เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 830

บทที่829 ห้ามลากคนของฉันออกมาตามใจชอบแบบนี้

พอเห็นว่าเย่โม่เซินยกมือขึ้นมาขวางเขาไว้ สีหน้ายิ้มแย้มของเฉียวจื้อก็เหยเกลงทันที แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชาย เขาจึงได้แต่ยิ้มแหย

“ยู่ฉือ ฉันแค่จะไปดูว่าทำไมพนักงานร้านนี้ถึงทำงานชักช้าเท่านั้นเอง นายจะขวางฉันไว้ทำไม”

สายตาที่เย่โม่เซินมองมาที่เขา เหมือนจะทำให้เขากลายเป็นน้ำแข็ง

เขาเม้มปากไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ยืนหงอยไม่กล้าพูดอะไรอีก

เฉียวจื้อถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่ไปแล้วก็ได้ งั้นก็รอพนักงานยกเข้ามาเอง”

พอพูดจบ เขาก็ถือโอกาสตอนที่เย่โม่เซินยังไม่เดินเข้ามาส่งสายตาให้หานมู่จื่อ

หานมู่จื่อที่วางมือยู่ใต้โต๊ะ คนอื่นมองไม่เห็น แต่เธอรู้ตัวดี ว่ามือของเธอใกล้จะแข็งตัวแล้ว

เพราะเธอกับเฉียวจื้อกำลังพูดถึงช่วงสำคัญ ที่เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้

แต่เย่โม่เซินปรากฏตัวขึ้นมากะทันหันเกินไป พร้อมกับพูดแทรกขึ้นมา

เธอไม่รู้ ว่าเขาเพิ่งมาถึง… หรือว่ามาถึงนานแล้ว และได้ยินเรื่องที่เธอกับเฉียวจื้อคุยกันหรือเปล่า

ดังนั้นตอนนี้เธอไม่กล้าทำอะไร ได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แล้วมองไปทางเย่โม่เซินเงียบๆ

เย่โม่เซินเดินเข้ามาอย่างมั่นคง แต่ทุกก้าวเดินของเขา เหมือนกำลังเหยียบอยู่บนใจของเธอ

ตอนที่เย่โม่เซินเดินมาถึงตรงหน้าเธอ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเหงื่อของเธอไหลออกมาเต็มหลัง เธอกำลังลังเลว่าจะเงยหน้าขึ้นมองเขาดีไหม

พอสบตาเข้ากับแววตาลุ่มลึกของเย่โม่เซิน

ดวงตาสีนิลของเขา ในเวลานี้กลับดูนิ่งขรึมมาก ถึงแม้เธออยากจะคาดเดาอารมณ์ของเขาผ่านแววตา แล้วคิดจะพูดอะไรทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ แต่พอจะขยับปากพูด กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

วินาทีต่อมา เย่โม่เซินก็ก้มหน้าลงมา แล้วจับมือของเธอมากุมไว้ ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา “จะจับใครไปขังไว้ หืม”

เขาขยับเข้าใกล้ กลิ่นอายของชายหนุ่มครอบคลุมเธอไว้

หานมู่จื่อสูดหายใจลึก

แต่พอเฉียวจื้อได้ยินเขาพูดแบบนี้ จึงเริ่มคิดหาข้ออ้างอื่นออกมา ก่อนจะพูดลองเชิง “นอกจากนายแล้ว จะจับใครขังอีกล่ะ เมื่อคืนคุณปู่ยู่ฉือโทรมาหาฉัน ฉันรู้สึกกังวล ก็เลยนัดผู้ช่วยของนายออกมาคุยกัน พอพูดถึงเรื่องแต่งงานของนาย ฉันก็เลยออกความเห็นว่าถ้าไม่มีหนทางแก้ไขจริงๆ ก็จับนายไปขังไว้เลย นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

เขาสร้างเรื่องขึ้นมากะทันหัน และกำลังพนันกับตัวเองจากคำพูดที่เย่โม่เซินพูด ถ้าหากเขาได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันจริงๆ เย่โม่เซินจะต้องพูดออกมาแน่ๆ ถ้าหากเขาไม่พูดออกมา ก็หมายความว่าเขาไม่ได้ยิน

ถึงตอนนั้นเขากับพี่สะใภ้ก็แค่ร่วมมือกัน ก็สามารถกลบเกลื่อนเรื่องนี้ไปได้แล้ว

และเป็นไปตามที่คาด เย่โม่เซินขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเริ่มไม่พอใจ

“เขาบอกเรื่องเมื่อคืนให้คุณฟังเหรอ”

คำพูดนี้เขากำลังถามหานมู่จื่ออยู่

หานมู่จื่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ

เธอกระพริบตาให้เฉียวจื้อที่ยืนอยู่ข้างหลังเย่โม่เซิน เฉียวจื้อส่งสายตากลับไปให้เธอ แล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์โอเค หานมู่จื่อถึงได้รู้สึกโล่งอก

ฟังจากน้ำเสียงของเย่โม่เซิน เขาคงจะไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเธอคุณกันก่อนหน้านี้

ไม่อย่างนั้น สิ่งที่เขาจะถามออกมา… จะไม่ใช่คำถามนี้

หานมู่จื่อกระแอมเบาๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเย่โม่เซิน “อืม ฉันรู้เรื่องหมดแล้วค่ะ”