เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 998

บทที่997 คนที่ไว้ใจ

หยูโปยิ้มบางๆ แล้วอธิบายเสียงเบา

“นายท่านบอกว่า เด็กมักจะห่างจากพ่อแม่ไม่ได้ พวกคุณกำลังจะกลับประเทศแล้ว ดังนั้นเลยให้ลูกมาอยู่กับพวกคุณให้มากๆ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร เหลนมาอยู่ฉลองปีใหม่กับเขาแล้ว เขาก็รู้สึกปลาบปลื้มใจมากแล้ว ดังนั้น......”

พูดถึงตรงนี้ หยูโปก็หยุดลง จากนั้นก็หันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วทีหนึ่ง

หานมู่จื่อเหมือนจะรับรู้ถึงบางอย่างได้ เลยบีบแก้มเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ

“เสี่ยวหมี่โต้ว ลูกไปอาบน้ำก่อน แล้วไปรอหม่ามี๊ในห้องก่อนนะครับ โอเคไหม สัมภาระของลูกที่เอามาอยู่ในห้องของแดดดี้”

“ครับ ได้ครับหม่ามี๊ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

เมื่อกันเสี่ยวหมี่โต้วให้ออกห่างแล้ว หานมู่จื่อก็เริ่มเปิดปากอีกครั้ง “ลุงหยู ที่คุณมาวันนี้ ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่ไหมคะ”

หยูโปพยักหน้า หยิบถุงกระดาษคราฟท์ออกจากกระเป๋าเอกสารแล้วส่งให้หานมู่จื่อ หานมู่จื่อมองดูถุงกระดาษคราฟท์ แต่กลับรู้สึกไม่กล้ารับมา

ครั้งที่แล้วยู่ฉือจินมอบกล่องเล็กๆใบหนึ่งให้เธอ

สิ่งที่อยู่ในกล่องก็คือสร้อยเพชรที่แสนล้ำค่า ครั้งนี้ให้ถุงกระดาษคราฟท์มา คงไม่ใช่ว่าให้เงินเธอหรอกนะ

“คุณนายหลานสะใภ้น้อย” เห็นว่าเธอจ้องถุงกระดาษคราฟท์อย่างเหม่อลอย หยูโปก็เลยเรียกเธอครั้งหนึ่ง

หานมู่จื่อได้สติกลับมา “ลุงหยู นี่.....ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าของในนี้คืออะไร”

หยูโปไม่ตอบอะไร เพียงยื่นถุงกระดาษคราฟท์ให้เธอด้วยท่าทางลึกลับเท่านั้น “อีกเดี๋ยวคุณนายหลานสะใภ้น้อยเปิดดูก็จะรู้เองครับ นี่เป็นเพียงน้ำใจที่นายท่านยู่ฉือมอบให้เสี่ยวหมี่โต้วเท่านั้นครับ ก่อนมานายท่านก็กำชับไว้แล้ว ว่าจะต้องส่งให้ถึงมือคุณ”

หานมู่จื่อยื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับ รู้สึกว่าของที่อยู่ข้างในนั้นคงสำคัญมาก

สิ่งที่อยู่ในถุงแบบนี้ เป็นไปได้ว่าจะเป็นเงินเท่านั้น แต่ตอนที่รับมากลับไม่ได้รู้สึกหนักอะไรมาก กลับดูเหมือนจะเป็นเอกสารมากกว่า

หรือว่า......

จู่ๆก็มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของหานมู่จื่อ เลยตกใจจนคืนถุงกระดาษคราฟท์กลับไปทันที

“ลุงหยูคะ ฉันรับสิ่งนี้ไว้ไม่ได้ รบกวนคุณช่วยส่งมันกลับไปให้คุณจตาแทนฉันทีนะคะ เสี่ยวหมี่โต้วอายุยังน้อยขนาดนี้ ไม่ต้องเตรียมอะไรไว้ให้เขาหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันก็รับของขวัญจากคุณตามาแล้ว แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว ถ้าเกิด......”

เธอไม่ได้โลภเลยสักนิด สิ่งที่แสดงออกมาทางสีหน้าก็จริงใจ หยูโปพยักหน้าอย่างชื่นชม “คุณนายหลานสะใภ้น้อยเป็นคนจริงใจ แต่ว่านายท่านมอบหมายผมมา ผมเป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลยู่ฉือ เลยต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายเท่านั้นครับ”

“ลุงหยูคุณอย่าล้อเล่นแบบนี้เลยค่ะ คุณเป็นที่เคารพนับถือ จะเป็นคนรับใช้ได้ยังไง อีกอย่างมู่จื่อก็เห็นว่า คุณเป็นญาติผู้ใหญ่ ดังนั้นของขวัญชิ้นนี้......”

“ยังไงคุณนายน้อยก็ต้องรับของขวัญวันนี้ครับ นายท่านพูดไว้แล้ว ถ้าคุณรู้สึกกดดัน ก็ให้บอกคุณว่าไม่จำเป็นต้องรู้สึกอย่างนั้น เพราะนี่ไม่ได้ให้คุณ เป็นสิ่งที่ท่านให้กับเหลนของท่าน ในฐานะที่เขาเป็นปู่ มอบของขวัญให้กับเหลนของเขาเท่านั้น เขามีความสุขที่ได้ทำ”

เมื่อพูดถึงขนาดนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าถ้าตัวเองยังพูดต่อไปก็เหมือนทำตัวไม่เหมาะสมเกินไป

ถ้าจะพูดให้ตรงอีกหน่อยก็คือ ของขวัญที่จะให้กับลูกชายเธอ เกี่ยวอะไรกับคนเป็นแม่อย่างเธอด้วย ไม่ได้ให้เธอเสียหน่อย เธอมีสิทธิ์อะไรไปปฏิเสธแทนลูกชายตัวเองด้วย

“ลุงหยู ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะรับไว้แทนเขาเอง แต่ว่าถ้าถึงเวลาแล้วเสี่ยวหมี่โต้วไม่ยอมรับไว้ ฉันก็คงพูดอะไรไม่ได้นะคะ”