เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 896

บทที่ 895 ชอบมากเป็นพิเศษ

ใบหน้าที่คุ้นเคยอันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาสบตาของเธอ

ผิวขาวออร่าและใบหน้าที่บอบบางและสวยงาม แต่สภาพของเขาตอนนี้ดูแย่กว่าครั้งแรกที่เจอมาก ขอบตาดำคล้ำ แม้แต่ผมก็ดูยุ่งเหยิงรุงรัง

ตวนมู่เสว่

ทำไมถึงเป็นหล่อนล่ะ

มู่จื่อประหลาดใจที่ได้เห็นหล่อน ดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความงงงวย คนพวกนั้นเป็นคนของยู่ฉือจินนี่นา แต่ทำไมคนที่เธอเห็นตอนนี้คือตวนมู่เสว่ล่ะ

ในขณะที่เธอมองไป ตวนมู่เสว่ค่อยๆเผยรอยยิ้มแปลกๆที่มุมปาก และมองเธออย่าเงียบๆ

“แปลกใจที่เห็นฉันเหรอ”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดตอบ เธอรู้สึกเจ็บท้ายทอยมาก มือเท้าที่ถูกมัดก็เจ็บ แต่สิ่งเดียวที่ต้องขอบคุณก็คือ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับท้องของเธอ

แต่ก็ไม่มั่นใจว่าตวนมู่เสว่จะทำเรื่องบ้าๆเมื่อไหร่อีก

“ก็ฉันไปจับตัวเธอมาไง ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉัน ด้วยกองกำลังกองตระกูลตวนมู่การที่ฉันต้องการจับตัวเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

หานมู่จื่อกวาดสายตาไปรอบๆ ก็เข้าใจสภาพแวดล้อมรอบข้างอย่างรวดเร็ว

การตกแต่งโดยรอบไม่ต่างกับโรงแรม แต่ถ้าจะให้เทียบกับโรงแรมก็ด้อยกว่าระดับหนึ่ง เมื่อก่อนที่มู่จื่อทำงานเป็นเลขาก็เคยพักในโรงแรมแบบนี้

ห้องราคาถูกๆ โดยรวมมีแค่เตียง1เตียง โต๊ะ1ตัวและห้องน้ำ

ตวนมู่เสว่พาเธอมาที่นี่ และเมื่อนึกถึงตอนที่ไปบ้านตระกูลตวนมู่เมื่อก่อน หานมู่จื่อก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

“แล้วไงล่ะ”

หล่อนได้ยินเสียงของตัวเอง หานมู่จื่อถามเธอ

ได้ยินดังนั้น ตวนมู่เสว่หรี่ตาลงและจ้องไปที่หล่อน “เธอไม่กลัวเหรอ”

หานมู่จื่อ “.....”

“ตื่นขึ้นมาที่นี่ พบว่ามีตัวเองคนเดียว แถมยังถูกมัดมือมัดเท้า เธอไม่กลัวจริงเหรอ เธอควรจะหวาดกลัวจนเสียสติ ร้องไห้ตะโกนขอความช่วยเหลือ ทำไมเธอถึงไม่กลัว ทำไมถึงไม่กรี๊ด เธอเรียกเย่โม่เซินให้มาช่วยสิ”

“เธอจับฉันมาที่นี่ ด้วยเหตุผลนี่เหรอ” หานมู่จื่อยกคิ้วถาม

ตวนมู่เสว่หัวเราะเยาะขึ้นมา “แน่นอนว่าไม่ใช่”

เขาลุกขึ้นยืน เดินไปทีละก้าว และยกมือขึ้นมาจับคางมู่จื่อไว้ คราวนี้ทำให้มู่จื่อรู้สึกเจ็บจริงๆ เธอขมวดขึ้นคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร

ตวนมู่เสว่เห็นดังนั้นก็ลงน้ำหนักมากขึ้น เขาลงเล็บไปที่เนื้อของเธอ คางที่ขาวเนียนสักพักก็เต็มไปด้วยร่องรอย

มันทำให้เธอยิ่งสะใจมากขึ้น ดวงตาของตวนมู่เสว่เปล่งประกายด้วยความยินดี และถามอย่างพอใจว่า “เจ็บมากสินะ ขอร้องฉันสิ”

หานมู่จื่อ “......”

มันเจ็บมากจริงๆ แต่ถ้าจะให้เธอไปขอร้องคนแบบนี้ เธอก็ทำไม่ได้จริงๆ

“คุณมีสิทธิอะไรให้ฉันมาขอร้องคุณ” หานมู่จื่อดิ้นหลุดมาจากตรงนั้นแล้วค่อยๆขยับตัวออกไปด้านข้าง ตวนมู่เสว่เห็นดังนั้น ยิ่งอยากจะไปจับตัวเธอมา ท้ายสุดหานมู่จื่อก็พูดออกมาว่า “คุณทำแบบนี้กับฉัน คิดว่าเย่โม่เซินจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอได้เหรอ”