไรออกไป มันก็จะผ่านไปอย่างนั้น แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่กินข้าวแล้วนั้น พอขึ้นรถไปเย่โม่เซินก็เอาแต่ขมวดคิ้วแน่นอยู่ตลอด ในตอนที่ขับรถก็มีท่าทางที่เหมือนกับกำลังมีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป แต่ก็คิดว่าเรื่องเมื่อกี้นี้มันก็ได้ผ่านไปแล้ว เขาคงไม่ได้กำลังคิดมากเรื่องนั้นอยู่หรอก จึงได้เอนหลังพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ไป

มองออกไปยังอาคารบ้านเรือนด้านนอกหน้าต่างอย่างไม่ละสายตา หานมู่จื่อพบว่าเธอรู้สึกง่วงขึ้นมาอีกแล้ว เธอหาวออกมา หลังจากนั้นก็หันไปเอ่ยกับเย่โม่เซินว่า “ฉันขอนอนแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวคุณค่อยปลุกฉันแล้วกัน”

ริมฝีปากของเย่โม่เซินขยับออกมาเล็กน้อย มองเธอไปด้วยแววตาสับสน เห็นเธอพูดจบแล้วหลับตาลง คำพูดที่เขากำลังจะพูดออกไปนั้นจึงจำต้องเก็บมันกลับไป

นึกไม่ถึงว่าเด็กนั่นจะสำคัญไปกว่าเขา?

เพราะว่าอยู่กับเธอมากว่าห้าปีงั้นหรอ? นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่เขาเย่โม่เซินนั้นต่อสู้แย่งชิงความรักกับลูกชายของตัวเองได้

ถึงแม้ว่าจะรู้ว่านั่นก็เป็นสายเลือดของตัวเองเช่นกัน แต่พอนึกว่าเด็กนั่นมีน้ำหนักในใจของหานมู่จื่อมากกว่าตนแล้ว ก็เกิดอาการไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอย่างมาก

แม่งเอ๊ย!

เด็กนั่นยังไม่ยอมเรียกเขาว่าแด๊ดดี้เลยสักคำ!