เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 791

บทที่790 นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ

เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่มีแววตาลุกลี้ลุกลนจนไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน สายตาของเย่โม่เซินก็จ้องมองเธอ

ในเวลานี้หานมู่จื่อจะกล้ามองตาเย่โม่เซินได้อย่างไร น่าขายหน้าจริงๆ เขาเห็นฉากเมื่อกี้

แล้วเขายังถามอีกว่าเธอนั้นวิปริตโรคจิตหรือเปล่า?

หานมู่จื่อแทบอยากจะมุดใบหน้าของเธอลงดินและร้องไห้ เย่โม่เซินในตอนนี้ต้องรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่โรคจิตอย่างแน่นอน เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เย่โม่เซินอย่างขอความเห็นใจ

“ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องเมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ”

ดวงตาที่สวยงามของหานมู่จื่อนั้นมีน้ำตาคลอ เธอมองมาอย่างน่าเห็นใจ มันทำให้เขารู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น เห็นได้ชัดว่า ตวนมู่เสว่ก็แสดงออกกับเขาเช่นนี้เหมือนกัน แต่ในเวลานั้นเขากลับรู้สึกรำคาญและอยากให้เธอออกไปให้ไกลๆ

เย่โม่เซินนั้นสงสัยว่าหญิงสาวล้วนแล้วแต่ชอบแสดงออกท่าทางเช่นนี้หรือ? หรือว่าพวกเธอคิดว่ามันน่ารัก? ทำแบบนี้แล้วคิดว่าจะทำให้ผู้ชายนั้นใจอ่อนหรือ?

จากการพิสูจน์แล้วว่าการกระทำอะไรแบบนี้...นั้นมันแล้วแต่คน

ยกตัวอย่างเช่นหานมู่จื่อที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น เขารู้สึกว่า...มัน...น่า..รักมาก...

เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยและขยับเข้าใกล้เธอมากยิ่งขึ้น พลังงานที่แข็งแกร่งของผู้ชายนั้นได้ล้อมรอบร่างกายเธอเอาไว้ หานมู่จื่อรีบยื่นมือออกมาและปกปิดหน้าอกของเธอเอาไว้ “คุณ คุณจะทำอะไร?”

“ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยถามเธอว่าเข้ามาในบริษัทเป็นเพราะฉันใช่ไหมและเธอก็นิ่งไปไม่ตอบ”

เย่โม่เซินหรี่สายตามองและเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเธอ “ตอนนี้ ฉันจับได้แล้ว”

หานมู่จื่อจ้องมองเย่โม่เซินที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมและดวงตาของเธอเบิกกว้าง

“เธอเอาชุดสูทของฉันไว้ในนี้และยัง...”

เขายังไม่ทันได้พูดให้จบประโยค หานมู่จื่อก็รู้สึกอับอายแทบทนไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปปิดปากของเขาเอาไว้

“โอเค คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”

น่าอับอายเกินไปแล้ว เธอเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น

ช่วงเวลาที่ฝ่ามือสัมผัสริมฝีปากของเย่โม่เซิน ร่างกายของเย่โม่เซินราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ร่างกายของเขาแข็งทื่อ

อย่างไรก็ตามตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของหานมู่จื่อนั้นกำลังตกอยู่ในภวังค์กับเรื่องเมื่อครู่ เธอไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเย่โม่เซินหลังจากที่เธอปิดปากของเขา เธอเพียงแค่เห็นว่าเขาเงียบจากนั้นเธอจึงดึงมือกลับและกล่าวด้วยอารมณ์เคืองขุ่น “ฉันบอกไปแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ คุณอย่ามาทำให้ฉันเสียเชื่อเสียงสิ คุณออกไปรอข้างนอกเลย ฉันจัดการสูทของคุณเสร็จแล้วเดี๋ยวจะเอาไปให้”

กล่าวจบ หานมู่จื่อก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะตอบว่าอย่างไรและเธอผลักเขาออกจากห้อง

จากนั้นก็เกิดเสียงปิดประตูและเธอก็ล็อคห้อง

เย่โม่เซินที่ถูกผลักออกมานั้นก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยหลังจากประตูปิดลงเขาก็ยังคงยืนอยู่เช่นนั้น

ผ่านไปชั่วครู่ เขาเอื้อมมือขึ้นมาและสัมผัสริมฝีปากของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

*

หลังจากหานมู่จื่อขังตัวเองอยู่ในห้อง ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวและไม่ต้องมองกระจกเธอก็รู้ตัวว่าแก้มเธอแดงขนาดไหน

ทำไมเธอถึงไม่คิดคำนวณอะไรให้มันดีๆ??

เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย หากว่ารู้ไวกว่านี้ฉันจะล็อคห้องและจะไม่ให้เขาเห็น

เฮ้อ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคาดผิดอย่างมากนั้นคือไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะโผล่มาเช่นนี้

เห็นๆกันอยู่ว่าเขาเป็นคนบอกเองว่าเขาไม่ต้องการชุดสูทแล้ว แต่ตอนนี้กลับมายังบ้านของเธอและมาทวงชุดสูท

เขาเพี้ยนหรือไง?

แต่อย่างไรก็ตามหานมู่จื่อไม่กล้าที่จะช้าอีกต่อไป เธอรีบวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าและเปิดตู้เสื้อผ้าทันที เธอเห็นชุดชั้นในสีแดงของเธอแขวนอยู่ด้านบนของสูท เธอแทบจะทนไม่ได้ที่จะจ้องมองมัน เธอเอื้อมมือไปถอดชุดชั้นในและเสื้อสูทออกจากกัน จากนั้นเธอก็โยนมันลงไปบนเตียงโดยไม่ใส่ใจและตบเสื้อสูทแรงๆแม้ว่ามันจะไม่เปรอะเปื้อนก็ตาม

หลังจากคิดว่าโอเคแล้ว หานมู่จื่อก็เดินถือสูทออกมาด้านนอก