เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 869

บทที่ 868 เกี่ยวอะไรกับฉัน

หลังจากวางสาย หานมู่จื่อนั่งอยู่บนเตียงสักพัก สุดท้ายก็นอนลงไปและห่มผ้า

หล่อนพลิกตัวไปอีกด้าน มองออกไปดูวิวกลางคืนนอกหน้าต่างท่ามกลางความเงียบสงัด

หล่อนไม่หวังให้เย่โม่เซินต้องขัดแย้งจนเกิดปากเสียงกับคุณตาเพราะหล่อน ดังนั้นเมื่อเห็นคุณลุงยืนขอร้องให้เขากลับไปอย่างจนปัญญาที่หน้าประตูตอนนั้น

หานมู่จื่อก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา

แต่ตอนนี้ หล่อนกลับรู้สึกว่าตัวเองใจอ่อนเร็วเกินไป ตวนมู่เสว่อยากเจอเขา ทำไมใช้เหตุผลง่ายขนาดนี้?

เมื่อมาคิดดูดีๆ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป ที่บ้านยู่ฉือถ้าตวนมู่เสว่คิดร้ายอะไรขึ้นมาก็คงหนีไม่พ้นสายตาของยู่ฉือจินแล้ว นอกเสียจาก... ยู่ฉือจินก็ช่วยหล่อนด้วย

คิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อลุกขึ้นมานั่ง

รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างมาก แต่ดึกขนาดนี้แล้ว ถ้าจะออกไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็คงก่อเรื่องวุ่นวายให้เย่โม่เซินอีก

หล่อนไม่ลืมคำพูดที่เย่โม่เซินพูดไว้ก่อนออกไป รอผมกลับมา

กังวลไป ก็ต้องเชื่อใจเขาถูกไหม?

เขาบอกให้รอเขากลับมา เขาก็ต้องกลับมา

หานมู่จื่อพูดปลอบใจตัวเองไม่หยุด จากนั้นทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เวลาเดินผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า หานมู่จื่อกลับไม่รู้สึกง่วงเลย กลับมีชีวิตมีชีวามากกว่าเดิม ในมือกำมือถือไว้แน่น

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆมือถือก็สั่นขึ้นมา

หานมู่จื่อเปิดอ่านดู เป็นข้อความที่ส่งมาจากเฉียวจื้อ

“พี่สะใภ้ไม่ต้องเป็นห่วง ผมถึงบ้านยู่ฉือแล้ว ตอนนี้กำลังสังเกตการณ์ ถ้ามีอะไรผิดปกติผมจะรีบเข้าไปช่วยยู่ฉือทันที!”

หานมู่จื่อทำได้เพียงตอบขอบคุณเขากลับไป จากนั้นกำมือถือไว้ เฝ้ารอต่อไป

*

บ้านยู่ฉือ

คนแก่กับคนหนุ่มนั่งเผชิญหน้ากัน คนรับใช้ยกน้ำชาสองแก้วมาเสิร์ฟ วางไว้ด้านหน้าของเย่โม่เซินและยู่ฉือจิน

แต่ทั้งสองไม่มีท่าทีขยับไปไหน สายตาของยู่ฉือจินจ้องมองไปที่หลานชายตรงหน้า ความโกรธภายในแววตาปะทุออกมาอย่างชัดเจน

เย่โม่เซินเม้มปาก หยิบชาขึ้นมาจิบหนึ่งคำ “คุณตาดื่มชาให้ใจเย็นลงหน่อยดีไหมครับ?”

“ใจเย็น? หึ นายคิดว่าความโกรธของฉันมันหายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เมื่อพูดจบ ยู่ฉือจินหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม จากนั้นวางลงไปเต็มแรง เสียงกระทบระหว่างแก้วกับโต๊ะ ดังกังวานกึกก้อง

เผชิญหน้ากับยู่ฉือจินเช่นนี้ เย่โม่เซินกลับรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ เขาจิบชาหน้าระรื่น

ยู่ฉือจินมองหลานชายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่สบอารมณ์ ถูกท่าทีไม่สนใจทำตัวตามสบายของเขาจุดไฟความโกรธขึ้นมา คุณปู่ยกไม้เท้าขึ้นมาจะตีลงไปบนตัวเขา เมื่อหยูโปที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้น จึงรีบเข้าไปห้าม

“คุณปู่ อย่าโมโหเลยครับ อย่าใช้ความรุนแรง!”

“หยูโป นายปล่อยฉัน! ให้ฉันได้สั่งสอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่ยอมเชื่อฟังดีๆ”

ยู่ฉือจินโมโหมาก เย่โม่เซินเงยหน้ามอง นัยน์ตาสีดำของเขาเผชิญหน้าสบตาแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของเขา จากนั้นยิ้มขึ้น

“คุณตาอยากหาทายาทสืบทอดมาเป็นหุ่นเชิดเหรอครับ?”