เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 739

บทที่ 738 การแย่งชิงอำนาจ

เมื่อถึงเวลาที่การประชุมเริ่มขึ้น หานมู่จื่อจึงได้ส่งเอกสารให้เซียวซู่เก็บรักษา

เนื่องจากเธอไม่สะดวกที่จะถือมันไว้ในมือ เพราะว่าเซียวซู่จะไม่เต็มใจที่จะกลับไปรักษาตัวนัก เธอจึงปล่อยเขาเลยตามเลย

รอจนกว่าปัญหาจะคลี่คลาย หลังจากนั้นเธอค่อยเรียกคนให้ส่งเขาไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล

ในห้องประชุม

ทุกคนในห้องนี้ล้วนรู้จักหานมู่จื่อ ถึงอย่างไรในช่วงก่อนที่เธอจะแต่งงานกับเย่โม่เซินก็เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสถานะของตัวเธอเองก็ไม่ใช่ว่าจะต่ำต้อย เป็นนักออกแบบที่ขึ้นชื่อ แถมยังเป็นถึงคุณหนูใหญ่จากบริษัทตระกูลหาน

เมื่อเจอเธอ ในเวลานั้นทุกคนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในการประชุมครั้งนี้ทุกคนต่างก็ไม่คิดว่าเธอจะมาปรากฏตัวที่นี่

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? นี่ไม่ใช่หานมู่จื่อจากบริษัทตระกูลหานหรอกเหรอ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

หลายคนต่างพากันกระซิบกระซาบกัน

“ยังไม่แน่ใจว่าเธอมาทำอะไร?”

มีคนหนึ่งลุกขึ้นยืนนำหน้ามายืนขวางตรงหน้าหานมู่จื่อ

“วันนี้เป็นการประชุมภายในของบริษัทตระกูลเย่ คุณมาที่นี่เกรงว่าคงจะไม่เหมาะสม”

หานมู่จื่อหยุดฝีเท้า สายตาจ้องมองไปที่อีกฝ่าย

“ไม่เหมาะสมตรงไหน?”

“คุณ....” เขามองมาที่หานมู่จื่อด้วยแววตาซับซ้อน “แม้ว่าทุกคนจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเย่โม่เซิน แต่คุณก็ไม่ใช่สมาชิกระดับสูงของตระกูลเย่ ยิ่งไปกว่านั้นคุณไม่ใช่พนักงานของบริษัทตระกูลเย่ ดังนั้นสำหรับบริษัทตระกูลเย่ของพวกเราแล้ว คุณเป็นแค่คนนอกคนหนึ่งเท่านั้น”

“ในเมื่อคุณเป็นคนนอก คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมการประชุมภายในของพวกเรา”

“ไล่เธอออกไปให้ฉัน! ผู้หญิงคนนี้เป็นคนนอก แล้วยังจะสะเปะสะปะอยากเข้ามาร่วมการประชุมของบริษัทตระกูลเย่อีกเหรอ?” น้ำเสียงน่าเกรงขามดังมาจากประตูทางเข้า กลุ่มผู้คนจึงหันไปตามเสียง

เป็นชายสูงวัยคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็นที่กำลังถูกเข็นเข้ามา แม้ว่าจะอายุมากแล้วทว่าสายตาก็ยังคงดูฉลาดและเฉียบคม ลักษณะภายนอกที่ผ่ายผอมของเขาทำให้เขาดูดุขึ้นมาหลายเท่า

เซียวซู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของหานมู่จื่อถึงกับตากระตุก

ท่านนี้คือ..... นายท่านตระกูลเย่

ส่วนคนที่กำลังเข็นรถเข็นเข้ามาก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเย่หลิ่นหาน

ในเวลาที่เย่หลิ่นหานเข็นนายท่านตระกูลเย่เข้ามา สายตาเขาก็เหลือบมองไปที่หานมู่จื่อ ทั้งคู่สบสายตากัน เย่หลิ่นหานรู้สึกราวกลับว่าแววตาของหานมู่จื่อมีความเย้ยหยันอยู่ในสายตา ทั้งยังดูเหมือนกลับกำลัง.... ผิดหวังอีกด้วย

ผิดหวัง?

นิ้วมือของเย่หลิ่นหานขยับไปมา ริมฝีเม้มเป็นเส้นตรง

ไม่นึกว่าเธอ... จะยังคาดหวังในตัวเขาอีกเหรอ? ไม่อย่างนั้นจะมีสายตาผิดหวังอย่างนั้นได้ยังไง? ถึงจะผิดหวังแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อเส้นทางนี้เป็นสิ่งที่เขาเดินมาโดยตลอด

รอให้เขาได้บริษัทก่อนเถอะ เย่โม่เซินก็ไม่อยู่แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นไว้เขาค่อยคิดหาวิธีให้เธอยอมมอบหัวใจให้เขาก็แล้วกัน

คำพูดของนายท่านตระกูลเย่ฟังดูมีน้ำหนัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนรีบตรงเข้ามาหาหานมู่จื่อ

เมื่อเซียวซู่เห็นดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี เขาฝืนต่อความเจ็บบนใบหน้าร้องตะโกนออกมาเสียงดัง “ไม่เจียมตัว นี้คือภรรยาของคุณชายเย่นะ พวกนายกล้าลงมือเหรอ?”

เซียวซู่ผู้ที่อยู่ข้างกายเย่โม่เซินมาเป็นเวลานาน ทุกคนล้วนรู้จักเขา