เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 12

บทที่ 12 เสียงกีต้าร์ผ่านพิณผีผา (ตอนปลาย)

“จงวิ่งต่อไปอย่างภาคภูมิใจ!”

“ถ้าไม่ล้มลง เราจะรู้จักวิธีลุกขึ้นมาได้อย่างไร!

“ดื่มด่ำกับหัวใจที่แผดเผา ดีกว่าปล่อยให้มันตายช้า ๆ”

“เพื่อตัวของเราเอง!”

ในท่อนสุดท้ายนั้น จินฟานและซูชือก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะร้องด้วยเสียงที่หนักแน่น

“เราจะไม่ยอมแพ้ จนร่างนี้แหลกสลาย!”

เราจะไม่ยอมแพ้ จนร่างนี้แหลกสลาย!

ทุกคนร้องท่อนสุดท้ายพร้อม ๆ กัน และเสียงปรบมือก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณถึงการแสดงที่จบลง

ทุกคนต่างมีอารมณ์ร่วมอย่างตื่นเต้นเห็นได้ชัด

ผู้บริหารที่นั่งอยู่แถวหน้า ต่างปรบมือให้และยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจเช่นกัน

“เด็กใหม่ปีนี้ดูพึ่งพาได้จริง ๆ”

เชียนจุนปรบมือให้พร้อมยิ้มที่ประดับบนใบหน้าขณะกระซิบเบา ๆ กับอาจารย์หลี่เคอหมิง

“แน่นอน”

อาจารย์หลี่เคอหมิงปรบมือให้อย่างขะมักเขม้น เขากล่าวชื่นชมซูเย่ในใจ นอกจากจะมีความรู้แล้ว ยังสามารถเล่นพิณผีผาได้ดีขนาดนี้อีก ช่างเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านจริง ๆ

“ตึ๊งงง–“

เมื่อโน้ตตัวสุดท้ายค่อย ๆ แผ่วเบาลงไป ซูเย่ก็ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจลง

เสียงหนึ่งดังขึ้นในห้วงความคิดของเขา

ดิ้ง!

คะแนนปลุกใจ : แต้มศีลธรรม +2

ในช่วงเวลานี้เป็นวินาทีที่ทำให้ซูเย่ได้เข้าใจว่า

การใช้พลังปลุกใจผู้คนตามปกตินั้นเหนื่อยและต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมาก แต่เมื่อได้ลองใช้พร้อม ๆ สองคน นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

“ดูเหมือนว่านอกจากการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนแล้ว.. การช่วยให้ผู้คนพัฒนาตนเอง ก็นับเป็นศีลธรรมอันดีด้วยสินะ.. “

ซูเย่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้ผู้ชมพร้อม ๆ กับจินฟานและซูชือ

ทันทีที่พวกเขาลงจากเวที จินฟานและซูชือต่างโผเข้าหาซูเย่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

“เสี่ยวเย่! นายนี่มันเจ๋งไปเลย บอกมานะว่าจริง ๆ แล้วนายแอบซ่อนอะไรไว้อีก!”

“เยอะเกินจะนับ”

ซูเย่ยักไหล่

จินฟานเข้ามากอดคอซูชือก่อนจะพูดเชิงหยอกล้อ “อะไร? นี่นายอิจฉาเสี่ยวเย่ กลัวว่าเขาจะเก่งเกินนายงั้นเหรอ?”

“แล้วนายไม่สงสัยบ้างรึไงฟะ ไม่เห็นต้องแอบงุบงิบไว้เลยนี่” ซูชือตอบกลับอย่างค้างคาใจ

ซูเย่เลือกที่จะไม่สนใจพวกเขาก่อนจะเดินไปหาเด็กสาวที่เขายืมพิณผีผามาก่อนหน้านี้

“ขอบคุณที่ให้ยืมนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก นายเก่งมากเลยนะ ฉันไม่คิดเลยว่าพิณผีผาจะสามารถเล่นเป็นเสียงกีต้าร์แบบนั้นได้ “

เด็กสาวรับพิณผีผามากอดไว้ในอ้อมกอดขณะกล่าวอย่างชื่นชม

ซูเย่คิดอะไรบางอย่างก่อนตัดสินใจบอกบางสิ่งกับเธอเป็นการขอบคุณที่ให้ยืมพิณ

“อันที่จริงแล้ว ถ้าเธอเข้าใจลักษณะการเกิดเสียงของพิณผีผา นอกจากเสียงกีต้าร์แล้วก็ยังเล่นเป็นเสียงเครื่องดนตรีชนิดอื่นได้ด้วย อย่างเช่น พิณซันเชียน (พิณจีนสามสาย) กลองจินกวง แล้วก็ซามิเซ็น (พิณญี่ปุ่น)”

“จริงเหรอ?” เด็กสาวถามด้วยความประหลาดใจ

จินฟานและซูชือที่อยู่ข้าง ๆ ก็กำลังแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่เช่นกัน

“จริง”

ซูเย่ขอพิณผีพาจากเธออีกครั้งก่อนจะกดนิ้วลงบนเส้นสายแล้วดีดเป็นเสียงออกมา

ทั้งเด็กสาว จินฟานและซูชือต่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“นี่มัน…”

“เสียงพิณซันเชียนนี่นา!”

