เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 987

บทที่986 สร้างโอกาสให้เขาฟรีๆ

ในตอนที่หานมู่จื่อกับเย่โม่เซินกลับมา และเตรียมที่จะถอดรองเท้า กลับพบรองเท้าของเสี่ยวเหยียนถอดสะเปะสะปะ เธอตะลึงงัน ดูท่ายัยหนูนี่เพิ่งวิ่งออกไปแล้วกลับเข้ามา

เธอถอนหายใจเบาๆ จากนั้นจึงค้อมตัวหยิบรองเท้ามาวางที่ชั้น จากนั้นจึงเข้าไป

เย่โม่เซินกับหานชิงเปลี่ยนรองเท้าตามเข้าไป

ราวกับว่าคิดอะไรออก หานชิงพูดกับน้องสาวตัวเองว่า“เดี๋ยวพี่จะเก็บของออกไป พรุ่งนี้ต้องรีบไปขึ้นเครื่องบิน”

ฟังพูด หานมู่จื่อจึงชะงักฝีเท้า รู้สึกประหลาด“คืนนี้ก็ออกไปแล้วเหรอคะ รีบไปขึ้นเครื่องบินก็ไม่ต้องเช้าขนาดนี้นี่นา”

ในตอนที่พูดคำนี้ สีหน้าของเธอแสดงความอาลัยอาวรณ์

พี่ชายกว่าจะมาได้ในครั้งนี้ แต่เพราะรอบนี้เธอมีธุระเยอะเกินไปเลยไม่มีเวลาเป็นเพื่อนพี่ชายสักเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ได้พาเขาเที่ยวด้วย รู้สึกแย่จัง

ตอนนี้เธออุตส่าห์ตั้งตัวได้ คิดไม่ถึงว่าหานชิงจะกลับไป

นอกจากนี้ ไม่อยู่ต่อแม้แต่คืนเดียว

พอเห็นสีหน้าเสียดายของน้องสาว หานชิงจึงมองเธอด้วยแววตารักใคร่ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้หัวเธอเบาๆ

“ไม่อยากให้พี่ไปเหรอ”

พอเห็นฉากนี้ เย่โม่เซินแววตาเป็นประกาย เขาหรี่ตาด้วยแววตาอันตราย

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหานชิงเป็นพี่ชายของหานมู่จื่อ แต่ในสายตาของเขาหานชิงก็คือผู้ชายคนหนึ่ง ขยี้หัวภรรยาเขาด้วยความสนิทสนม แบบนี้……

เขารู้สึกไม่สบอารมณ์มาก

แต่ว่า ในใจเย่โม่เซินรู้สึกไม่สบอารมณ์เข้าแล้ว

แต่พอเห็นเมียตัวเองแสดงสีหน้าอาลัยอาวรณ์ เขาจึงได้แต่เก็บอารมณ์ไว้

ช่างเถอะ ญาติกัน

ก่อนที่เธอจะแต่งกับเขา ญาติพี่น้องก็คือคนที่เธอฝากชีวิตไว้มากที่สุด อีกอย่างหานชิงจะไปพรุ่งนี้แล้ว เขาจะไปถือสาหาความอะไร

“พี่คะ พี่เพิ่งมาได้ไม่กี่วันเอง ไม่กี่วันนี้ฉันยุ่งมาก เลยไม่ได้ต้อนรับพี่เลย……”

ในใจเธอ รู้สึกผิดนัก

“ยัยบ๊องส์เอ๊ย”หานชิงยิ้มน้อยๆ“ฉันเป็นพี่เธอนะ ไม่มีเวลาต้อนรับก็ไม่ต้องต้อนรับสิ อีกอย่าง……ได้มาเห็นครอบครัวเธอพร้อมหน้าพร้อมตา พี่ก็ถือว่าไม่ได้มาเปล่าแล้ว”

พูดจบ จึงเก็บมือเข้าไป“เอาล่ะ เข้าไปเถอะ”

เซียวซู่ยังคงยืนที่เดิม ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้า จากนั้นพวกหานมู่จื่อก็เข้ามา

แววตาทั้งสามคนมองปราดดูเซียวซู่ทั้งตัว

ทั้งสามคนต่างรู้สึกประหลาดใจ พอเห็นใบหน้าของเซียวซู่มีรอยฝ่ามือ หานมู่จื่อตกตะลึง ออกปากถามอย่างเซ่อ“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เซียวซู่……หน้าของคุณ……”

เซียวซู่ชะงัก ถึงได้สติขึ้นมาว่าบนใบหน้ามีรอยฝ่ามือ

เมื่อกี้เสี่ยวเหยียนตบลงมาทีไม่เบา ต่อให้เขาเป็นผู้ชาย ผิวหน้าหนาหน่อย ก็ยังรู้สึกเจ็บ ได้ขนาดนี้

หานชิงจ้องเขม็งไปที่รอยฝ่ามือ แววตาที่เรียบง่ายในตอนแรกค่อยๆลุ่มลึกขึ้น

“ไม่มีอะไร”เซียวซู่เปิดปากอธิบายเบาๆ สายตาโฉบไปบนหน้าหานชิง หลังจากที่สายตาคนทั้งคู่จับจ้องกันอย่างว่างเปล่า จึงแยกออกจากกัน

“……”หานมู่จื่อไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เซียวซู่คงจะกลัวว่าคนอื่นๆจะคิดมาก แล้วเสี่ยวเหยียนจะโกรธเอา ก็เลยพูดต่อ“คนบางคนเมาแล้วอาละวาดก็แค่นั้น”

เสี่ยวเหยียนไม่อนุญาตให้เขาพูดเรื่องนี้ออกไป แต่รอยฝ่ามือที่ประทับอยู่บนหน้ายังคง ปิดไม่มิด

ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ยิ่งจะทำให้คนอื่นคิดมากไปใหญ่ สู้อธิบายออกมาสักคำไม่ได้