เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 842

บทที่841 อย่ามาเรียกฉันว่าตา

ท่านพ่อบ้านเองก็แปลกใจอย่างมาก เดิมคิดว่าหล่อนรับเงินนั้นก็เพราะว่ายอมรับคำพูดนั้นของนายท่านแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะ...

การพลิกผันอย่างนี้ได้ทำเอาท่านพ่อบ้านต้องรู้สึกผิดคาดขึ้นมาทันที เห็นผู้หญิงกลับกลอกตรงหน้าแล้ว ท่านพ่อบ้านก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆแสยะยิ้มออกมา

คิดอยู่แล้วว่าผู้หญิงที่สามารถอยู่ในสายตาของคุณชายได้จะต้องไม่ธรรมดา

เขาน่าจะเลือกที่จะเชื่อคุณชาย

สามารถทำให้คุณชายพูดออกมาได้อย่างแน่วแน่ขนาดนั้นว่าเขาจะไม่มีทางยอมปล่อยมือจากคนที่เขารักไปโดยเด็ดขาดอย่างนั้นแล้ว มีหรือที่จะมารับเงินมั่วซั่วอย่างนั้นแล้วจากไปกัน?

“คุณตา คุณตาอยากดื่มชาหรือเปล่าคะ ให้ฉันไปรินมาให้คุณตาสักแก้วมั้ยคะ?”

ยู่ฉือจินโกรธจนตวาดเสียงดังออกมา “อย่ามาเรียกฉันว่าตา!”

หานมู่จื่อกะพริบตาออกมาเล็กน้อย พร้อมเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา “ทำไมหรอคะ? คุณตาอุตส่าห์ให้เงินอั่งเปาฉันมา ถ้าฉันไม่เรียกคุณตามันจะเสียมารยาทมากเลยนะคะ”

“ฉันให้เธอรับเงินนั่นก็เพื่อให้เธอ...”

แต่ไม่รอให้ยู่ฉือจินได้เอ่ยคำพูดท่อนหลังออกมาจนจบ หานมู่จื่อก็ได้หันหลังออกไปชงชาเสียแล้ว ปล่อยให้คนที่อยู่ในห้องเลขาต้องหันไปมองหน้ากัน

ผ่านไปได้สักพัก ยู่ฉือจินมองไปยังท่านพ่อบ้าน “หล่อนไปไหน?”

ท่านพ่อบ้านกะพริบตาปริบๆออกมา นึกย้อนไปถึงบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้ ตอบกลับออกไปอย่างไม่มั่นใจนักว่า “อาจจะ...ไปชงชาให้นายท่านล่ะมั้งครับ?”

ยู่ฉือจิน “...ชงชาอะไรกัน? คิดว่าฉันจะดื่มชาที่หล่อนชงหรือไง??”

ท่านพ่อบ้านยกมือขึ้นปิดปากแล้วกระแอมเบาๆออกมา “ผมคิดว่าเด็กคนนี้มีไหวพริบดีมากเลยทีเดียวนะครับ”

คำเยินยอของเขาทำเอาภายในใจของยู่ฉือจินอยู่ไม่สุขขึ้นมา อันที่จริงจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดแค่เพียงต้องการให้ตวนมู่เสว่มาเป็นหลานสะใภ้ของเขาเท่านั้น จึงแค่นเสียงเอ่ยเสียงเย็นออกไป “นึกไม่ถึงเลยว่าเด็กนั่นจะแสดงความเจ้าแผนการออกมาต่อหน้าฉัน รับเงินไปแล้ว จะยังคิดจะไม่รู้จักพออีก ใต้หล้านี้ก็คงไม่มีเรื่องที่ดีไปกว่านี้แล้วล่ะ!”

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวอย่างมาก ท่านพ่อบ้านเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อต้องมาเจอกับนายท่านยู่ฉือผู้อาวุโสผู้แสนฉลาดหลักแหลมที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่ในแวดวงธุรกิจมาหลายสิบปี หานมู่จื่อนั้นก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนนึงเท่านั้น

แต่ในฐานะที่เป็นพ่อบ้าน เขาเองก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปมากมายนัก จำต้องถอยออกไปเงียบๆ รักษาความเงียบสงบอยู่อย่างนั้น

“หล่อนคิดจะเล่นกับฉัน หยูโป เดี๋ยวเด็กนั่นกลับมานายบอกหล่อนด้วยว่า ฉันไม่มีวันดื่มชาของหล่อน ให้หล่อนได้สำเหนียกตัวเองแล้วออกไปจากบริษัทไปเอง ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกันว่าตาเฒ่าอย่างฉันเป็นผู้ลงมือไล่หล่อนออกไปเอง”

ท่านพ่อบ้าน “...”

รู้สึกลำบากใจแต่ก็พูดออกไปไม่ได้ เขานั้นไม่ได้อยากจะทำอย่างนั้น แต่...ก็ไม่อาจทำอย่างที่ใจคิดได้

ผ่านไปได้สักพัก หานมู่จื่อก็ได้ยกชาแก้วหนึ่งกลับมา ชาแก้วนั้นได้แผ่กระจายความร้อนออกมา เธอถือชาเดินเข้าไปยังนายท่านยู่ฉือ จากนั้นก็ก้มลงวางชาแก้วนั้นลงบนโต๊ะ

“คุณตาคะ ชาแก้วนี้ฉันเพิ่งชงเสร็จ ถ้าคุณตาไม่รังเกียจก็ลองดื่มดูนะคะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจที่คุณตาของเย่โม่เซินได้ลบอดีตที่ผ่านมาของเธอกับเย่โม่เซินไป แล้วยังให้คนอื่นมาหมั้นกับเย่โม่เซินอีก ไม่อยากให้เธอกับเย่โม่เซินได้คบด้วยกัน

แต่ไม่ว่าจะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของเย่โม่เซิน อีกทั้งยังเป็นคุณตาแท้ๆ

เธอจึงหวังว่าจะสามารถได้รับความเชื่อมั่นจากเขามาได้

อีกทั้งเธอเองก็ไม่อยากให้ความรักของเธอกับเย่โม่เซินถูกต่อต้านไม่ได้รับการอวยพรไปตลอดชีวิต

ในสังคมปัจจุบันมีคู่รักหลายคู่คบกันโดยที่ผู้ใหญ่ไม่เห็นด้วย ถึงขนาดที่แม้แต่คำอวยพรอย่างจริงใจก็ยังไม่มีออกมาเลยสักคำ อย่างนี้แล้วมันคงทุกข์ใจแย่

ยู่ฉือจินมองจ้องไปยังชาแก้วนั้น แค่นเสียงเย็นออกมา แม้แต่แตะก็ยังไม่เอื้อมมือออกไปแตะด้วยซ้ำ แต่เพราะวางอยู่ใกล้เสียขนาดนั้น ตรงบริเวณโต๊ะน้ำชาก็ได้มีกลิ่นชาลอยฟุ้งเข้ามาในทางเดินหายใจของเขา