บทที่802 เธอยังอยากจะยุ่งเรื่องชีวิตส่วนตัวของคนอื่นอีกยังงั้นเหรอ
หานมู่จื่อไม่ได้ไปคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอเปลี่ยนรองเท้าแตะเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปด้านใน เดินไปยังห้องครัวด้วยพร้อมกับพูดว่า “คุณนั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเอาน้ำให้ แล้วเดี๋ยวไปเก็บผ้ามาให้”
เหมือนกับว่าเย่โม่เซินจะไขว่คว้าหาข้อมูลสำคัญอะไร เขาไม่ได้นั่งลง แต่ว่ายืนอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับมองไปรอบๆ
ไม่นาน หานมู่จื่อก็ถือแก้วน้ำอุ่นออกมา “คุณดื่มน้ำก่อนเถอะ ฉัน……ฉันจะไปเก็บเสื้อผ้ามาให้”
หานมู่จื่อพูดจบแล้วก็เดินไปที่ระเบียง
เมื่อวานตอนเย็นเสื้อผ้าของเย่โม่เซินถูกทิ้งไว้ในห้องน้ำของเธอ เธอไม่สามารถทิ้งเสื้อผ้าของอีกฝ่ายได้ ก็เลยช่วยซักให้เขา แล้วก็เอามาตาก
ตอนที่ไปเก็บเสื้อผ้าที่ระเบียงนั้น หานมู่จื่อใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินจะตามมารึเปล่า แล้วก็หัวเราะเยาะว่าเธอเป็นบ้า
แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอเก็บเสื้อผ้าได้อย่างราบรื่นแล้วก็กลับเข้ามา
“นี่คือเสื้อผ้าที่คุณทิ้งไว้เมื่อวาน ส่วนชุดสูทอีกชุดหนึ่งนั้น ฉันส่งซักแห้งให้คุณแล้ว น่าจะได้พรุ่งนี้”
เย่โม่เซินมองไปที่เสื้อผ้าที่เก็บมาอย่างเรียบร้อย เธอแม้แต่เอาถุงมาใส่อย่างเรียบร้อย แล้วเขาก็พูดว่าอืมแทนคำตอบ
หานมู่จื่อเห็นว่าเขาตอบว่าอืมแล้วก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก ก็รู้สึกว่ามันน่าแปลกเล็กน้อย รู้สึกแปลกมากที่ทั้งสองคนอยู่ในห้องรับแขกแต่ไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ว่าเย่โม่เซินก็นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลับไปเลย
หานมู่จื่อก็เลยได้แต่พูดว่า “เดี๋ยวฉันจะไปซาวข้าวก่อน แล้วก็ทำกับข้าว แล้วเดี๋ยวก็จะลงไปซื้อผักสดกับพวกเนื้อสัตว์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างตึกหน่อย”
เย่โม่เซินพยักหน้า “อืม”
หานมู่จื่อ :“???”
ตอนนี่เขาควรจะพูดว่า ถ้ายังงั้นเขากลับก่อนนะไม่ใช่เหรอ เขาจะแค่มาเอาสูทกับเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ? ได้แล้ว ก็ควรจะกลับได้แล้วสิ
เมื่อกี้เธอก็พูดชัดเจนแล้วนะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำแค่นี้
หรือว่า…...
“คุณ…..จะอยู่กินข้าวเหรอ? ” หานมู่จื่อถามอย่างระมัดระวัง พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาสำรวจ
พูดตามตรง เธอไม่ได้คิดเรื่องนี่เลย เมื่อวานเขาบอกว่าซุปปลาที่เธอทำมันธรรมดามาก น่าจะไม่อยากกินอาหารที่เธอทำอีกสิถึงจะถูก
แต่ว่าการแสดงออกที่ผิดปกติของเขานี้ ทำให้หานมู่จื่อเผลอโพล่งถามออกมา
พอถามเสร็จเธอก็รู้สึกพลาดมาก อยู่ดีๆ ก็ดีอยู่แล้วจะถามคำถามที่ทำให้ตัวเองอับอายไปทำไมกัน
ตอนที่หานมู่จื่อกำลังคิดสับสนว่าจะถอนคำพูดยังไงนั้น เย่โม่เซินก็กลับพูดออกมาอย่างไม่คาดคิด “ในเมื่อเธอเชิญฉัน ถ้ายังงั้นฉันก็คงต้องตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจแล้วกัน”
หานมู่จื่อ :“???”
หืม? เธอไปเชิญเขาเมื่อไหร่กัน? เธอก็แค่ถามเขาเฉยๆ เองนะ
“เดี๋ยวก่อน คือว่า….เมื่อไหร่ที่ฉัน…..”
เธอยังไม่ทันจะพูดจบ เย่โม่เซินก็ลุกขึ้นยืน “ไม่ได้จะไปซาวข้าวหรอกเหรอ ยังไม่ไปอีก? ”
หานมู่จื่อ :“……”
ก็ได้ ยังไงมันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอยังจะคิดอะไรอีก?
ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยกลับไปทำอาหารที่ห้องครัว ตอนที่กำลังซาวข้าวอยู่นั้นจู่ๆ เธอก็รู้สึกว่า อยู่ที่นี่ต่อก็ดีเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าต่อไปหลังจากนี้เขามาทุกวัน เธอพูดอะไรเขาก็พยักหน้า
แบบนี้มันก็ดีมากเลยไม่ใช่เหรอ?
ไม่นาน หานมู่จื่อก็ออกไปซื้อผัก เธอไม่ได้บอกให้เย่โม่เซินไปด้วย ให้เขารอตัวเองอยู่ในห้อง เธอไปแป๊บเดียวเท่านั้น
แต่ไม่คิดเลยว่าตอนที่เธอเดินถึงหน้าประตูนั้น เย่โม่เซินก็ตามออกมาเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่