เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 904

บทที่903 เตรียมจัดกระเป๋า

“ก็ได้ก็ได้ งั้นไม่รบกวนพวกคุณแล้ว พี่สะใภ้ แล้วพวกผมจะมาเยี่ยมทีหลังนะครับ”สุดท้าย เฉียวจื้อก็บอกลาหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อยิ้มแหย เพราะเย่โม่เซินไล่แขกกลับแบบนี้มันไม่ค่อยมีมารยาทสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ในเรื่องนี้เลย

“ต้องขอโทษด้วยนะเฉียวจื้อ หลัวลี่… รอฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะต้องเลี้ยงข้าวตอบแทนพวกคุณแน่นอน วันนี้ยังไม่ค่อยสะดวกจริงๆ”

หลัวลี่ที่ถูกเรียกชื่อ รีบโบกมือไปมา “ไม่เป็นไรหรอกมู่จื่อ พวกเราเข้าใจ จริงไหมเฉียวจื้อ”

เฉียวจื้อพยักหน้าตาม หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันเดินออกไป

ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เฉียวจื้อก็ส่งสายตาเคืองให้เย่โม่เซิน แล้วเดินจากไปพร้อมกับหลัวลี่

รอจนทั้งสองคนเดินจากไป ภายในห้องยังคงกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาก่อนหน้านี้หายไปด้วยเช่นกัน หานมู่จื่อมองไปทางเย่โม่เซิน ก่อนจะพูดออกมาอย่างอดใจไม่ไหว

“เอ่อ จากนี้ไปคุณเป็นมิตรกับพวกเขาหน่อยได้ไหมคะ”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็หรี่ตาลง แล้วมองหน้าเธอด้วยแววตาวาวโรจน์

“คุณอยากให้ผมทำดีกับผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นเหรอ”

หานมู่จื่อ “…ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ฉันแค่อยากจะบอกว่าเฉียวจื้อกับหลัวลี่เป็นเพื่อนของพวกเราเท่านั้นเอง”

เย่โม่เซินขยับเข้าใกล้เธอ ใช้มือข้างหนึ่งพาดข้างกายของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “แล้วยังไง ผมทำดีกับแค่คุณคนเดียว ไม่ดีหรือไง”

“…”

ทำดีกับเธอแค่คนเดียว ต้องดีอยู่แล้ว

แต่ว่าเย่โม่เซินเย็นชามากเกินไป ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เขาได้ เธอจึงต้องเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ “ฉันไม่ได้จะบอกว่าคุณทำดีกับฉันคนเดียวแล้วไม่ดี แต่คุณเห็นท่าทางตกใจของหลัวลี่ที่มีต่อคุณ จนต้องวิ่งไปหลบด้านหลังเฉียวจื้อไหมคะ มันหมายความว่ายังไงรู้ไหมคะ”

เย่โม่เซินยักคิ้ว “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ พวกเธอหลบเลี่ยงผม ดีกว่าเข้ามารบกวนผม”

“คุณคิดมากไปแล้วค่ะ หลัวลี่ไม่เหมือนคนอื่น เธอไม่มีทางรบกวนคุณแน่ๆค่ะ”

“แล้วคุณล่ะ”

เย่โม่เซินจับคางของเธอไว้ แล้วค่อยๆหรี่ตาลง แต่สายตาคู่นั้นกลับไม่มีความแค้นเคือง มีก็แต่ความคาดหวังและรอคอย

น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและเคร่งขรึม “ในตอนแรกคุณคิดจะใช้แผนการไหน เพื่อจะเข้าใกล้ผมอย่างนั้นเหรอ”

เขาขยับตัวเข้าใกล้กะทันหัน ทำให้หานมู่จื่อหยุดชะงักไป “คุณ…”

“แล้วพวกผู้หญิงที่เข้ามารบกวนผม จะคิดเหมือนกันหรือเปล่า หืม”

หานมู่จื่อ “…”

“หรือว่า คุณกับพวกเธอมีจุดประสงค์ไม่เหมือนกัน”

พอจ้องตากับเขาได้สักพัก หานมู่จื่อก็ยื่นมือออกมาจากผ้าห่ม แล้วจับมือของเขาที่กำลังจับคางของเธอไว้ ก่อนจะถามกลับ “แล้วคุณคิดว่ายังไงคะ”

เย่โม่เซินชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา เขาค่อยๆโน้มตัวลงมา ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม “คุณไม่เหมือนกับคนอื่น”

พอพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็กดทับลงมาที่ริมฝีปากของเธอแน่น

หานมู่จื่อรู้สึกภาพตรงหน้ามืดลง ก็ถูกเขาจูบไปแล้ว เธอพยายามหลบหนี มือใหญ่ข้างที่จับคางของเธอย้ายไปประคองท้ายทอยของเธอ เพื่อที่จะจูบอย่างดูดดื่มมากยิ่งขึ้น

ท่านี้ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่