เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 815

บทที่814 ทำไมถึงไม่สะดวก

ก่อนที่เฉียวจื้อจะพูดเรื่องพวกนี้ออกมา เย่โม่เซินคิดเอาไว้แล้ว เรื่องที่คิดจะให้เขาแต่งงานกับตวนมู่เสว่ เขาไปจัดการก็เรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเรื่องนี้เลย

หลังจากจัดการเรียบร้อย เรื่องทั้งหมดก็กลับมาเป็นปกติ ทุกคนยังคงใช้ชีวิตตามเดิม ทำทุกอย่างตามปกติ

แต่พอได้ยินเฉียวจื้อพูแบบนี้ เย่โม่เซินรู้สึกเหมือนแผนที่ตัวเองวางมาทั้งหมด ถูกก่อกวนจนวุ่นวายไปหมด

เหมือนเกมหมากล้อมหนึ่งกระดาน ที่เดิมทีเขาวางเกมไว้หมดแล้ว แต่กลับมีสัตว์ตัวหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา จนชนเข้ากับกระดานหมากล้อม ทำให้ความตั้งใจทั้งหมดของเขาเสียเปล่าไปเลย

พอคิดได้แบบนั้น บรรยากาศรอบตัวของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น สายตาที่จ้องมองเฉียวจื้อเหมือนกำลังมองคนตาย รังสีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเย่โม่เซินทำให้เฉียวจื้อถอยหลังหนีอย่างไม่รู้ตัว เขากระแอม ก่อนจะรีบพูดแก้ตัว

“ยู่ฉือ เรื่องนี้จะโทษฉันก็ไม่ได้นะ นายเองก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉันก่อนจริงไหมล่ะ แล้วอีกอย่าง… ตอนที่ฉันโทรไปหาผู้ช่วยของนาย เธอเองก็ไม่ได้รับสายนี่นา ฉันโทรหาเธอหลายสิบสาย นึกว่าเธอรู้เรื่องนี้แล้วจะโมโห…”

น้ำเสียงของเย่โม่เซินเคร่งขรึมมาก

“ใครใช้ให้นายยุ่งไม่เข้าเรื่อง นี่นายว่างไม่มีอะไรทำเลยหรือไง”

เฉียวจื้อถอยหลังไปอีกหลายก้าว “ไม่ใช่ ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากเลย เอ่อ คือว่า ในเมื่อฉันรายงานให้นายรู้หมดแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”

พอพูดจบ เฉียวจื้อก็หันหลังกลับ แล้ววิ่งออกไป โดยไม่สนใจว่าเย่โม่เซินจะมีปฏิกิริยาตอบสนองยังไง

หลังจากวิ่งออกมาไกลแล้ว เฉียวจื้อถึงได้กุมหน้าอกแล้วหันกลับไปมอง พอเห็นว่าเย่โม่เซินเดินไปทางโรงจอดรถ เขาถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หวังว่าเขาจะไม่ใช่คนทำให้เรื่องนี้วุ่นวายนะ ถ้าหากทั้งสองคนไม่ได้คบกันเพราะเขา เขาคงต้องฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้กรรมจริงๆแล้ว

หานมู่จื่อเดินเล่นไปตามถนนอีกพักใหญ่ พอเห็นว่าเย็นมากแล้ว เธอถึงได้รู้สึกว่าตนเองต้องกลับห้องได้แล้ว

ดังนั้นเธอจึงนั่งแท็กซี่มาถึงหน้าคอนโด ตอนที่จ่ายค่ารถเสร็จเดินลงจากรถ แล้วหยิบกุญแจขึ้นมา กลับมีเสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากมุมมืดตรงฝั่งซ้าย

“ไปไหนมา”

น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมา ทำให้หานมู่จื่อสะดุ้งตกใจจนกุญแจในมือตกลงบนพื้น

เดิมทีเธอกำลังคิดเรื่องอื่น จึงไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจรอบด้าน หลังจากเดินลงจากรถ รถแท็กซี่คันนั้นก็ขับรถออกไปเลย

หานมู่จื่อมองไปทางต้นกำเนิดของเสียง

ภายในความมืด มีดวงไฟดวงเล็กๆถูกจุดขึ้นมา และเสียงที่พูดเมื่อตะกี้ ถ้าเธอไม่ได้ฟังผิดไปล่ะก็ น่าจะเป็นเสียงของเย่โม่เซิน…

พอคิดถึงเย่โม่เซิน หานมู่จื่อก็นึกถึงเรื่องที่คืนนี้เขาไปคุยเรื่องการแต่งงานขึ้นมา

เธอคิดฟุ้งซ่านมาทั้งคืน หานมู่จื่อรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะก้มตัวลงไปหยิบกุญแจขึ้นมา แต่กลับมีมือข้างหนึ่งเร็วกว่า ฝ่ายนั้นหยิบกุญแจไปซะก่อน

“ทำไมถึงไม่ตอบ”

หานมู่จื่อ “…”

หานมู่จื่อใช้แสงจันทร์ที่ส่องลงมามอง รีบหยิบกุญแจในมือของเย่โม่เซินมา “ขอบคุณ ฉันไปกินข้าวกับเพื่อนมาค่ะ”

กุญแจถูกเธอแย่งไปไว้ในมือ สัมผัสที่นุ่มนวลแตะถูกฝ่ามือของเขา

ในเวลานั้นเอง เย่โม่เซินก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ถึงมีความคิดที่อยากจะจับมือของเธอไว้

ตอนที่เขากำลังตะลึงในความคิดของตัวเอง หานมู่จื่อที่หยิบกุญแจคืนมาได้ ก็เปิดประตูทันที

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนเขาเดินตามเข้ามา จึงต้องหยุดเดิน

“นี่คุณ”

“ทางเดินมันมืด ผมเดินไปส่งคุณบนห้อง”

หานมู่จื่อ “…”

ที่จริงแล้วเธออยากจะถามเขา ว่าดึกดื่นอย่างนี้เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วเขาไม่ได้ไปคุยกันเรื่องการแต่งงานอยู่เหรอ พอคุยเสร็จก็วิ่งมาหาตัวเองที่นี่ ไม่รู้สึกว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจกันเกินไปเหรอ

แต่สุดท้ายเธอก็กลืนคำพูดพวกนี้กลับเข้าไปในท้องตามเดิม ก่อนจะเดินไปข้างหน้าเงียบๆ