เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 103

บทที่ 103 เลเวล 22

ในหอพักนักศึกษา

ซูเย่กำลังเปิดแอปสำหรับการบริจาคเงินช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส

ก่อนอื่น เขาบริจาคเงินเป็นจำนวน 25,000 หยวน

“แต้มศีลธรรม +1”

เมื่อบริจาคเสร็จแล้ว เสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นในหัวของเขา

ซูเย่เข้าใจทุกอย่างโดยทันที

เพียงบริจาคเงิน 25,000 หยวนก็เพียงพอที่จะทำให้แต้มศีลธรรมเพิ่มขึ้นมาได้แล้ว

“เราต้องจำข้อมูลตรงนี้เอาไว้ให้ดีแล้วสิ อีกหน่อยจะได้ไม่ต้องบริจาคเงินให้เยอะมากเกินไป จนตัวเองจนกรอบอย่างนี้”

ซูเย่พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง และกดบริจาคเงินอีก 50,000 หยวน

หลังจากนั้น

เขาก็มีแต้มศีลธรรม 32 แต้ม และแต้มจิตสาธารณะอีก 1 แต้ม

“เราต้องเก็บสะสมคะแนนศีลธรรมอีก 68 แต้มสินะ” ซูเย่พูดด้วยความมุ่งมั่น “จากนี้ไป เราจะขี้เกียจไม่ได้แล้ว”

ความเป็นจริงของโลกใบนี้กำลังจะเปิดเผยออกมาอย่างเชื่องช้า

ซูเย่จำเป็นต้องเตรียมตัวให้พร้อมเข้าไว้

ในบัตรเอทีเอ็มของเขายังมีเงินเหลืออยู่อีก 25,000 หยวน

ชายหนุ่มไม่ได้วางแผนจะเอาเงินก้อนนี้ไปบริจาคอีกแล้ว เพราะในระยะหลัง เขาเอาเงินไปบริจาคทั้งหมดจนแทบจะไม่เหลือสำหรับการใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เพราะฉะนั้นเงินจำนวนนี้จึงเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของเขาที่จะให้หมดไปกับอย่างอื่นไม่ได้อีกเด็ดขาด

…

บ่ายวันเดียวกันนั้น

ลานจอดรถของตึกผู้บริหาร

“ใครเป็นคนทำวะ!?”

หยางเหวินป๋อระเบิดเสียงคำรามลั่นลานจอดรถ

ล้อรถยนต์ของเขาถูกปล่อยลมยางอีกแล้ว!

วันนี้มีการประชุมผู้บริหารสุดสัปดาห์ หยางเหวินป๋อออกจากห้องพักมาตั้งแต่เช้าตรู่ และคร่ำเคร่งอยู่กับการประชุมจนถึงช่วงบ่าย แต่เมื่อกลับออกมาก็พบว่าลมยางของรถยนต์ตนเองถูกมือดีแอบมาปล่อยอีกแล้ว!

เดี๋ยวนี้รถของเขาโดนปล่อยลมยางถึงสองครั้งต่อวัน!

ให้ตายสิ

กลุ่มรปภ.ที่เฝ้ายามอยู่ในลานจอดรถรีบวิ่งเข้ามาหาเร็วไว

“รีบไปตรวจสอบดูเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม แต่พวกนายต้องตามหาตัวคนผิดมาลงโทษให้ได้!”

หยางเหวินป๋อกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น

เขารู้ดี

ว่าตนเองเป็นเป้าหมาย

มีคนอยากจะกลั่นแกล้งเขา

มิฉะนั้นแล้วไม่มีทางที่รถยนต์ของหยางเหวินป๋อจะถูกปล่อยลมยางทุกวันเด็ดขาด

แค่วันสองวันยังพอทน แต่เหตุการณ์เช่นนี้ดำเนินมาได้หลายวันติด ๆ กันแล้ว

ไม่ว่าจะจอดรถไว้ที่หอพักหรือที่มหาวิทยาลัย ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากการถูกปล่อยลมยางได้เลย จนในที่สุดหยางเหวินป๋อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป!

“ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร”

“แต่ฉันจะตามหาตัวแกให้เจอ และฉันจะทำให้แกต้องเสียใจ!”

…

เป็นเวลา 22:00 น.

วันนี้เป็นกำหนดเปิดเขตแผนที่ระดับ 20 – 30 ในเกม Fantasy Dream

วันนี้เป็นวันที่ผู้เล่นซึ่งมีเลเวล 20 ต่างก็รอคอยด้วยใจจดจ่อที่จะได้อัพเลเวลกันอีกครั้ง!

ในหอพักนักศึกษา

ซูเย่ ซูชือ และจินฟานสวมหมวก VR ก้าวเข้าสู่โลกแห่งเกมพร้อมกัน

ครั้งนี้ซูเย่ยังคงตัดสินใจใช้หมวกใบใหม่เข้าเล่นเกม

เมื่อเข้าสู่โลกแห่งเกมแล้วเขาก็พบว่าตนเองอยู่ในส่วนลึกของป่าดำในเขตแผนที่ระดับ 19 และสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็คือภูมิประเทศของเขตแผนที่ระดับ 20 เป็นต้นไป

ตอนที่ซูเย่เข้ามาอยู่ในเกม เขาก็พบว่าพื้นที่นี้มีคนกำลังรวมตัวกันอย่างหนาแน่น

เพียงไม่นาน

ทางเดินในป่าดำก็เต็มไปด้วยกลุ่มผู้คน

ไม่ว่ากวาดตามองไปทางไหนก็มีแต่หัวคนเต็มไปหมด

“พวกที่มีเลเวล 20 มีอยู่เป็นล้านคนจริง ๆ ด้วย”

ซูเย่ถอนหายใจออกมาด้วยความพิศวง

ไม่รู้เลยว่าในกลุ่มผู้เล่นที่มีเลเวล 20 เหล่านี้ มีกี่คนกันที่ยินยอมลงนามในสัญญารักษาความลับ และมีกี่คนกันที่สามารถเปิดจุดลมปราณได้สำเร็จ

ทันใดนั้นมีตัวอักษรหลากสีสันปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าพร้อมด้วยการยิงพลุดอกไม้ไฟเสียงดังปุงปัง

“เขตแผนที่ระดับ 20 – 30 เปิดให้เข้าผจญภัยแล้ว!”

ม่านพลังสีขาวที่กั้นอยู่เบื้องหน้าค่อย ๆ สลายหายไปอย่างแช่มช้า และเปิดเผยให้เห็นถึงสภาพแวดล้อมของเขตแผนที่ระดับ 20 อย่างเต็มรูปแบบ

“พวกเราลุย! เขตแผนที่ใหม่เปิดให้เข้าเล่นแล้วโว้ย”

กลุ่มผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งกรูเข้าสู่เขตพื้นที่การผจญภัยรูปแบบใหม่

ซูเย่ยืนอยู่ในกลุ่มฝูงคน

เขากวาดสายตามองรอบตัว และพบว่ามีผู้เล่นจำนวนไม่น้อยที่ยังคงพกดาบติดตัว

นั่นหมายความว่ากลุ่มคนเหล่านี้เป็นผู้ที่ไม่สามารถอัพเลเวลขึ้นมาอยู่ในระดับ 20 ได้ในเวลาหนึ่งเดือนตามกำหนด หรือไม่อย่างนั้นก็เป็นคนที่ยังเปิดจุดลมปราณไม่สำเร็จ หรือไม่ก็เป็นผู้ที่พกดาบด้วยความเคยชิน และลืมไปว่าในการต่อสู้หลังจากนี้พวกเขาสมควรต่อสู้ด้วยมือเปล่าเท่านั้น

“ไม่แปลกใจอีกแล้วว่าทำไมเกมนี้ถึงไม่มีของประดับฉากอะไรเลย”

จากสถานการณ์ที่เป็นอยู่ คงไม่มีผู้เล่นคนไหนสนใจเดินสำรวจวิวทิวทัศน์สักเท่าไหร่