เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 81

บทที่ 81 วิธีที่จะทำให้เธออับอายขายหน้า

ผู้หญิงคนนี้ต้องกินหัวใจเสือดาวเข้าไปแน่ๆ ถึงได้กล้าลงมือกับเขาได้ถึงสองครั้งอย่างต่อเนื่องแบบนี้

เย่โม่เซินบีบขากรรไกรของเธอไว้แน่น พละกำลังมากสะจนแทบจะบีบกระดูกของเธอให้แหลกคามือ เสิ่นเฉียวรู้สึกเจ็บมาก และสีหน้าของเธอก็ได้เปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นทันที

“ ในเมื่อเกลียดฉันขนาดนี้ งั้นนายก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายไปเลยสิ อยากโยนฉันลงตึกก็โยนลงไปเลย หรือนายจะฆ่าฉันเลยก็ได้ แต่ทำไมต้องทำให้ฉันอับอายขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ด้วย?! ”

ถึงแม้ว่าคางจะถูกมือใหญ่ของเขาบีบไว้อยู่ พละกำลังมากมายนั้นทำให้เธอเจ็บจนเหงื่อออกเต็มหน้าผากไปหมด แต่เสิ่นเฉียวยังคงต่อต้านเขาอย่างถึงที่สุด

“ อับอายขายหน้างั้นรึ? ” เย่โม่เซินหรี่ตาลงอย่างอันตราย

นึกไม่ถึงว่าเธอจะเข้าใจว่าการจูบเมื่อสักครู่ คือการทำให้เธออับอายขายหน้า?

อันที่จริงแล้วเย่โม่เซินก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นตัวเองถึงได้ก้มลงไปจูบเธอ เพียงแต่ตอนที่เข้าใกล้เธอ อยู่ๆเขาก็เหมือนเห็นพลังบางอย่างอยู่ในตาสงบคู่นั้น หลังจากนั้นเขาก็ก้มลงไปจูบโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้น ยิ่งจูบ ก็ยิ่งรู้สึกหลงใหล

เขากำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีเวทมนตร์อะไรกันแน่ ก็ได้ถูกเธอกัดลิ้นเสียก่อน

แน่นอนว่า……เขาจะต้องฟันต่อฟัน

“ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าฉัน ”

“ ตบก็ตบไปแล้ว นายจะทำยังไง? ” เสิ่นเฉียวพูดอย่างไม่กลัวตาย

เขาจะทำยังไงนั้นหรอ?

พูดตามหลักการ จากอารมณ์ที่ผ่านมาของเขา ต่อให้เธอไม่ตาย ก็ต้องพิการ แต่ตอนที่เผชิญกับผู้หญิงคนนี้ เขาพบว่าตัวเองกลับทำเธอไม่ลง

“ เหอะ ไม่ทำยังไง? ไม่ใช่ว่าเธอเข้าใจว่าฉันทำให้เธออับอายขายหน้าหรอกหรอ? ” เย่โม่เซินยิ้มอย่างเยือกเย็น และเข้าใกล้ริมฝีปากของนางอย่างรวดเร็ว พูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ: “ แบบนี้ เธอคิดว่าเป็นไงบ้าง? ”

“ ไอ้……อื้อ ” เสิ่นเฉียวอยากผลักเขาออก แต่ริมฝีปากของเขากลับแนบแน่นขึ้น และได้ปิดเสียงของเธอไปจนหมด

เสิ่นเฉียวรู้สึกสะอิดสะเอียน วินาทีต่อมากลับตาโตขึ้น เพราะสองมือของเย่โม่เซินได้ล้วงเข้าไปทางชายเสื้อของเธอ หลังจากนั้น……ได้คลำ……

เธอแทบจะกระโดดขึ้นมาทันที และใช้แรงผลักเย่โม่เซินออก ร่างของตัวเองถอยไปข้างหลัง แต่เสิ่นเฉียวไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่น ได้ออกแรงกระโดดลงจากเตียง หลังจากนั้นก็ถอยให้ห่างจากเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น: “ หนี? เธอคิดว่าเธอจะหนีไปไหนได้? ”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแน่น และคิดอะไรออก เธอยื่นมือออกมาและออกแรงเช็ดริมฝีปากของตัวเอง

ต่อหน้าเย่โม่เซิน เย่โม่เซินถูกการกระทำของเธอยั่วให้โกรธได้อย่างง่ายดาย นึกไม่ถึงว่าเธอจะกำลังเช็ดปาก เย่โม่เซินมีสีหน้าคร่ำเครียด เดินเข้าใกล้เธอและยิ้มอย่างเยือกเย็น: “ เธอลองทำอีกทีสิ! ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หมุนตัวและวิ่งไปทางด้านนอก

เซียวซู่ที่กำลังตามมาก็ได้ชนเข้าเต็มอก ร่างของเซียวซู่ถอยหลังไปทันที เสิ่นเฉียวชนจนเจ็บหน้าอกไปหมด หลังของเธอแนบติดกับผนัง เซียวซู่ปิดหน้าอกถาม: “ ผู้ช่วยเสิ่น คุณกำลังทำอะไรเนี่ย? ”

เสิ่นเฉียวไม่สนใจเขา เดินผ่านเขามาได้ก็วิ่งไปทางด้านนอกทันที

เซียวซู่รู้สึกงงเล็กน้อย เดินไปที่ด้านหน้าของเย่โม่เซินและพูดถามขึ้น: “ คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นเธอ……ตื่นแล้ว? ”

เย่โม่เซินหยุดหมุนล้อรถ สีหน้าของเขาคร่ำเครียดขึ้น สายตาเยือกเย็นมองเซียวซู่ด้วยหางตา

“ ไม่ใช่ว่านายเห็นแล้วหรอ? ”

เซียวซู่พยักหน้า: “ ใช่ครับ นึกไม่ถึงว่าเธอไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ตื่นมากลับมีแรงวิ่งได้ ยังชนผมสะเจ็บอีกด้วย ”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเย่โม่เซินปูดขึ้นมา

เซียวซู่: “ คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นทะเลาะกับคุณหรอครับ? ”

เย่โม่เซิน: “ …… ”

เซียวซู่: “ คุณไม่ตามไปหรอครับ? ”