เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 793

บทที่ 792 ให้เขาส่งเสื้อผ้ากลับมา

มีปัญหาอะไรหรือ

เธอนึกไม่ถึงว่าจะถามเขาว่ามีปัญหาหรือ

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเม้มจนเป็นเส้นตรง ภายใต้สายตาที่จับตามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเธอ และพูดอย่างเย็นชา

“ปัญหาก็ไม่ได้ใหญ่มาก”

ก็แค่ฆ่าปลาแค่นั้นเอง เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ จัดการปลาตัวเดียวไม่ได้เชียวหรือ

เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชาในใจ หานมู่จื่อเห็นว่าเขาบอกว่าไม่มีปัญหา ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจากนั้นก็หันหลังกลับไปล้างผักต่อไป

เย่โม่เซินจ้องมองปลาตัวนั้นที่กำลังว่ายน้ำไปมาอยู่ในน้ำ แล้วมองไปยังมีดที่หานมู่จื่อที่เตรียมเอาไว้ให้เขา ทันในนั้นก็รู้สึกปวดตรงระหว่างคิ้ว

สรุปว่าเขาตอบตกลงเธอว่าจะอยู่ต่อเพื่อรับประทานอาหารได้อย่างไร เรื่องอาหารเย็นก็แค่นั้นเอง แต่ทำไมต้องเข้ามาช่วยในครัวด้วย

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าสมองของเขาเหมือนกับจะเอ๋อไป ดังนั้นจึงทำให้เขาสามารถทำในหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

เห็นได้ชัดว่าในใจปฏิเสธอย่างมาก แต่มือกลับยังคงล้วงลงไปในถัง

เมื่อหานมู่จื่อล้างผักกาดขาวเสร็จเรียบร้อย จึงต้องการจะดูว่าปลาที่ให้เย่โม่เซินฆ่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะหันตัวกลับมา ก็ได้เห็นว่าปลาตัวนั้นลอยมาหาตนเอง

ร่างกายของเธอแทบจะไม่ขยับไปด้านข้างไม่กี่ก้าว ปลาตัวนั้นก็ตกลงบนเคาน์เตอร์ครัวในพริบตา

ป้าบ ป้าบ——

หลังจากที่ปลาตกลงบนเคาน์เตอร์ เป็นเพราะว่าไม่มีน้ำ ดังนั้นจึงดิ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้เห็นฉากนี้ หานมู่จื่อก็ตกตะลึงอยู่เล็กน้อย มองไปยังเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินในตอนนี้ดูท่าทางแย่มาก สูทใส่อยู่นั้นเปียกไปครึ่งตัว แม้แต่ใบหน้าและเส้นผมก็เปียก และก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำอย่างไร ถึงอย่างไรก็ตาม.......ตอนนี้ท่าทางของเขาดูเหมือนจะเขินอายเป็นพิเศษ

ทั่วทั้งใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูคล้ำไป ออร่าบนร่างกายก็ดูเหมือนจะมีเมฆดำปกคลุม ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังคงกวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา และถามอย่างใจเย็น “มองอะไร”

หานมู่จื่อ “......”

หานมู่จื่อสนองกลับด้วยการกระแอมเบาๆและส่ายหน้า “ไม่ได้มองอะไร เพียงแค่......ชุดของคุณเปียกหมดแล้ว”

จากนั้น หานมู่จื่อก็ก้าวไปข้างหน้าเดินไปยังข้างกายเขา หยิบเอาแหอวนที่วางไว้ข้างถังที่ใส่ปลาขึ้นมา “ทำไมไม่ใช่สิ่งนี้ ปลามันลื่นมาก คุณจับไม่ได้แน่นอน”

พูดจบ หานมู่จื่อก็เดินไปหยิบปลาที่อยู่บนเคาน์เตอร์มา จากนั้นก็เดินมายังเย่โม่เซินก้มลงจับปลาสองสามตัวจากถังไว้ด้วยกัน

เธอนำปลาจากอวนเทลงในอ่างอย่างไม่รู้สึกอะไร

ปัง!

ปัง!

เสียงที่ดังนั้น กระแทกลงไปในหัวใจของเย่โม่เซิน เขามองไปยังผู้หญิงที่มีแขนและเอวบางจนเขาสามารถหักมันได้ด้วยมือเดียว ได้ทุบแหอวนนั้นลงกับอ่างอย่างแรง

หลังจากนั้นไม่นาน ปลาที่ยังมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ก็ถูกกระแทกจนหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว

เย่โม่เซิน “......”

“เอาล่ะ ฉันทำเอง ชุดของคุณเปียกหมดแล้ว ให้ดีก็ไปเปลี่ยนใหม่ก่อนเถอะ”

หานมู่จื่อเทปลาออกจากแหอวน และพูดกับเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินซึ่งเดิมทีก็รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของเธอก็หรี่ตาลงทันทีหลังจากได้ฟังเธอพูดในตอนนี้ และพูดไปอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าผมเป็นคนโรคจิตเหมือนคุณหรือเปล่า”

หานมู่จื่อหยุดชะงักหยุดมีดที่กำลังถือทันที จากนั้นก็นึกถึงเรื่องชุดชั้นในที่อยู่บนสูทของเขาขึ้นมา เธอก็รู้สึกผิดอยู่เสมอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ที่ด้านหลังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เย่โม่เซินคงจะออกไปแล้ว

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะวางมีดลง และเดินตามเย่โม่เซินออกไปจากห้องครัว “หรือว่า......ฉันหยุดทำกับข้าวก่อน เดี๋ยวไปซื้อเสื้อผ้าจากใกล้ๆนี้ให้คุณก่อนดีไหม”

ได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินกวาดสายตามองไปที่เธอ สายตาของเธอก็ระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจ

เย่โม่เซินปิดตาลง “ไม่ต้อง คุณทำเรื่องของคุณเถอะ”

“อย่างนั้น....อย่าลืมถอดเสื้อที่เปียกออกด้วย ที่ตู้ด้านหน้ามีรีโมทอยู่ คุณจะเปิดแอร์ก็ได้ เพื่อจะได้ไม่ให้เป็นหวัด