ทั้งสามคนมองซูเย่อย่างตกตะลึง

ซูเย่เปลี่ยนตำแหน่งการกดเส้นสายอีกครั้งก่อนจะเริ่มดีด เสียงที่ออกมาก็แตกต่างไปจากเดิม

จะล้อเล่นก็ให้มันมีเหตุผลหน่อยสิ

“รีบ ๆ กลับกันเหอะ อยากกลับไปเช็คฟอรัมจะแย่อยู่แล้ว ดูซิว่าจะมีคนชมเราเยอะขนาดไหนเชียว”

ซูชือเลือกที่จะเมินเฉยกับคำตอบของซูเย่ก่อนหน้านี้

แล้วนักดนตรีทั้งสามก็เดินกลับไปยังหอพักของตัวเอง

ในขณะนั้นเอง ก็มีเงาร่างหนึ่งแวบหายไปในมุมมืดข้างหน้าพวกเขาซึ่งมีแต่ซูเย่เท่านั้นที่ประสาทสัมผัสไวพอจะสังเกตเห็น

ซูเย่ขมวดคิ้วแล้วหยุดเดิน “พวกนายไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันจะไปซื้อน้ำก่อนกลับ”

“เออ ๆ ฝากซื้อให้ด้วยนะสองขวด ไว้ค่อยมาเอาเงินที่ห้องก็แล้วกัน”

ทั้งสองคนกล่าวก่อนจะเดินตรงกลับหอไปก่อน

พอทั้งสองคนเดินออกไปไกลประมาณหนึ่งแล้ว ซูเย่มองไปรอบ ๆ เพื่อเช็คว่าไม่มีใครอยู่แถว ๆ นี้ ก่อนจะกระโจนขึ้นฟ้าตามเงาที่หายไปนั้นราวกับลูกธนูหลุดออกจากแหล่ง

เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงผู้ที่มีปราณนับตั้งแต่กลับมาสู่โลกยุคปัจจุบัน

เขาไม่คิดเลยว่าจะพบกับผู้ที่มีปราณในเขตที่ตนอยู่

ร่างในเงามืดนั้นตรงไปยังจัตุรัสกลางของจุดศูนย์รวมมหาลัย

ซูเย่หยุดการไล่ตามและแอบซ่อนตรงมุมตึกของจัตุรัสกลาง มันทำให้เขาสามารถแอบมองลานกว้างนั้นได้อย่างชัดเจน

ชายหนุ่มรูปร่างผอม อายุประมาณ 30 ปี เขาใต้ตาคล้ำดำอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางดูไร้เรี่ยวแรงขัดกับการเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้

เขาทำตัวลับ ๆ ล่อๆ ดวงตาของเขาเปล่งแสงเป็นประกายขณะมองสำรวจไปรอบ ๆ

ในโลกนี้นั้น มีจอมยุทธ์อยู่สองประเภท คือผู้ฝึกกำลังภายใน และผู้ฝึกพลังลมปราณ

จอมยุทธ์ที่ใช้ลมปราณจะแข็งแกร่งกว่าจอมยุทธ์ที่ใช้กำลังภายใน แม้ว่าพวกเขาจะใช้ปราณเพียงเล็กน้อยก็สามารถเอาชนะกำลังภายในได้อย่างง่ายดาย

เนื่องจากผู้ใช้ลมปราณในการต่อสู้ จะต้องฝึกการใช้พลังกายปาฏิหาริย์ ซึ่งแบ่งได้เป็นห้าขั้นตอนคือ การดูดซับปราณ การนำปราณมาปรับใช้ การเสริมความแข็งแรงของกระดูก เสริมความแข็งแกร่งของร่างกาย และการเพิ่มสมรรถภาพในการต่อสู้

ดังเช่นที่กล่าวนี้ เมื่อร่างกายได้รับปราณจากสรวงสวรรค์และผืนแผ่นดิน จากนั้นจึงส่งพลังปราณไปยังจุดปลดพลังปราณ 365 จุดตามร่างกาย รวมถึงส่งผ่านอวัยวะทั้งเก้าของร่างกายด้วย

เมื่อส่งผ่านพลังเปิดจุดลมปราณได้สำเร็จ ก็จะสามารถรับปราณได้อย่างเต็มที่ และนั่นทำให้พวกเขาแข็งแกร่ง!

และชายหนุ่มเบื้องหน้าเขาก็ดูเหมือนว่าจะอยู่ในสถานะที่เปิดจุดพลังลมปราณไปแล้ว แต่เป็นการเปิดจุดพลังลมปราณไปเพียงแค่จุดเดียวเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่ซูเย่กลับมายังโลกยุคปัจจุบัน เขาเพิ่งจะได้ดูดซับปราณเพียงแค่สามครั้งเท่านั้น เขาเองก็ยังนับได้ว่ายังเปิดไม่ถึงเลยสักจุดเดียว ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ได้อยู่ในสภาวะที่ร่างกายสมบูรณ์เท่าไหร่นัก