เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 853

บทที่ 852 นี่เป็นการเข้าใจผิด

ในลิฟต์ก็ปรากฏฉากแบบนี้แล้ว

เพราะว่าหลัวลี่กับหานมู่จื่อยืนอยู่ด้วยกัน แม้ว่าเฉียวจื้อจะอยู่ใกล้กับหลัวลี่ แต่ตอนที่เขาถลกเสื้อขึ้น คือได้อยู่ต่อหน้าผู้หญิงทั้งสองคน

ดูแล้วเหมือนกับพวกโรคจิต

หลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออก ได้เห็นถึงเย่โม่เซินที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู ด้วยใบหน้าที่ดำขมับ เสียงร้องของหลัวลี่ก็ได้จุกอยู่ที่คอแล้ว

“นายกำลังทำอะไร?”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับส่งมาจากนรก ในชั่วพริบตาก็ได้เฉียวจื้อถูกล้อมไว้แล้ว เขาทั้งคนเหมือนกับถูกฝังให้ยืนอยู่ในนั้น มีเพียงสมองที่ได้ขยับแล้วครู่หนึ่ง และได้หันหัวเข้ามาช้าๆ

ในชั่วพริบตาที่ได้เผชิญหน้ากับลูกตาดำของเย่โม่เซิน เฉียวจื้อได้รีบวางเสื้อเชิ้ตในมือลง จากนั้นก็ได้ยิ้มพร้อมพูด: “ยู่ฉือ เธอฟังฉันอธิบาย นี่คือการเข้าใจผิด......”

“ออกมา”

เย่โม่เซินกลับเลี่ยงสายตาของเขา และได้มองไปยังอีกคนหนึ่งด้านในตรงๆ

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงที่เดิม และได้กะพริบตามองเย่โม่เซิน จากนั้นก็ได้มองหลัวลี่ที่อยู่ข้างๆ

จิตใต้สำนึกของหลัวลี่ได้หดตัวไปด้านข้าง ในสายตาได้เขียนคำว่าหวาดกลัวไว้ และพูดเสียงเบาๆ: “ฉันไม่เป็นไร เธอไปเถอะ”

หานมู่จื่อกังวลว่าเฉียวจื้อคนนี้จะไม่มีการแยกแยะ อย่าทำให้หลัวลี่สะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะไปจึงทำได้เพียงพูดกับเฉียวจื้อ: “นายก็อย่ากลั่นแกล้งคนอื่นมั่วซั่ว”

หลังจากนั้นถึงได้เดินออกไปจากในลิฟต์

ออกจากลิฟต์ไปไม่นานนัก ประตูลิฟต์ก็ได้มีเสียงติ่งใหม่อีกครั้งและได้ปิดแล้ว

มองเย่โม่เซินตรงหน้าไว้ หานมู่จื่อก็ได้ไอเบาๆออกมาเสียงหนึ่ง “คือว่า เมื่อกี้......”

คำพูดของน้ำเสียงยังไม่ทันออกมา เย่โม่เซินก็ได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธออุ้มขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้ว การกระทำที่ตั้งตัวไม่ติดนี้ป้องกันไว้ไม่ทันทำให้หานมู่จื่อตกใจไปหมด และได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ในการโอบคอของเขาเอาไว้ และได้มองเขาไว้อย่างทึ่มเซ่อ

“นาย นี่นายทำอะไร?”

รูปร่างที่สูงเพรียวของเย่โม่เซิน ริมฝีบางๆได้เม้มปิดสนิทเป็นเส้นตรง เมื่อมองจากตำแหน่งนี้ของเธอ อวัยวะบนใบหน้ารูปงามที่ลึกซึ้งของเขาก็ไม่ได้เด่นชัดขนาดนั้น ลูกตาดำได้ลดลงเล็กน้อยมองมาทางเธอ

“ก็ออกไปกับเฉียวจื้ออีกแล้ว?”

เมื่อเปิดปากก็คือแรงกดอากาศต่ำ อากาศนี้ก็หนาวพอแล้ว แต่ว่าความเย็นชาจากบนตัวของเย่โม่เซินกลับยังต่ำกว่าอากาศอีก หานมู่จื่อได้หดคอ และพูดเบาๆ: “มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย”

“เรื่องอะไร?” เขาถาม

หานมู่จื่อ：“……”

แม้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเย่โม่เซิน แต่ว่าเธอกลับไม่อยากให้เขารู้ ถึงอย่างไรเสียก็มีคำพูดมากมายที่ไม่สามารถพูดได้

ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงได้เลือกที่จะลดสายตาลง “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นาย......”

“เหอะๆ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา และได้หรี่ตามองเธอไว้อย่างอันตราย: “ดูท่าแล้วเธอคือไม่ได้ตัดสินใจบอกฉัน?”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ กำลังลังเลว่าจะเปิดปากยังไง เย่โม่เซินก็ได้เดินก้าวเท้าใหญ่ๆไปยังทิศทางของห้องทำงานอย่างกะทันหัน

และในลิฟต์เวลานี้

เฉียวจื้อกับหลัวลี่ต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

หลัวลี่รู้สึกว่าตัวเองนั้นซวยจริงๆ เพียงแต่ว่าประจวบเหมาะกับได้พบกับหานมู่จื่อก็เท่านั้น ผลสุดท้ายเพราะว่าการก่อความวุ่นวายของเฉียวจื้อ เธอก็ได้ลืมกดลิฟต์แล้ว ลิฟต์ตัวนี้ก็ได้ไปยังจุดหมายปลายทางที่มู่จื่อต้องการไป และยังได้พบกับประธานที่มีสีหน้าดำมืดมีไอเย็นพุ่งออกมาทั้งตัวคนนั้น

เพราะว่าเมื่อกี้ถูกทำให้ชะงัก เฉียวจื้อก็เพิ่งจะมีท่าทีโต้ตอบเข้ามา ตัวเองเมื่อกี้มีความถ่อยแค่ไหน เขาได้ลูบจมูกด้วยเองด้วยความอึดอัดวางตัวไม่ถูก จากนั้นได้มองหลัวลี่ไว้พร้อมพูด: “คือว่า.....ที่จริงปกติฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อกี้เป็นแค่สมองเลอะเลือนไปชั่วขณะ เธออย่ากลัวสิ!”

เห็นเขาเข้าใกล้ตัวเอง หัวคิ้วที่สวยงามของหลัวลี่ก็ได้ขมวดขึ้นและได้พูดขับไล่ด้วยน้ำเสียงที่แสบแก้วหู:

“นายอย่าเข้ามา!”