เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 877

บทที่ 876 พี่สะใภ้ของนายหน้าบาง

หานมู่จื่อไม่ได้ขัดขืน

เธอก็รู้สึกว่าตัวเองในสถานการณ์นี้ไม่สามารถไปทำงานได้ ถึงอย่างไรก็ตามคุณหมอก็ได้บอกแล้วว่าให้เธอนอนอยู่บนเตียงเยอะๆ ถ้าหากว่าเป็นเรื่องเหนื่อยธรรมดาเธอก็ไม่เอามาใส่ใจหรอก

แต่ว่าเธอมีสัญญาณของการแท้งบุตรแล้ว เธอจึงใส่ใจตามธรรมชาติ

เมื่อคิดเช่นนี้ หานมู่จื่อก็เลยพูดตามสถานการณ์แนวโน้ม “งั้น ... ฉันอยากจะพักผ่อนสักสองสามวัน จะได้ไหม?”

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็เลิกคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ "เหนื่อยขนาดนั้นจริงๆเหรอ?"

หานมู่จื่อรู้สึกอายเป็นอย่างมาก ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก พูดก็ได้ยินเขาพูดว่า“ ดูท่าครั้งหน้าจะเหมือนครั้งนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ”

หานมู่จื่อถูกคำพูดของเขาทำให้โกรธเป็นอย่างมาก บะหมี่ที่อยู่ในหม้อน้ำเดือดออกมาแล้ว เธอตกใจจน ไม่มีเวลาไปสนใจอะไรแล้วหันตัวไปปิดไฟ หลังจากนั้นก็เริ่มไล่คน“คุณออกไปเถอะ ฉันจะทำความสะอาดที่นี่ “

หลังจากที่ทั้งสองคนทานบะหมี่เพื่อให้สบายท้องอย่างเรียบง่ายแล้วนั้น ตอนที่เย่โม่เซินวางชามลงก็เอ่ยพูดว่า "ช่วงบ่าย ผมจะเชิญคนมาที่นี่“

“ไม่ต้อง……”

“ ผมจะไปจัดการเรื่องเมื่อคืน ให้คุณอยู่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ?”

หานมู่จื่อ "ก็ได้ งั้นคุณระวังหน่อยแล้วกัน ทางที่ดีพา เฉียวจื้อ ไปด้วยเถอะ"

แม้ว่าเฉียวจื้อคนนั้นจะดูเหมือนคนโง่ แต่ว่าในเวลาสำคัญเขาก็ยังคงไว้ใจได้มาก ซึ่งแตกต่างจากรูปลักษณ์ที่น่าเบื่อของเขา อย่างสิ้นเชิง

เมื่อพูดถึงเฉียวจื้อ เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หานมู่จื่อ

“ เมื่อคืนนี้ เป็นคุณที่ไปหาเขาเหรอ?”

"ใช่ ... " หานมู่จื่อหลบสายตาของเขาอย่างใจฝ่อเล็กน้อย และอธิบายด้วยเสียงต่ำ "เมื่อคืนดึกมากแล้วคุณยังไม่กลับมาสักที ฉันเป็นห่วงคุณมากๆ แต่ว่าฉันไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ ฉันจึงทำได้เพียงโทรหาเฉียวจื้อ ให้เขาไปดูว่าคุณเป็นอย่างไร”

"โอเค" เย่โม่เซินตอบรับ

เมื่อตอนขึ้นรถ เย่โม่เซินก็เลยโทรหา เฉียวจื้อ

เฉียวจื้อกำลังรอสายของเขาอยู่พอดี แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะออกไปแล้ว แต่เขากลับเฝ้าจับตาดูตลอดทั้งคืน นี่มันขันทีเดือดร้อนใจเเทนกษัตริย์ชื่อดังนี่น่า (เปรียบว่าเป็นกษัตริย์ที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่ขันทีกับร้อนใจแทน)

เฝ้าดูมาจนถึงครึ่งคืน เขาถึงจะหลับไปอย่าง สติและเลือนได้

รอให้เขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าฟ้าสว่างแล้ว แต่โทรศัพท์มือถือก็นอนนิ่งอยู่เงียบ ๆ ตรงข้างหมอน สายโทรศัพท์สักสายเดียวก็ไม่มี

เฉียวจื้อเจ็บปวดใจกะทันหัน!

เมื่อคืนเขารีบร้อนใจตั้งนานขนาดนั้น ความรู้สึกของทั้งสองคนไม่ได้โทรหาเขา เพื่ออธิบายเลยสักสายเหรอ?

พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเขาเองจะรีบร้อนใจเหรอ?

แต่หลังจากคิดอีกแง่หนึ่งดู เฉียวจื้อ ก็คิดๆดูว่าเมื่อคืนเย่โม่เซินถูกวางยาแบบนั้น เมื่อคืนทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีก

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

หลังจากที่เจ็บปวดใจจนใกล้จะอิจฉาตาร้อนแล้วนั้น โทรศัพท์มือถือของเฉียวจื้อก็ดังขึ้น และเสียงเรียกเข้าดังกล่าวก็ขัดขวางการวิวัฒนาการของอิจฉาตาร้อนได้สำเร็จ

เฉียวจื้อรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

"ยู่ฉือ ในที่สุดนายก็โทรมาหาฉันแล้ว !!!"

รถของเย่โม่เซินเพิ่งขึ้นสะพาน และเมื่อได้ยินเสียงโหยหวนของเฉียวจื้อที่แทรกมาทางโทรศัพท์ทางนั้น เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นโดยทันที และพูดอย่างเย็นชาว่า "หุบปาก"

เสียงโหยหวนก็หยุดลงทันที ต่อมาเฉียวจื้อก็พูดว่า "ยู่ฉือ นายรู้ไหมว่าฉันรอนายมานานแค่ไหน？เมื่อคืนนายมีความสุขอย่างอิสระ เฮ้ยเพื่อนแต่ฉันกลับ ... "

เมื่อได้ยินคำว่ามีความสุขอย่างอิสระนั้น เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วแน่นมากขึ้นไปอีก และใช้น้ำเสียงที่ไม่พอใจตัดคำพูดของเขา "ต่อไปห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกเด็ดขาด"

เฉียวจื้อ "ทำไม ... "

"พี่สะใภ้ของนายหน้าบาง"