เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 832

บทที่ 831 คุณวางยาอะไรให้ฉัน

หืม?

หานมู่จื่อนึกว่าตัวเองได้ยินผิด หรือว่าตัวเองเกิดภาพหลอน มิฉะนั้นเธอจะได้ยินเย่โม่เซินพูดว่าข้อเสนอของเฉียวจื้อไม่เลวได้อย่างไร?

เธอมองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ นัยน์ตาที่หล่อเหลาลุ่มลึกนั้น น่าดึงดูดราวกับทะเลที่ไร้ขอบเขต อาจเป็นเพราะว่าไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานาน ดังนั้นริมฝีปากบางของเขาจึงดูแห้งเล็กน้อย เขาโน้มตัวเข้ามา

“ข้อเสนอดีมาก สามารถพิจารณาอย่างจริงจัง คุณว่ายังไง?”

หานมู่จื่อนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เขาอยู่ใกล้กับตัวเองมาก ไอร้อนที่พ่นจากลมหายใจ กระทบสู่ตัวเองอย่างต่อเนื่อง ทำให้มีความรู้สึกที่ไม่สมจริง

หานมู่จื่อได้ยินเสียงของตัวเอง ถามเขาอย่างแผ่วเบา

“ได้จริงๆเหรอ?”

หลังจากถามจบ เธอก็กะพริบตาอย่างประหม่าอีกครั้ง “คุณยอม...... กลับประเทศจีนกับฉันเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอมีความสั่นสะเทือนเล็กน้อย ซึ่งอาจเกิดจากความตื่นเต้น ถ้าหากเย่โม่เซินเต็มใจที่จะเดินทางกลับประเทศจีนกับเธอจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเรื่องต่างๆก็จะง่ายขึ้นมาก

เมื่อถึงกลับไปถึงประเทศจีน ก็จะมีคนมากมายอยู่เคียงข้างเธอ คอยสนับสนุนเธอ ไม่เหมือนตอนนี้ มีเธอเพียงคนเดียว

มือของเย่โม่เซินยื่นออกไป สอดมือเข้าไปที่ใต้วงแขนของเธอโดยตรง แล้วกอดเธอขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง หานมู่จื่อไม่ถือว่าสูงมาก แต่ก็ไม่ได้เตี้ยเกินไป แต่ตัวเธอค่อนข้างผอม ดังนั้นในสายตาของเย่โม่เซิน คือเป็นคนตัวเล็กกะทัดรัดมาก จะกอดจะอุ้มอะไรก็ตาม ก็แค่ขยับมือตามความต้องการเท่านั้น

เช่นเดียวกับตอนนี้ เธอก็ถูกเขาดึงไปนั่งบนตักอีกแล้ว มือทำได้เพียงโอบไหล่ของเขาไว้

เย่โม่เซินรู้สึกว่าตัวเองอาจจะบ้าไปแล้ว

ทั้งๆที่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักกันไม่นานเท่านั้น หลังจากที่เฉียวจื้อ พูดคำแนะนำนั้นออกมา ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือเหลวไหลไร้สาระ เขาเย่โม่เซิน จะทำพฤติกรรมหนีตามกันไปได้อย่างไร?

แต่ต่อมาเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน ก็รู้สึกว่าการกลับไปจีนกับเธอ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี

หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเย่โม่เซินตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากถูกเขากอดไว้ เขาก้มหน้าพิงไหล่ของตัวเองไว้ ริมฝีปากบางผ่านซอกคอของเธอโดยความตั้งใจอย่างคลุมเครือ

สุดท้ายเธอยังได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างหนัก

“ตกลงคุณ วางยาอะไรให้ฉันกันแน่?”

ทำไม เขาถึงหลงใหลเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ?

คิดไม่เข้าใจ และไม่อยากจะไปคิดให้เข้าใจ

**

หลังจากกลับถึงบริษัท หานมู่จื่อให้เย่โม่เซินปล่อยตัวเองลง ในบริเวณที่ห่างไกลจากบริษัทมาก เรื่องแบบนี้ ก็ไม่ใช่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกแล้ว เย่โม่เซินจึงจอดรถอย่างรวดเร็ว หลังจากหานมู่จื่อลงจากรถ ปิดประตูรถเรียบร้อย บอกกับเขาว่า “ไม่นานฉันก็ไปถึงบริษัท”

“อืม” เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด “ไม่ว่าตอนนี้คุณจะหลบซ่อนยังไง ต่อไปคนอื่นๆก็จะต้องรู้อยู่ดี”

คำพูดนั้นเหมือนจะพูดอย่างง่ายดาย ฟังดูแล้วเหมือนไม่มีอะไร แต่เมื่อคิดทบทวนอย่างละเอียดแล้ว ก็จะรู้ว่าหมายถึงในคำพูดนี้ของเขา

แก้มของหานมู่จื่อแดงระเรื่อเล็กน้อย รีบเร่งเขา “คุณรีบไปเถอะ”

เย่โม่เซินจึงต้องขับรถออกไป

หลังจากที่เขาจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็ค่อยๆจางหายไป

เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในร้านอาหารมังสวิรัติ คำถามสุดท้ายที่เธอถามเขา เขาไม่ตอบตัวเองเลย

หานมู่จื่อส่ายหัวเบาๆ

บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ เพราะเขาแค่บอกว่าข้อเสนอนั้นไม่เลว สามารถพิจารณาได้ แต่ไม่ได้บอกว่าแน่นอน

คือเธอที่โง่เอง ยังไปถามด้วยความไร้เดียงสา

หานมู่จื่อยื่นมือลูบแก้มของตัวเอง แล้วค่อยๆเดินกลับไป

ตอนที่หานมู่จื่อเกือบจะถึงบริษัท ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้าไปในบริษัท