เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 907

บทที่906 ไม่อนุญาต

เซียวซู่ “… ไม่เท่าไหร่ครับ”

เขาที่กำลังจ้องมองเสี่ยวเหนียนอยู่ พอเสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ทั้งสองสบตากันพอดี

ไม่ถึงวินาที เซียวซู่ก็หันหน้าไปอีกทาง “ไปรับตั๋วเครื่องบินมาหรือยังครับ”

“พวกเราเองก็เพิ่งมาถึงค่ะ เราไปรับตั๋วเครื่องบินกันตอนนี้เลยดีกว่าค่ะ”

ทั้งสามคนเดินไปรับตั๋วเครื่องบินที่เคาน์เตอร์เซอร์วิส ตอนที่เสี่ยวเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอเสียพลังไปเยอะมาก จนเสี่ยวหมี่โต้วที่ยืนอยู่ด้านข้างทนไม่ไหว “น้าเสี่ยวเหยียนครับ เราถอดเสื้อผ้าออกมาใส่กระเป๋าเดินทางก่อนเถอะครับ”

เขาแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

เพราะเซียวซู่อยู่ที่นี่ด้วย ทำให้เสร่ยวเหยียนไม่กล้าสั่งสอนเสี่ยวหมี่โต้วตรงๆ จึงได้แต่หันไปมองเสี่ยวหมี่โต้ว “เด็กดี เป็นเด็กต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ ถ้าหลานไม่สบายขึ้นมา น้าจะบอกกับหม่ามี๊ของเรายังไง”

เสี่ยวหมี่โต้วแก้มป่อง “แต่ว่าพวกเราแอบไป หม่ามี๊จะรู้ได้ยังไงกันล่ะครับ”

“แต่ยังไงหลานก็ต้องเจอหม่ามี๊ไม่ใช่เหรอ ถ้าหากหลานป่วยไม่สบาย หม่ามี๊หลานถามขึ้นมา น้าจะตอบว่ายังไง”

ในขณะที่กำลังพูดกันอยู่ เซียวซู่ก็วางกระเป๋าลง ก่อนจะก้มลงไปช่วยเสี่ยวหมี่โต้วถอดเสื้อ

เสี่ยวเหยียน “???”

เขาจะทำอะไรเนี่ย เห็นว่าเธอไม่มีตัวตนเลยหรือไง

เซียวซู่ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเสี่ยวหมี่โต้วออก แล้วช่วยพับใส่กระเป๋าเดินทาง เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ จึงได้ส่งยิ้มให้เซียวซู่

“ขอบคุณครับ คุณลุงเซียวซู่”

เสี่ยวหมี่โต้วเป็นคนปากหวานอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีมารยาทมากด้วย เป็นมิตรเข้ากับคนอื่นก็ง่าย

เซียวซู่มองเด็กตรงหน้าที่มีหน้าตาเหมือนกับคุณชายเย่มาก พอเห็นใบหน้านี้มองมาที่เขาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขอบคุณออกมา และตอนที่ได้ยินเด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณลุง ทำให้เขารู้สึกสับสนมาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขารู้ว่าคุณชายเย่มีลูกแล้ว เขาแปลกใจมาก แต่เขาก็ยังไม่ได้เจอเด็กน้อยตัวจริงเลยสักครั้ง พอมาเจอจริงๆถึงได้รู้ว่านอกจากเด็กน้อยจะมีหน้าตาเหมือนคุณชายเย่แล้ว ทั้งการกระทํา การวางตัว และนิสัย ล้วนแต่แตกต่างกับเย่โม่เซินอย่างสิ้นเชิง

ถ้าหากคุณชายเย่มีทักษะการพูดและนิสัยเหมือนเด็กน้อยตรงหน้า ทางเดินของเขาคงจะไม่ลำบากถึงขนาดนี้

“นี่”

คงเป็นเพราะว่าเซียวซู่เหม่อลอยนานเกินไป เสี่ยวเหยียนรู้สึกเหมือนถูกมองข้าม จึงเรียกออกมาเสียงดัง

เซียวซู่ได้สติกลับมา แล้วลุกขึ้นยืนถามเธอ

“คุณเองก็ถอดเสื้อคลุมออกหนึ่งตัวดีกว่านะครับ ใส่สองตัวมันทำอะไรไม่สะดวกหรอก แล้วยังอึดอัดมากด้วย”

เสี่ยวเหยียนส่งเสียงฮึดฮัด “คุณไม่จำเป็นต้องบอกหรอก ถ้าฉันรู้สึกร้อน ฉันจะถอดเอง”

เซียวซู่ “…”

ทั้งสองคนสบตากัน เซียวซู่รีบหันหน้าหนีทันที

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ทำเกินไปแล้ว เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจตอนไหน ถึงได้ไม่อยากมองหน้าเธอเลย หรือว่าที่หน้าเธอมีอะไรติดอยู่

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เม้มปาก แล้วหันหลังกลับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดกล้องดูหน้าตัวเอง พบว่าบนหน้าของเธอไม่มีอะไรติดอยู่เลยนี่นา

แล้วทำไมเซียวซู่ถึงได้เบือนหน้าหนีตลอดเลยล่ะ

“ผมไปรับตั๋วเครื่องบินให้ดีกว่าครับ”

ในขณะที่เสี่ยวเหยียนยังคงลังเลใจ เซียวซู่ก็แย่งโทรศัพท์ไปแล้วเรียบร้อย

หลังจากที่เซียวซู่เลือกที่นั่งเรียบร้อย ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปภายใน เสี่ยวหมี่โต้วที่ถอดเสื้อคลุมออกมาอารมณ์ดีมาก เขารู้สึกไม่ร้อนและไม่หนาวจนเกินไป อากาศกำลังพอดี

แตกต่างจากเสี่ยวเหยียน เพราะเธอปากแข็งต่อหน้าเซียวซู่ ทำให้ตอนนี้เธออึดอัดมาก ในระหว่างนั้นเสี่ยวหมี่โต้วหันกลับมาถามเธออยู่หลายรอบ