เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 862

บทที่ 861 ความทรงจำที่หายไป

หลังจากที่เย่โม่เซินได้ทราบเรื่องที่ตวนมู่เสว่ตกใจจนเตลิดหนีไป สีหน้าของเขากลับดูเรียบนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ท่าทางนิ่งขรึมไม่สะทกสะท้านของเขาทำให้เฉียวจื้อกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

“ที่ฉันพูดไปเมื่อครู่ นายไม่ได้ยินเลยหรือยังไง? ห้ะ?”

ดูท่าทีของเฉียวจื้อที่เหมือนคนแก่คอยยุ่งวุ่นวายเรื่องของตัวเอง เย่โม่เซินหยุดชะงัก วางมือลง ยกมือขึ้นมากุมขมับ พูดด้วยเสียงนิ่งขรึม

พยักหน้า “อืม”

เฉียวจื้อ: “ได้ยินแล้ว ทำไมนายถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรบ้างเลย? คิดว่าเรื่องนี้ไม่ร้ายแรงเหรอ?”

“แล้วไงล่ะ?” เย่โม่เซินเหลือบสายตามองเขา “นายจะให้ฉันเป็นเหมือนนาย เดือดเนื้อร้อนใจกระวนกระวาย จึงจะแสดงให้เห็นว่าฉันให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก?”

เฉียวจื้อ: “…”

หากจะให้ผู้ชายเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งอย่างเย่โม่เซินกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีทางเป็นไปได้

เขาเบ้ปาก พูดอย่างตรงไปตรงมา: “ถ้าไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ นายก็ควรแสดงท่าทีอะไรบางอย่างออกมาบ้างรึเปล่า?”

เย่โม่เซินไม่ตอบ เพียงแต่ทำท่าทีครุ่นคิด โชคดีที่เขาเปลี่ยนที่พักให้มู่จื่อไว้ก่อนแล้ว เรื่องความปลอดภัยของหมู่บ้านแห่งนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่าง ไม่ว่าจะไปทำงานหรือเลิกงานก็มีคนคอยรับส่งตลอด หากจะลงมือทำอะไรหล่อนคงหาโอกาสได้ยากมาก

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “นายส่งคนไปตามหาหล่อน ถ้าหาเจอแล้วให้แอบสะกดรอยตามหล่อน ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร ค่อยรายงานให้ฉันทราบ”

เฉียวจื้อพยักหน้าลง: “งั้นโอเค ฝั่งพี่สะใภ้ นายไปดูแลด้วยตัวเองใช่ไหม?”

“หรือจะให้นายมาดูแลล่ะ?” เย่โม่เซินชายตาเหลือบมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชา ราวกับงูพิษ

เฉียวจื้อกลัวจนหนาวสั่นไปทั้งตัว มุมปากก็เกร็งตามไปด้วย

ให้คนอย่างเขาจะไปดูแลภรรยาปีศาจแบบนั้น ใครจะกล้า?

คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เฉียวจื้อเอ่ยปากพูดขึ้น: “เมื่อวานคุณปู่ยู่ฉือโทรมาหาฉัน บอกว่าเมื่อคืนนายไม่กลับบ้าน คงไม่ได้อยู่กับพี่สะใภ้ใช่ไหม?”

เย่โม่เซินพลิกเปิดเอกสาร สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย

ท่าทางแบบนี้...เห็นได้ชัดว่ายอมรับ

เฉียวจื้อเบิกตาโตกว้าง ชี้นิ้วไปที่เขา: “นายๆๆ——นายนี่ร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ!”

ทั้งสองเพิ่งคบกันไม่นาน เขากลับย้ายไปอยู่กับพี่สะใภ้แล้ว

ไม่ใช่สิ เฉียวจื้อเกือบลืมเรื่องที่เขาเกือบจะได้แต่งงานกับหานมู่จื่อไปแล้ว ตอนนี้อยู่ด้วยกันก็ถือเป็นเรื่องปกติ

เฉียวจื้อนึกถึงเรื่องของตัวเองก่อนหน้านี้ที่ได้รับภารกิจจากหานมู่จื่อเพื่อช่วยเย่โม่เซินรื้อฟื้นความทรงจำ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉียวจื้อกรอกตามองไปมา จากนั้นลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเย่โม่เซิน

“ยู่ฉือ ช่วงนี้นายยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของเย่โม่เซินหยุดชะงักไปทันที จากนั้นเม้มปากและหันมามองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

เฉียวจื้อหัวเราะชอบใจ: “อันที่จริงฉันแค่อยากถามว่า นายคิดอะไรออกบ้างไหม?”

“นายคิดว่าฉันต้องนึกอะไรออกงั้นเหรอ?”

เขาไม่ขำกลับย้อนถาม

เมื่อเฉียวจื้อได้ยินเช่นนั้น ร้อนใจขึ้นมาทันที “ไม่ใช่สิ ฉันกำลังถามนายว่าคิดอะไรออกบ้างไหม? ทำไมนายกลับมาถามฉันว่านายควรคิดอะไรออกขึ้นมาล่ะ?

คนที่มีความทรงจำส่วนนั้นคือนายไม่ใช่ฉัน ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ? ”

เย่โม่เซินหมุนปากกา เซ็นชื่อลงบนเอกสารลงนาม ชื่อยู่ฉือเซินสามคำถูกเขียนตวัดประทับลงบนกระดาษ

“ในเมื่อเป็นความทรงจำของฉัน นายจะร้อนใจทำไม?”

เฉียวจื้อ：“……”

เอาใจยากจริงๆ เขาไม่รู้สึกสงสัยกับความทรงจำของตัวเองบ้างเลยหรือไง?