เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 990

บทที่989 อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ

เขาเสนอออกมาว่าอยากพักผ่อน หานมู่จื่อไม่กล้าปฏิเสธ เธอประคองเขากลับเข้าห้อง

อย่างระมัดระวัง

เย่โม่เซินเหนื่อยจริงๆ ดังนั้นตอนนี้ต่อให้อยู่กับเขาสองต่อสอง เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำ อะไรอยู่ดี อีกอย่างหานมู่จื่อดูแลเขาดีขนาดนี้ ตอนที่เขาจะเอนลงเตียงเธอยังคอยช่วยจัดท่าจัดหมอนให้เขาแล้วห่มผ้าให้ สีหน้าจริงจังราวกับดูแลเด็ก

เห็นหานมู่จื่อด้วยท่าทีแบบนี้ เย่โม่เซินน้ำลายไหล อดไม่ได้ที่จะเดินหน้ากุมมือเขา

น้ำเสียงแหบพร่า“ขึ้นมา”

หานมู่จื่อโดนกุมมือเสียอย่างนั้น เธอมองเขา

“คุณทำอะไรน่ะ”

“นอนด้วยกันสิ”

หานมู่จื่อตกตะลึงเป็นอันดับแรก จากนั้นหน้าแดงก่ำ จ้องมองเขาอย่างดุเดือด

“เวลาไหนกันแล้วเนี่ย ยังมาคิดเรื่องแบบนี้อีก！”

พูดจบ เธอผลักเย่โม่เซินออกอย่างโกรธ แล้วสะบัดมือเขาออก

เย่โม่เซินกระแอมขึ้น หานมู่จื่อสีหน้าตึงเครียด รีบเขยิบเข้าไป“คุณไม่เป็นไรนะ”

เห็นสีหน้าของเธอตึงเขม็ง เย่โม่เซินจึงค่อยๆยื่นมือออกไป มือค่อยๆประคองใบหน้าเธอ ยิ้มอ่อนๆแล้วพูดขึ้น“คุณก็ดูสิว่าตอนนี้มันเวลาอะไร ฉันให้คุณขึ้นมานอน คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย”

หานมู่จื่อ：“……คุณ คุณคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกนะ……”

“ความหมายแบบนั้นเหรอ”เย่โม่เซินหรี่ตา ยักมุมปากขึ้น“คุณนายเย่ครับ ขอถามหน่อยว่ามันหมายความว่าไง หมายความว่าไง”

หานมู่จื่อรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ราวกับโดนหลุมกับดักของเย่โม่เซิน เธอจ้องเขม็งเย่โม่เซินอย่างดุเดือด

“คุณจงใจสินะ เห็นฉันตลกนักสิ สภาพแบบนี้แล้ว ยังจะล้อเล่นอยู่ได้！”

เย่โม่เซินเห็นว่าที่หางตาเธอมีคราบน้ำตา แล้วตะโกนไปทางเขา“เขยิบมานี่”

“ทำอะไร”หานมู่จื่อถามเสียงกระด้าง“จะมาไม้ไหนอีก ฉันไม่ติดกับคุณหรอกนะ”

เธอโกรธจนหน้ามืด ท่าทางของเย่โม่เซินเมื่อกี้ทำให้เธอตกใจแทบหัวใจวายตาย ปรากฏว่าตอนนี้เขากลับมีอารมณ์ล้อเล่น คิดแล้วก็โกรธ

“ไม่ได้มามุกไหนกับคุณ คุณเขยิบมาสิเดี๋ยวก็รู้เอง”

หานมู่จื่อไม่ฟังคำเขา นั่งนิ่งไม่ไหวติง

หลังจากนั้นชั่วครู่ เย่โม่เซินยันมือจะลุกขึ้น หานมู่จื่อเห็นสถานการณ์จึงรุดเข้าประคอง “ช่างเถอะ คุณอย่าลุกเลย ผมเอนไปก็พอ”

พูดจบเธอจึงค้อมตัว แล้วตัวเขาเองก็เขยิบเข้าหา

เย่โม่เซินยื่นมือขึ้น ปาดคราบน้ำตาจากหางตาเธอ สุดท้ายยันมือขึ้น ริมฝีปากค่อยๆ บรรจงจุมพิตลงบนเปลือกตาของเธอ

หานมู่จื่อโดนจุมพิตลงบนเปลือกตาจึงสะดุ้งขึ้น แล้วหลับตาปี๋

ริมฝีปากอันบางของเขาแห้งผาด ประกบลงบนหนังตาเธออย่างเย็นเฉียบ ท่าทียังคง

ละมุนอยู่กับคราบน้ำตาที่หางตาของเธอ

รอบๆตัวนิ่งสงบ เดิมทีเย่โม่เซินแค่อยากจะใช้รอยจุมพิตเช็ดคราบน้ำตาให้เธอ แต่จูบไปๆ ไม่รู้ว่าริมฝีปากไล้ลงมาถึงจมูกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไล้ลงมาที่ริมฝีปาก เขาไล้ไปตามรูปปากที่ยั่วเย้าของหานมู่จื่อ ผ่านไปสักพักเขายังคงไม่อิ่มเอมใจ

หานมู่จื่อรู้สึกว่าเย่โม่เซินหายใจหนักขึ้นทุกที ทั้งมือและท้ายทอยกดอยู่ด้านหลังหัวของเธอ ราวกับว่าจะเพิ่มความลุ่มลึกให้กับรอยจุมพิตนั้น

หานมู่จื่อโดนจูบจนรู้สึกหวั่นไหว แต่ว่าในเวลานี้ ร่างกายเย่โม่เซินเป็นแบบนี้ ถ้าหากคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา ไม่รู้ว่าเย่โม่เซินจะรับไหวหรือเปล่า

และที่สำคัญคือ……ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์

แม้ว่าตอนนี้จะสามเดือนแล้ว แต่ครรภ์เธอยังไม่นิ่ง ยังทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหลีกหน้าผากออก ไม่ยอมรับการจุมพิตจากเย่โม่เซินอีก รอยจุมพิตของเย่โม่เซินจึงตกลงบนใบหน้าของเธอ เขาชะงักเล็กน้อย ยื่นมือไปหยิกคางเธอ เบาๆ ราวกับจะจัดหน้าเธอให้ตรง