เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 12

บทที่ 12 เสียงกีต้าร์ผ่านพิณผีผา (ตอนปลาย)

“จงวิ่งต่อไปอย่างภาคภูมิใจ!”

“ถ้าไม่ล้มลง เราจะรู้จักวิธีลุกขึ้นมาได้อย่างไร!

“ดื่มด่ำกับหัวใจที่แผดเผา ดีกว่าปล่อยให้มันตายช้า ๆ”

“เพื่อตัวของเราเอง!”

ในท่อนสุดท้ายนั้น จินฟานและซูชือก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะร้องด้วยเสียงที่หนักแน่น

“เราจะไม่ยอมแพ้ จนร่างนี้แหลกสลาย!”

เราจะไม่ยอมแพ้ จนร่างนี้แหลกสลาย!

ทุกคนร้องท่อนสุดท้ายพร้อม ๆ กัน และเสียงปรบมือก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณถึงการแสดงที่จบลง

ทุกคนต่างมีอารมณ์ร่วมอย่างตื่นเต้นเห็นได้ชัด

ผู้บริหารที่นั่งอยู่แถวหน้า ต่างปรบมือให้และยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจเช่นกัน

“เด็กใหม่ปีนี้ดูพึ่งพาได้จริง ๆ”

เชียนจุนปรบมือให้พร้อมยิ้มที่ประดับบนใบหน้าขณะกระซิบเบา ๆ กับอาจารย์หลี่เคอหมิง

“แน่นอน”

อาจารย์หลี่เคอหมิงปรบมือให้อย่างขะมักเขม้น เขากล่าวชื่นชมซูเย่ในใจ นอกจากจะมีความรู้แล้ว ยังสามารถเล่นพิณผีผาได้ดีขนาดนี้อีก ช่างเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านจริง ๆ

“ตึ๊งงง–“

เมื่อโน้ตตัวสุดท้ายค่อย ๆ แผ่วเบาลงไป ซูเย่ก็ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจลง

เสียงหนึ่งดังขึ้นในห้วงความคิดของเขา

ดิ้ง!

คะแนนปลุกใจ : แต้มศีลธรรม +2

ในช่วงเวลานี้เป็นวินาทีที่ทำให้ซูเย่ได้เข้าใจว่า

การใช้พลังปลุกใจผู้คนตามปกตินั้นเหนื่อยและต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมาก แต่เมื่อได้ลองใช้พร้อม ๆ สองคน นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

“ดูเหมือนว่านอกจากการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนแล้ว.. การช่วยให้ผู้คนพัฒนาตนเอง ก็นับเป็นศีลธรรมอันดีด้วยสินะ.. “

ซูเย่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้ผู้ชมพร้อม ๆ กับจินฟานและซูชือ

ทันทีที่พวกเขาลงจากเวที จินฟานและซูชือต่างโผเข้าหาซูเย่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

“เสี่ยวเย่! นายนี่มันเจ๋งไปเลย บอกมานะว่าจริง ๆ แล้วนายแอบซ่อนอะไรไว้อีก!”

“เยอะเกินจะนับ”

ซูเย่ยักไหล่

จินฟานเข้ามากอดคอซูชือก่อนจะพูดเชิงหยอกล้อ “อะไร? นี่นายอิจฉาเสี่ยวเย่ กลัวว่าเขาจะเก่งเกินนายงั้นเหรอ?”

“แล้วนายไม่สงสัยบ้างรึไงฟะ ไม่เห็นต้องแอบงุบงิบไว้เลยนี่” ซูชือตอบกลับอย่างค้างคาใจ

ซูเย่เลือกที่จะไม่สนใจพวกเขาก่อนจะเดินไปหาเด็กสาวที่เขายืมพิณผีผามาก่อนหน้านี้

“ขอบคุณที่ให้ยืมนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก นายเก่งมากเลยนะ ฉันไม่คิดเลยว่าพิณผีผาจะสามารถเล่นเป็นเสียงกีต้าร์แบบนั้นได้ “

เด็กสาวรับพิณผีผามากอดไว้ในอ้อมกอดขณะกล่าวอย่างชื่นชม

ซูเย่คิดอะไรบางอย่างก่อนตัดสินใจบอกบางสิ่งกับเธอเป็นการขอบคุณที่ให้ยืมพิณ

“อันที่จริงแล้ว ถ้าเธอเข้าใจลักษณะการเกิดเสียงของพิณผีผา นอกจากเสียงกีต้าร์แล้วก็ยังเล่นเป็นเสียงเครื่องดนตรีชนิดอื่นได้ด้วย อย่างเช่น พิณซันเชียน (พิณจีนสามสาย) กลองจินกวง แล้วก็ซามิเซ็น (พิณญี่ปุ่น)”

“จริงเหรอ?” เด็กสาวถามด้วยความประหลาดใจ

จินฟานและซูชือที่อยู่ข้าง ๆ ก็กำลังแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่เช่นกัน

“จริง”

ซูเย่ขอพิณผีพาจากเธออีกครั้งก่อนจะกดนิ้วลงบนเส้นสายแล้วดีดเป็นเสียงออกมา

ทั้งเด็กสาว จินฟานและซูชือต่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“นี่มัน…”

“เสียงพิณซันเชียนนี่นา!”

ทั้งสามคนมองซูเย่อย่างตกตะลึง

ซูเย่เปลี่ยนตำแหน่งการกดเส้นสายอีกครั้งก่อนจะเริ่มดีด เสียงที่ออกมาก็แตกต่างไปจากเดิม