เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 879

บทที่ 878 ผมน้อยใจแทนเขา

เมื่อเฉียวจื้อที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินสิ่งนี้เข้า ก็หรี่ตาขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ตวนมู่เสว่ได้รับบาดเจ็บเหรอ? เกิดอะไรขึ้นที่นี่อีกล่ะ? เขามองไปที่เย่โม่เซินคนตรงหน้าหนึ่งครั้ง อยากที่จะซักถาม

แต่ว่าเขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเขาเองควรทำอะไร เฉียวจื้อรีบก้าวไปข้างหน้าและจับไม้เท้าของนายท่านยู่ฉือออก พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ คุณปู่ยู่ฉือ ท่านอย่าโกรธขนาดนี้เลย ไม้เท้านี้ฟาดลงไปไม่เบาเลยนะ ถ้าทำให้ยู่ฉือได้รับบาดเจ็บล่ะ เรื่องในบริษัทไม่มีคนจัดการจะทำอย่างไร？ "

เขาพูดไปพลาง และจับไม้เท้าเคลื่อนย้ายไปพลาง

เมื่อถูกยู่ฉือจินพูดเช่นนี้ ก็พูดด้วยความโกรธว่า "ตีให้ได้รับบาดเจ็บเป็นการดี แบบนี้เขาถึงจะได้รู้ว่าตัวเขาเองอุกอาจเพียงใดกันแน่"

เฉียวจื้อยังคงยิ้มต่อไป "คุณปู่ยู่ฉือ แม้ว่าจะมีความผิดพลาดจริงๆ ยังไม่สายเกินไปที่จะถามให้เข้าใจชัดเจนก่อนแล้วค่อยลงโทษนะครับ ท่านลงมือแบบนี้โดยตรง นับประสาอะไรกับอาเซิน ขนาดผมมองผมยังน้อยใจแทนเขาเลย "

เมื่อได้ยิน ยู่ฉือจิน ก็หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย "นายน้อยใจแทนเขาเหรอ?"

เขาวางไม้เท้าและมองไปที่เฉียวจื้อ แล้วก็เหลือบมองไปที่เย่โม่เซินหนึ่งครั้ง อุทานหนึ่งครั้ง "น้อยใจอะไร？เสี่ยวเสว่ได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว ไหนนายลองบอกมาซิ ว่าน้อยใจอะไร?"

ไม้เท้าไม้นั้นไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่ว่าสีหน้าของเย่โม่เซินยังคงไม่แสดงออก ราวกับว่าไม้เท้าไม้นั้นไม่ได้ตีบนตัวเขา เขาเม้มริมฝีปากบาง และมองไปที่ยู่ฉือจินด้วยสายตาเย็นชา

“ คุณตา รู้ไหมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น？”

เมื่อพูดถึงเมื่อคืน ความโมโหของยู่ฉือจินถูกสะสมไว้จำนวนมาก "จะไม่รู้ได้อย่างไร ให้นายไปดู เสี่ยวเสว่สักหน่อย นายกลับทำให้เธอได้รับบาดเจ็บจากนั้นก็วิ่งหนีไป"

หลังจากพูดจบ ยู่ฉือจินก็นั่งลงที่นั่งข้างๆ และเหวี่ยงไม้เท้าไปด้านข้างโดยทันที เห็นได้ชัดว่าโกรธเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นเขาเช่นนี้ เย่โม่เซินก็หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย

ดูท่า คุณตาของเขาคนนี้คงจะไม่รู้เรื่องที่เขาถูกวางยาสินะ

ถ้าหากให้เขารู้ว่าตวนมู่เสว่ทำเรื่องที่น่ารังเกียจและต่ำต้อยเช่นนี้ เขาจะรู้สึกอย่างไร?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เย่โม่เซินก็กระตุกมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

ยู่ฉือจินมองเห็นพอดี และกัดฟัน "นายไอ้ตัวแสบนี่ ยิ้มอะไร?"

เฉียวจื้อที่อยู่ข้างๆมองเห็นท่าทางของเย่โม่เซินเช่นนี้ ก็คิดในใจว่า แย่แล้ว ถ้าหากว่าเขาไม่เอ่ยปากอธิบายละก็ เกรงว่าด้วยนิสัยของยู่ฉือ จะทำให้เขาพูดเรื่องนี้ออกมาได้ยาก

ตอนนี้เฉียวจื้อรู้สึกดีใจที่เขาตามมาด้วย

ด้วยเหตุนี้เฉียวจื้อจึงก้าวไปข้างหน้า เดินไปตรงหน้าของยู่ฉือจินโดยทันที กระซิบว่า "คุณปู่ยู่ฉือ ท่านรู้แค่ว่าตวนมู่เสว่ได้รับบาดเจ็บแล้ว แต่ท่านกลับไม่รู้เหตุผลที่ซับซ้อนในเรื่องนี้"

เหตุผลที่ซับซ้อน?

นายท่านยู่ฉือมองไปที่เฉียวจื้อหนึ่งครั้ง "เหตุผลอะไร？นายก็พูดมาสิ ฉันก็อยากจะรู้ว่า มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ไอ้ตัวแสบคนนี้ทำให้ตวนมู่เสว่ได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้ได้"

เฉียวจื้อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่เย่โม่เซิน ในขณะที่กำลังจัดเรียงคำพูดอยู่นั้น ทว่าคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเย่โม่เซินก็พูดอย่างเย็นชาออกมาหนึ่งประโยค

“ ถ้าหากว่าตวนมู่เสว่ทำเรื่องที่น่ารังเกียจและไร้ยางอาย คุณตาจะยังให้ผมหมั้นกับเธออยู่ไหม?”

ยู่ฉือจินได้รับการกระตุ้นจากคำนี้ รู้และลุกขึ้นยืนโดยทันที "อะไรที่เรียกว่าเธอทำเรื่องที่น่ารังเกียจและไร้ยางอาย？ นายพูดมาให้รู้เรื่อง!"

ในความเป็นจริงคำพวกนั้นที่หยูโปพูดกับเขานั้น เขาก็ฟังอยู่ แต่เขากลับคิดไม่ออกจริงๆว่า เสี่ยวเสว่ยัยคนนี้ จะทำเรื่องอะไรให้หลานชายโมโหเป็นไฟขนาดนี้ได้ คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว

แววตาของเย่โม่เซินจางลง สีของตาก็เย็นชาลง เขาอธิบายอย่างคร่าวๆว่า "เมื่อคืนนี้หลานชายของคุณเกือบจะเข้าโรงพยาบาล"

"นายว่าอะไรนะ??"