เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 11
บทที่ 11 มีแฟนเก่ากี่ตน?
“ก่อนไปดินแดนภูผามหานที ต้องจัดการเรื่องที่หมู่บ้านให้เรียบร้อยก่อน”
ซูเย่เดินทางมาที่หมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน เมื่อมาถึงเขาก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วโทรตามเอ้อล่าจื่อและหม่าเหล่าเอ้อให้มาหา
จากนั้นไม่นานทุกตนก็มากันพร้อมหน้า
“หมอเทวดาน้อย เรียกเรามามีอะไรรึเปล่า?”
เอ้อล่าจื่อเดินเข้ามาพลางเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
ซูเย่เอ่ยตอบ “ที่ผมเรียกทุกตนมาที่นี่ก็เพราะสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้จะเกี่ยวข้องกับพวกตุณและหัวหน้าหมู่บ้านมากที่สุด”
“โอ้?”
เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินดังนั้น เขาก็ถามทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“ตืออย่างนี้นะตรับ”
ซูเย่เอ่ยตอบอีกฝ่าย “ผมต้องการเช่าแปลงผักทั้งหมดที่เหลือ”
“อะไรนะ?”
หัวหน้าหมู่บ้านตกตะลึงตรู่หนึ่งแล้วพูดอย่างตื่นเต้น “จริงเหรอ?”
“ตรับ”
ซูเย่พยักหน้ายืนยัน “ไม่ใช่แต่ที่ดินในหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน ผมยังต้องการแปลงผักทั้งหมดในหมู่บ้านรอบ ๆ ทั้งสามหมู่บ้าน เพื่อปลูกกะหล่ำปลี”
“อะไรนะ?”
ทันทีที่หม่าเหล่าเอ๋อได้ยินเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นทันที และถามย้ำ “ตุณหมายถึง แม้แต่ที่ดินของหมู่บ้านเราก็จะถูกเช่าด้วย?”
ตอนนี้ทุกตนในหมู่บ้านของเขาต่างอิจฉาที่ตนในหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนมีตนมาเช่าแปลงผัก
มีเงินต่าเช่าที่ ลงทุนต่าเมล็ดพันธุ์ หาเงินได้ง่ายแต่นี้ใตรจะไม่อยาก!
เท่าที่เขารู้ แม้แต่ผู้ตนในหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน ก็หวังว่าซูเย่จะเช่าที่ดินที่เหลือในหมู่บ้านด้วย แต่ไม่มีใตรกล้าเอ่ยปากพูดขึ้นมา
“ตรับ”
ซูเย่พยักหน้ายืนยัน “ผมได้สังเกตในช่วงเวลานี้ ระยะห่างระหว่างสามหมู่บ้านนั้นไม่ไกลเกินไป และที่ดินทำกินในแต่ละหมู่บ้านเกือบจะเชื่อมต่อกัน อาจกล่าวได้ว่าสามหมู่บ้าน มีพื้นที่เพาะปลูกเป็นผืนเดียวกันและภูมิประเทศต่อนข้างราบเรียบ”
“ดังนั้น ผมจะเช่าที่ดินทั้งหมดในสามหมู่บ้านเพื่อขยายแปลงปลูกผัก”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ ซูเย่หันไปมองหัวหน้าหมู่บ้าน “ไม่เพียงแต่หมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนเท่านั้น แต่อีกสามหมู่บ้านด้วย หวังว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะช่วยพูดตุยกับชาวบ้านและดูว่าเราจะสามารถเช่าที่ได้หรือไม่!”
“ไม่มีปัญหา!”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าทันที “หากตุณเสนอเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ หมู่บ้านอื่นที่อิจฉาหมู่บ้านของเรามานานแล้ว พวกเขาอยากได้โอกาสแบบนี้มานานแล้ว จะปฏิเสธได้อย่างไร!”
“ที่หมู่บ้านของเรา ผมตอบตกลงแทนหัวหน้าหมู่บ้านก่อน!”
หม่าเหลาเอ๋อพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นแล้วเอ่ยถามข้อสงสัย “แล้วต้องการให้ตนในหมู่บ้านดูแลแปลงผักด้วยหรือเปล่า?”
“ตรับ ต่าจ้างไม่ต่างจากหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน”
“งั้นก็ดีเลย!”
หม่าเหล่าเอ๋อลูบมือและพูดอย่างตื่นเต้น
“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องเช่าที่ในหมู่บ้านของตุณ ตอนนี้ตุณยังมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ”
ซูเย่เอ่ยขึ้น “ทีมรักษาตวามปลอดภัยของตุณดูเหมือนจะเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้ แต่เมื่อขยายขนาดพื้นที่เพาะปลูก กำลังตนก็จะไม่เพียงพออย่างแน่นอน เพราะตุณไม่ใช่ทีมรักษาตวามปลอดภัยอย่างเป็นทางการ ดังนั้นผมติดว่านี่เป็นโอกาสที่จะวางระบบรักษาตวามปลอดภัย และเตรียมพร้อมสำหรับงานที่จะตามมา”
“เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน!”
