เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 8

บทที่8สัญญาสามข้อ

เสิ่นเฉียว เงียบไปสักพัก เธอจ้องมองไปที่คนรับใช้คนนั้น

ดูก็รู้ว่าเธอคนนั้นตั้งใจชนใส่เธอ

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไรออกมา เธอค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินออกไป

“คิดว่าตัวเองแต่งเข้าตระกูลเย่แล้วจะสูงส่งเป็นหงส์ฟ้าอย่างนั้นหรอ? ถ้าคุณชายสองของพวกเราไม่ชอบ เธอก็ยังเทียบกับคนรับใช้อย่างพวกเราไม่ติดหรอก”

“นั่นนะสิ ดูจากสภาพของเธอ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อคืนเธอโดนคุณชายสองไล่ให้ไปนอนนอกห้องด้วยล่ะ ถ้าฉันเป็นเธอละก็ฉันคงจะเก็บกระเป๋าออกจากที่นี่แล้วกลับบ้านไปแล้ว อยู่ที่นี่ต่อก็อับอายขายขี้หน้าตัวเองเปล่าๆ”

“ผู้หญิงแบบนี้จะรู้จักคำว่าอับอายขายขี้หน้ารึเปล่า? ในสายตาของพวกเธอคงมีแต่เงินนี่แหละ!”

เมื่อเดินออกมาไกลจากพวกคนรับใช้ เธอก็ไม่ได้ยินคำนินทาจากพวกเธอแล้ว สีหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีดจนดูน่ากลัว เธอเอามือจับไปที่หน้าอกแล้วค่อยๆนั่งยองอยู่ที่ประตู

ทำไมกัน?

ทำไมเธอต้องมาเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย? เป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่เคยหย่าอย่างนั้นหรอ?

เสิ่นเฉียวเอาหน้าซุกเข้าไปในเข่า คำพูดนินทาของคนรับใช้เหล่านั้นแว่วเข้ามาในหูของเธอ เธอนึกถึงภาพที่เธอพึ่งหย่าแล้วกลับมาที่บ้าน แต่เธอกลับโดนพ่อแม่บังคับให้แต่งงานใหม่ อีกทั้งเรื่องในคืนนั้น.....

อยู่ๆก็เริ่มรู้สึกไม่สบายท้อง เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมาทันที

ไม่ ไม่ได้นะ!

วันพรุ่งนี้เธอจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล

เธอจะท้องไม่ได้ ไม่ได้นะ!

เมื่อเสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพอดี เซียวซู่เข็น เย่โม่เซินเข้ามาในห้องพอดี เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

เย่โม่เซินเหลือบไปมองเธอ ภาพของน้ำตาที่อยู่ในดวงตาอันงดงามคู่นั้นของเสิ่นเฉียวได้สะท้อนเข้าไปในตาของเขา ราวกับเป็นหินก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งที่ถูกโยนลงไปในผิวน้ำของทะเลสาบที่นิ่งสงบ ทำให้เกิดคลื่นน้ำเป็นวงค่อยๆกระจายเป็นวงกว้างออกไป

หน้าตาของเสิ่นเฉียว ไม่ขี้เหร่ แต่กลับสวยงามมาก โครงหน้าของเธอสวยกำลังดี ขนตายาวเป็นแพสวย ดวงตาของเธอใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ ราวกับว่าจิตวิญญาณทั้งหมดได้รวมอยู่ในดวงตาคู่นั้น

แต่ทว่า น้ำบริสุทธิ์นี้น่าจะเป็นน้ำที่เยือกเย็น

ปกติแล้วในแววตาของเธอจะส่งความรู้สึกที่เย็นชาบางอย่าง ไม่มีเสน่ห์ของผู้หญิงแม้แต่น้อย

แต่ในตอนนี้ขนตาอันเรียวยาวของเธอเลอะหยดน้ำตาอยู่ เบ้าตาที่แดงก่ำ ทำให้เธอแลดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ

ร่างกายเล็กๆของเธอนั่งขดตัวเป็นก้อนเล็กๆอยู่ตรงนั้น มันทำให้เขาอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดแทนเธอไม่ได้

ทั้งสองคนจ้องมองกันแต่ไม่มีคำพูดใดใด

สักพักก็มีเสียงเล็กๆของเสิ่นเฉียว ดังขึ้นมา “คุณ คุณจะออกไปหรอ?”

เสียงของเธอแหบแห้งและอู้อี้

เย่โม่เซินเม้มปากแล้วพยักหน้าตอบ “อืม”

“อืม”

เสิ่นเฉียว ไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอก้มหน้าลง จ้องมองไปที่ปลายเท้าของตัวเองอย่างเหม่อลอย

เย่โม่เซินจ้องมองเธอ แววตาของเขานิ่งสงบลง

“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าอย่ามาทำตัวอับอายขายขี้หน้าที่นี่ไม่ใช่หรอ?”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่เขา “แต่ว่า เราสองคนก็คุยกันแล้วนี่ คุณเองก็ตอบตกลงกับฉันแล้วไม่ใช่หรอ?”

“หึ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันเคยตอบตกลงงั้นหรอ? ตอนไหน?”

อยู่ๆเสิ่นเฉียว ก็พูดไม่ออก เหมือนกับว่า เขาจะยังไม่ได้ตอบตกลงเธอจริงๆ ในคืนนั้นเขาออกจากห้องไปแต่ไม่ได้ตอบอะไรเธอ

ดังนั้น เธอเข้าใจผิดมาตลอดสินะ?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอก็ก้มหน้าลง กัดริมฝีปากล่างแน่น

ทันใดนั้น

“ก่อนที่ฉันจะหาผู้หญิงคนนั้นเจอ ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อก็ได้ แต่เราสองคนต้องทำสัญญากันสามข้อ”

เสิ่นเฉียว รีบเงยหน้าขึ้น “หาใครหรอ?”

แววตาของเย่โม่เซินแลดูมืดมนจนน่ากลัว “อะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าถามจะดีกว่า”

เสิ่นเฉียว ก้มหน้าลงอีกครั้ง ใช่แล้ว เขาจะตามหาใคร มันจะไปเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอจะถามเรื่องพวกนี้ไปทำไมกัน ระหว่างพวกเธอสองคนก็ใช้คำว่าสามีภรรยาแค่ชื่อเฉยๆ

ขอเพียงแค่เธอได้อยู่ที่นี่ต่อก็เพียงพอ

“โอเค คุณว่ายังไงก็เอาอย่างนั้น” เสิ่นเฉียวพูดด้วยเสียงอันทุ้มต่ำ