เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 931

บทที่930 คุณทำไม่ดีกับหม่ามี๊

เย่โม่เซินนั่งอยู่ไม่ขยับเขยื้อน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วกำลังจงใจจะออดอ้อนเขาอย่างนี้ต่อหน้าหานมู่จื่อ แต่ลูกชายของเขากำลังออดอ้อนเขา

เขาไม่มีกำลังต่อต้านออกไปเลยแม้แต่น้อยอย่างไม่ต้องสงสัย

“แด๊ดดี้ ได้มั้ยครับ? แด๊ดดี้~~~”

ถึงแม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเพียงเด็กผู้ชายคนนึง แต่การออดอ้อนนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเด็กผู้หญิงเลย

คิ้วของเย่โม่เซินขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือใหญ่วางลงไปบนลำคอของเด็กน้อย กดเสียงต่ำออกไป “นายโตขนาดนี้แล้ว ยังให้ฉันอุ้มกลับไปอีกหรอ?”

“แต่ถึงยังไงผมก็ยังเป็นแค่เด็กคนนึงมั้ยล่ะ~” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความใสซื่อและดูมีจิตใจดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทางที่ดูไม่มีพิษมีภัยของเขานั้นแล้ว

มุมปากของเย่โม่เซินกระตุกออกมา เด็กนี่คิดว่าตัวเองเป็นเด็ก ก็เลยทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นมางั้นสิ?

ส่วนหานมู่จื่อน่ะหรอ? เธอหวังที่จะให้เสี่ยวหมี่โต้วและเย่โม่เซินทั้งสองคนพ่อลูกนี้ปล่อยวางอคติทั้งหมดที่มีลงไปโดยเร็ว ดังนั้นแล้วในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเสนอคำขอนี้ต่อเย่โม่เซินออกมา เธอจึงรู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นช่างรู้จักเข้าใจคนอื่นเสียจริง

ดังนั้นแล้วในตอนที่เย่โม่เซินยังไม่ตอบรับออกมา หานมู่จื่อก็ได้เอ่ยพูดออกมาเสียก่อนแล้ว

“งั้นพวกคุณดื่มน้ำเสร็จ ก็รีบกลับห้องไปเถอะ เสี่ยวหมี่โต้วก็ให้แด๊ดดี้ของลูกอุ้มไปสิ”

ใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเผยรอยยิ้มออกมา “โอเคครับหม่ามี๊”

เย่โม่เซิน “...”

เขามองเสี่ยวหมี่โต้วอยู่สักพักนึง ภายในใจก็ได้ทำใจยอมรับชะตากรรม

ช่างเถอะ ถึงยังไงอนาคตยังอีกยาวไกล ไม่ได้มีแค่คืนนี้เสียหน่อย

รอให้เขาได้โอกาส แล้วค่อยถามให้ชัดเจน

โชคดีที่ในตอนนี้ ได้มีเสียงฝีเท้าดังจากห้องรับแขกเข้ามา ทั้งสามคนนิ่งไปพร้อมกัน ไม่นานก็ได้ยินเสียงเซียวซู่ดังขึ้นมา

“เอ๊ะ ทำไมไฟห้องครัวถึงได้สว่างอยู่ล่ะเนี่ย?”

เซียวซู่ลุกขึ้นมาหาน้ำดื่ม ในตอนที่กำลังจะไปที่ห้องครัว ก็เห็นไฟห้องครัวกำลังสว่างอยู่ จึงเดินเข้าไปทางห้องครัว

ยังดีที่ในตอนนี้ เย่โม่เซินได้เอื้อมมือออกไปหิ้วร่างเสี่ยวหมี่โต้วเข้ามาเหน็บเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง เมื่อเหน็บเข้าไปแล้วก็ได้เดินออกไปข้างนอกทันที เสียงร้องตะโกนของเสี่ยวหมี่โต้วดังออกมาจากอ้อมแขน “อ้ากก แด๊ดดี้นิสัยเสีย ปล่อยผมลงไปนะ!”

เย่โม่เซินหลุบสายตาลง “อยากให้แด๊ดดี้อุ้มกลับห้องไม่ใช่หรือไง? แด๊ดดี้กำลังอุ้มหนูกลับห้องอยู่นี่ไง”

เสี่ยวหมี่โต้ว “แด๊ดดี้เลว คุณอุ้มที่ไหนกัน? หม่ามี๊ แด๊ดดี้รังแกผม!”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วสวยมองเย่โม่เซิน

“เขายังเด็ก คุณอ่อนโยนกับเขาหน่อยสิ”

เย่โม่เซิน “...ได้ครับ”

เขาปรับท่าเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้เสี่ยวหมี่โต้วได้เอ่ยฟ้องออกมาอีก ได้หอบหิ้วเขาออกไปจากห้องครัวทันที

ได้ทักทายกับเซียวซู่ที่กำลังเข้ามาในห้องครัวพอดี

เห็นเสี่ยวหมี่โต้วที่เหน็บอยู่ที่แขนของเย่โม่เซิน เซียวซู่นิ่งอึ้งไปสักพักนึง จากนั้นก็เอ่ยพูดออกมา “คุณชายเย่ เป็นอะไรกันครับ?”

“พวกเราหิวน้ำกันกลางดึก ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ พวกเขาดื่มกันเสร็จแล้ว กำลังจะกลับห้อง แล้วนายล่ะเซียวซู่?””

ประมาณว่าเรื่องที่ทำกับเย่โม่เซินในครัวเมื่อกี้นี้ได้ทำเอาเธอกินปูนร้อนท้องขาดความมั่นใจไปโดยปริยาย จึงไม่รอให้เย่โม่เซินเอ่ยออกมา หานมู่จื่อก็ได้ชิงตอบไปก่อนแล้ว

หลังจากที่ชิงตอบออกไปเสร็จ เธอยิ้มแล้วมองไปทางเย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วเล็กน้อย

“เอาล่ะ อากาศค่อนข้างหนาว พวกคุณรีบกลับห้องไปนอนเถอะ ฉันเองก็เตรียมจะกลับห้องแล้วเหมือนกัน”

“อย่างนี้...” เซียวซู่เกาหัวตัวเองเบาๆ “ผมเองก็ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำเหมือนกันครับ”

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คืนนี้รู้สึกคอแห้งหิวน้ำกว่าปกติ ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะเปิดฮีตเตอร์ในห้องสูงไปหรือเปล่า? หรือไม่ก็เป็นเพราะหลังจากที่ได้เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตะลอน ๆมาที่นี่ แล้วยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักแก้วกัน?

รู้สึกว่าความคิดหลังค่อนข้างที่จะน่าเชื่ออยู่ เซียวซู่คิด