เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 893

บทที่ 892 คุณรู้ไหมว่าเธอตั้งท้องอยู่

ส้งอานนั่งอยู่ที่โต๊ะลำพังนานพอสมควร แต่หานมู่จื่อก็ยังไม่กลับมา มือถือที่วางบนโต๊ะสั่นขึ้นมาครั้งนึง ส้งอานหยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นข้อความจากเย่โม่เซิน

แต่ไม่เห็นหานมู่จื่อแม้แต่เงา

รอให้เธอกลับมาค่อยตอบข้อความละกัน

ส้งอานวางมือถือไว้ที่เก่า ผ่านไปสักพัก หานมู่จื่อก็ยังไม่กลับมา

ส้งอานขมวดคิ้ว รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

เธอเรียกพนักงานมาเช็คบิล แล้วหยิบกระเป๋ากับมือถือของมู่จื่อขึ้นมา ขอให้พนักงานพาเธอไปที่ห้องน้ำ

ปรากฏว่าที่ห้องน้ำว่าง คนสักคนก็ไม่มี

“เกิดอะไรขึ้น คนล่ะ” ส้งอานถามพนักงาน

พนักงานทำหน้าแปลกใจ “ผมก็ไม่ทราบ คุณผู้หญิงคนนั้นมาถามตำแหน่งห้องน้ำแล้วก็เดินไป หลังจากนั้น....ก็ไม่เห็นเธอเดินออกมา ผมคิดว่าเธอจะปวดท้องหนัก เลยไม่ได้ถาม”

ไม่เห็นเขาออกมาเหรอ

“นอกจากห้องน้ำตรงนี้แล้ว ร้านนี้ยังมีห้องน้ำอื่นอีกไหม”

พนักงานกัดริมฝีปากและส่ายหน้า “ไม่มีแล้วครับ มีห้องเดียว พวกเราพนักงานก็ใช้ห้องนี้”

เมื่อได้ยินว่าร้านอาหารมีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ส้งอานเรียบเรียงเรื่องราวก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

แย่แล้ว

“คุณลูกค้า หรือเรา....จะเข้าไปหาดู”

ส้งอานตั้งสติได้ พูดเสียงเยือกเย็น “ไม่ต้อง ข้างในไม่มี”

ส้งอานพอจะเดาได้ว่าหานมู่จื่ออยู่ที่ไหน แววตาและบรรยากาศรอบตัวของเธอก็เยือกเย็นขึ้นทันที

ยู่ฉือจิน

ส้งอานหันหลังกลับ บังเอิญเห็นบนทางเดินทางอ้อม จึงเดินไปในนั้น

“อ๊ะ ประตูนี้เปิดได้ยังไง”

ตอนนี้ส้งอานสามารถยืนยันได้ทุกอย่างแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับมู่จื่อบ้าง คิดไม่ถึงว่าพ่อของเธอ ยู่ฉือจิน จะทำเรื่องแบบนี้ได้

หึ อยากให้เธอยอมรับเขาเป็นพ่อเหรอ ชาตินี้ก็ไม่มีวัน

ส้งอานหันหลังเดินออกจากร้านอาหาร พอดีมือถือของมู่จื่อดังขึ้น เป็นสายจากเย่โม่เซิน

คงเป็นเพราะมู่จื่อไม่ได้ตอบข้อความเขาจึงโทรเข้ามา

ถ้าบอกเขาเรื่องนี้ จะทำให้เรื่องยิ่งซับซ้อนไหม....

ที่จริงเป็นเรื่องของเธอกับยู่ฉือจิน แต่มู่จื่อกลับติดร่างแหไปด้วย

เธอขอจัดการเองดีกว่า

คิดแบบนี้ส้งอานจึงไม่รับสาย ตั้งมือถือเป็นเสียงสั่น แล้วเดินต่อไปข้างหน้า

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีรถมาจอดขวางหน้าเธอ ผู้ชายสามสี่คนล้อมเธอเอาไว้

เธอจำพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าตอนนี้หายไปสองคน

หึ

ส้งอานยกมือขึ้นมา หันไปเยาะเย้ยพวกเขา “ทำไมล่ะ จะจับตัวฉันด้วยล่ะซิ”

พูดจบเธอยกมือสองข้างขึ้นมา “มัดมือหรือมัดเท้าล่ะ”

คนที่เป็นหัวหน้าได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยน ส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว “ไม่กล้าครับ คุณส้งอานพวกเราแค่มาเชิญคุณ”