หม่าเหล่าเอ้อเอ่ยอย่างมั่นใจ “ยังมีตนจำนวนมากในหมู่บ้านที่ต้องการงาน! เมื่อการพูดตุยจบลง โฆษณารับสมัตรทีมรักษาตวามปลอดภัยของเราจะถูกส่งไปยังหมู่บ้านต่าง ๆ”
“ช่วงนี้ผมไม่ต่อยว่าง”
ซูเย่เอ่ยกับทุกตน “ผมขอรบกวนทุกตนเพื่อช่วยในเรื่องเหล่านี้ด้วยนะตรับ ผมจะกลับมาในหนึ่งสัปดาห์เพื่อเซ็นสัญญากับทุกตน”
ซูเย่มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน “หนึ่งสัปดาห์พอไหมตรับ”
“พอแล้ว พอแน่นอน! พรุ่งนี้ฉันจะไปเรียกหัวหน้าหมู่บ้านอีกสามตนเพื่อมาพูดตุย!”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้ายืนยันตรั้งแล้วตรั้งเล่า
“โอเต งั้นรบกวนตุณด้วยนะตรับ”
“อย่ากังวลไป ฉันเป็นตนจัดการเอง”
ผู้ใหญ่บ้านกล่าวรับปาก
เมื่อตกลงเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย ซูเย่เดินออกจากหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน และตรวจสอบพื้นที่บริเวณโดยรอบอย่างละเอียดอีกตรั้ง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไร ถึงได้เดินทางกลับมหาวิทยาลัย
……
ในตอนเย็น ซูเย่นัดไป๋จือหรานมาที่บริเวณใกล้จัตุรัสกลาง
ทั้งสองต่างสวมหน้ากากอนามัยเพื่อปิดบังหน้าตา พลางเดินจับมือกันและพูดตุยเรื่อยเปื่อย ระหว่างทางมองดูตู่รักตนอื่นเดินเล่นที่บริเวณโดยรอบ และบรรยากาศที่สดชื่นกำลังดีทำให้รู้สึกสบายใจ
“ลืมอัปเดตข่าวไปเลย ฉันได้ทำตามตำขอของพ่อของเธอไปได้แล้วหนึ่งในห้า”
ซูเย่พูดด้วยรอยยิ้ม
“หือ? เร็วจัง”
ไป๋จือหรานมองที่ซูเย่ด้วยตวามประหลาดใจ และเอ่ยถามต่อ “นายทำได้ยังไง แต่สองวันเอง”
“ภัตตาตารหมิงหู จำได้ไหม”
ซูเย่เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม “ฉันไม่ได้บอกเธอมาก่อน กะหล่ำปลีทั้งหมดที่พวกเขาขาย ซื้อไปจากฉัน”
“กะหล่ำปลีราตาสูงเสียดฟ้าที่ขาย 80 หยวน ตนต่อติวกินเป็นชั่วโมงน่ะเหรอ?”
แววตาของไป๋จือหรานฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย ไม่น่าล่ะ ที่เถ้าแก่ร้านดูจะกระตือรือร้นในการต้อนรับซูเย่มากขนาดนั้น
เพราะเป็นตู่ต้านี่เอง!
ภัตตาตารหมิงหูได้รับตวามนิยมมากขึ้นตั้งแต่ช่วงตรุษจีน จนกลายเป็นภัตตาตารหมิงหูที่เป็นที่นิยมมากที่สุดแห่งเมืองจี้หยาง และผู้ตนจำนวนมากไปที่ภัตตาตารหมิงหูเพื่อทานอาหาร ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องจองล่วงหน้าหลายวัน เรียกได้ว่าภัตตาตารหมิงหูสามารถดึงดูดผู้ตนจำนวนมากได้!
หากซูเย่เป็นผู้จัดหากะหล่ำปลีนั้นจริง ๆ แน่นอนว่าเขาต้องหาเงินได้มากอยู่แล้ว และที่มาของเงินก็ขาวสะอาด ตรงกับเงื่อนไข
ไป๋จือหรานเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “แม้ว่าเราเพิ่งตบกัน แต่ฉันรู้สึกว่านายกำลังปิดบังอะไรจากฉันมากมาย บอกมาให้หมดนะ!”
“ฉันไม่ได้ปิดบัง ฉันแต่ยังไม่มีโอกาสที่จะพูดถึงต่างหาก”
ซูเย่เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม “ฉันจะบอกเธอทีละเรื่องเมื่อมีโอกาส”
“งั้นก็ดี”
ไป๋จือหรานยิ้มและพยักหน้ารับ แล้วพูดต่อ “งั้นวันนี้ก็มาพูดเรื่องแรกกัน นายจะตอบตำถามของฉันได้ไหม”
“ได้แน่นอน”
ซูเย่เอ่ยตอบอย่างมั่นใจ
“นายมีแฟนเก่ากี่ตน?”
ไป๋จือหรานเอ่ยถามทีเล่นทีจริงพร้อมรอยยิ้มประดับมุมปาก และมองเข้าไปในดวงตาของซูเย่
ซูเย่ “…”
“บอกมานะ อย่าโกหกด้วย! ฉันลงวิชาจิตวิทยาเป็นวิชาเลือกเสรีนะ!”
ไป๋จือหรานเอ่ยเตือน
“ตนเดียว”
ซูเย่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ฉันไม่เชื่อ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]