เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 746

บทที่ 745 ตระกูลยู่ฉือ

ตระกูลยู่ฉือ

เมื่อก่อนหานมู่จื่อเคยได้ยินมาบ้าง ตระกูลยู่ฉือเป็นตระกูลที่ติดอันดับโลก และตอนนี้ก็มีแค่ท่านผู้เฒ่าเป็นคนบริหารจัดการเพียงคนเดียว

ตอนนั้นเธอเป็นดีไซน์เนอร์ เคยติดต่อกับคนของตระกูลยู่ฉือครั้งหนึ่ง ต่อมาเพื่อนร่วมวงการของตนเห็นคนของตระกูลยู่ฉือก็ตื่นเต้นแทบเป็นบ้า จากนั้นก็เล่าย่อๆให้เธอฟัง

ซุบซิบนินทาเป็นพิเศษว่า ตระกูลยู่ฉือนั้นเจ๋งเป็นพิเศษ แต่เก่งก็ส่วนเก่ง ตอนนี้มีแค่ท่านผู้เฒ่าคนเดียวที่บริหารกิจการของตระกูล

แม้ว่าท่านผู้เฒ่าจะอายุมากแล้ว แต่ว่ายังแข็งแรง สมองยังคงปราดเปรื่อง ใครคิดร้ายต่อเขา หรือคิดจะแย่งชิงทางธุรกิจกับเขา แต่ก็ถูกเขาจัดการจนพินาศ

ตอนนั้นหานมู่จื่อรู้สึกสงสัย จึงถามไปว่า ทำไมเขาถึงบริหารอยู่เพียงคนเดียว ไม่มีลูกหลานเลยเหรอ หรือว่าไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลยหรือ

เพื่อนร่วมอาชีพของเธอบอกว่า ท่านผู้เฒ่ายู่ฉือมีลูกสาวสองคน

แต่ว่าต่อมาเกิดขัดแย้งกัน สองพี่น้องต่างหนีไปจากตระกูลยู่ฉือ เหลือเพียงท่านผู้เฒ่าดูแลกิจการเพียงคนเดียว

ถอนหายใจพูดว่า บางคนเกิดมาร่ำรวยสูงส่ง แต่กลับเห็นเงินทองเป็นของไร้ค่า น่าสงสารที่พวกเราเกิดมาต่ำต้อย ทำได้แค่วิ่งอยู่บนถนนไม่หยุด พอหยุดก็อาจจะถูกคนอื่นแซงได้ จากนั้นก็โดนเหยียบย่ำไปอยู่ท้ายสุด ได้แต่แหงนมองผู้นำพวกนั้น

ตอนนั้นหานมู่จื่อได้ยินว่าลูกสาวสองคนของตระกูลยู่ฉือต่างหนีจากไปแล้ว ไม่สนใจธุรกิจของครอบครัว

สาเหตุอะไรกันแน่ ที่ทำให้ลูกสาวทั้งสองทอดทิ้งพ่อที่สูงวัยคนหนึ่ง และก็ไม่สนกิจการครอบครัวกันนะ

ตอนนั้นเธอคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัวเธอมากๆ แต่ว่าตอนนี้……

เย่โม่เซินกลับมีความเกี่ยวพันกับตระกูลยู่ฉือ

และส้งอานและส้งซิน กลับกลายเป็นยู่ฉืออานและยู่ฉือซินในตอนนั้น

ทั้งหมดนี้ ทุกคนต่างก็คาดไม่ถึง ทำให้คนยากจะเชื่อได้

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง เอกสารในมือถูกบีบจนบูดเบี้ยวไม่เป็นรูปเป็นร่าง หานชิงที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไร

ซูจิ่วอ้าปากเตรียม เตรียมจะพูดอะไรบางอย่างกับหานมู่จื่อ หานมู่จื่อที่นั่งอยู่ในรถจู่ๆก็ผลักประตู จากนั้นก็พุ่งตัววิ่งออกไปด้านหน้า

ทั้งสองคนตกตะลึง จากนั้นจึงเห็นร่างสูงใหญ่เดินออกมาที่ด้านอาคาร ใบหน้าที่คุ้นเคย หน้าตาที่หล่อเหลา รอบตัวมีความเยือกเย็น ไม่ใช่เย่โม่เซินหรอกหรือ

ที่แท้หานมู่จื่อเห็นเขา จึงได้เปิดประตูรถ

หานชิงและซูจิ่วสบตากัน จากนั้นก็รีบตามลงไป

แวบแรกที่หานมู่จื่อมองเห็นเย่โม่เซิน ก็ลงจากรถทันที จากนั้นก็พุ่งตัวตรงไปทางเขา แต่ฝีเท้าเธอนั้นไม่อาจเร็วกว่าหานชิงได้ เห็นชัดว่าใกล้จะถึงตัวเย่โม่เซินแล้ว ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่มาคว้าข้อมือเธอ ดึงเธอกลับไป

“โอ้ย”หานมู่จื่อร้องออกมา ดิ้นรนขัดขืน

“กลับมา”หานชิงดึงเธอกลับมา หานมู่จื่อคิดจะดึงมือของตัวเองออกมา พลางเอ่ยว่า“พี่คะ ปล่อยฉันเถอะ ปล่อยน้องนะ”

หานชิงขมวดคิ้ว ไม่ปล่อยเธอ ได้แต่เอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า“ตอนนี้เขาไม่รู้จักเธอแล้ว เธอไปหาเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ฉันไม่เชื่อ นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนเอง เขาจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง พี่คะ……ปล่อยน้องเถอะนะ น้องจะไปถามเขา”

หานมู่จื่อเห็นเขาไม่ยอมปล่อยมือ จึงตัดสินใจก้มลงไปกัดที่ข้อมือเขาหนึ่งที

อาจเป็นเพราะหานชิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีนี้ พอรู้สึกเจ็บก็ปล่อยมือทันที หานมู่จื่อก็พุ่งตรงไปที่เย่โม่เซิน

เธอวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปหาเย่โม่เซิน รอจนเธอไปขวางทางเย่โม่เซินไว้ หยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หานมู่จื่อยังคงหอบหายใจ

ขาเรียวยาวของเย่โม่เซินถูกเธอที่จู่ๆมาขวางอยู่ตรงหน้าจึงต้องหยุดลง

มองหญิงสาวผมยาวสยาย ใบหน้าขาวซีด ดวงตาแดงก่ำ แม้แต่ริมฝีปากยังไม่มีสีเลือดที่อยู่ตรงหน้า คิ้วเรียวสวยของเย่โม่เซินก็ขมวดเข้าหากัน

จากนั้น เขาก็เอาเธอเข้าไปอยู่ในผู้หญิงประเภทเดียวกับที่มาตามจีบเขาเหล่านั้นในช่วงนี้