เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 919

บทที่ 918 เขาอยู่ในโรงพยาบาล

ส้งอานวางชามในมือลงบนโต๊ะเสียงดังปั้ง ตอบกลับอย่างดุเดือด

เรื่องเกี่ยวกับเย่โม่เซิน ยู่ฉือจินไม่สามารถสงบลงได้ แม้ว่าลูกสาวของตัวเองจะโกรธ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันมาเพื่อรออาเซินจริงๆ แต่ทำไมตัวเขาไม่อยู่ที่นี่ ก็ต้องพูดให้มันชัดเจนสิ”

บรรยากาศที่คึกคักในตอนแรก กลายเป็นน้ำแข็งในทันที ในโต๊ะอาหาร ไม่มีใครมีใจอยากกินอีกต่อไปแล้ว ทันใดนั้นห้องอาหารก็เงียบสงบลง มีเพียงหม้อไฟที่กำลังเดือดปุดๆ

เสี่ยวเหยียนเห็นแผ่นมันฝรั่งที่ตัวเองโยนลงไปนั้น ถูกต้มจะเกือบจะละลายแล้ว อยากจะตักขึ้นมา แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอก็ไม่กล้า ทำได้แค่อดทนไว้ตลอด

เนิ่นนาน หานมู่จื่อถึงได้พูดขึ้น

“เขาอยู่ในโรงพยาบาล”

ยู่ฉือจินหายใจอย่างรวดเร็วในทันที ลุกขึ้นยืนอย่างเฉียบพลัน “โรงพยาบาล? ทำไมถึงไปในโรงพยาบาล? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ตอนแรกยู่ฉือจินคิดว่าเย่โม่เซินไม่อยู่ แค่ออกไปข้างนอก ดังนั้นจึงมีใจที่จะนั่งลงทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่กับพวกเธอ แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเย่โม่เซินอยู่ในโรงพยาบาล เย่โม่เซินก็หมดอารมณ์ทันที

“หยูโป ไม่ต้องกินแล้ว เราเตรียมตัวไปโรงพยาบาล”

แต่ส้งอานกับพูดหยุดพวกเขาไว้ในเวลานี้

“พวกคุณอย่าเสียแรงไปเลย ตอนนี้ไปโรงพยาบาล พวกคุณทำอะไรไม่ได้เลย หลานชายที่แสนดีของคุณ เขาอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพียงแค่ความจำของเขาถูกกระตุ้นเท่านั้น ทนรับไม่ไหว เลยเป็นลมหมดสติไปเท่านั้น นอนพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล มีปัญหาอะไรไหม?”

ตอนที่ได้ยินส้งอานบอกว่า ความทรงจำถูกกระตุ้น ยู่ฉือจินชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาที่ขุ่นมัวก็ประกายขึ้น

ความหมายของประโยคนี้คือ.....หลานชายของเขาเย่โม่เซินกำลังจะฟื้นความทรงจำแล้ว?

ทันใดนั้น ยู่ฉือจินก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองขาดหายไปช่องหนึ่ง ตอนนี้เย่โม่เซินยังไม่ฟื้นความทรงจำ ก็ต่อต้านเขาอยู่ตลอด หากรอให้เย่โม่เซินฟื้นความทรงจำในเมื่อก่อน ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะยิ่งไม่ให้ความสนใจกับคุณปู่ของตัวเองแล้วใช่ไหม?

แต่ความทรงจำของเขาถูกกระตุ้นได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ก็ดีมาตลอดเลยไม่ใช่หรือ? หลังจากที่ได้เจอหานมู่จื่อ ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาที่พิเศษอะไร

“ทำไมถึงแสดงปฏิกิริยาแบบนี้?” ส้งอานลุกขึ้น สองมือกอดอกจ้องมองยู่ฉือจิน

“กังวลใช่ไหมว่า หลังจากที่เขาฟื้นความทรงจำแล้ว ก็จะทิ้งคุณตาคนนี้ แล้วจากคุณไป? ฉันขอแนะนำคุณคำหนึ่ง ถ้าคนเรามักดื้อรั้นมากเกินไป ก็จะสูญเสียสิ่งต่างๆมากมาย หลายปีมานี้ ถ้าคุณยังไม่สำนึกผิด ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ”

ในห้องนั่งเล่น ตกอยู่ในความเงียบที่แปลกประหลาด

ขณะนี้ในโรงพยาบาล

“ลุงเซียว ถ้าแดดดี้ไม่ตื่นมาทั้งคืน ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกเราก็จะต้องเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเข้า เซียวซู่ก็นึกคิดขึ้น แล้วมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว

“คุณชายน้อยเหนื่อยแล้วใช่ไหม? หรือไม่......ลุงเซียวโทรหาหม่ามี๊ของหนู รับหนูกลับบ้าน?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินเข้า ส่ายหัวอย่างแรงปฏิเสธ

“ไม่เอา ฉันจะอยู่ที่นี่ รอแดดดี้ตื่นขึ้นมา”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็นึกอะไรออก ลืมตาจ้องมองเขาอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “บางสิ่งบางอย่างและมองเขาอย่างจริงจังพร้อมกับลืมตาและพูดว่า: "ลุงเซียวคุณไม่เรียกฉันว่าคุณชายน้อยได้ไหม?”

เซียวซู่ชะงักไปครู่หนึ่ง “ทำไมล่ะ?”

“ฉันรู้ว่าลุงเซียวทำดีกับแดดดี้มากๆเลย ดังนั้นลุงเซียวเรียกชื่อของฉันก็พอแล้วนะ ฉันชื่อ เสี่ยวหมี่โต้ว”

เรียกลูกชายของคุณชายเย่ว่า เสี่ยวหมี่โต้ว เขากล้าที่ไหน?

“ลุงเซียว? เสี่ยวหมี่โต้วขอเพียงแค่นี้ ได้หรือเปล่า?”

มองดูใบหน้านี้ และท่าทางที่น่ารัก แววตาและน้ำเสียงที่คาดหวัง เซียวซู่พบว่า......ตัวเองไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆ เขาพยักหน้าเบาๆ เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ

“ได้”