เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 122

บทที่ 122 ขั้นตอนเปิดโปงความจริง

“หลังจากนี้ด้วยเหรอ?”

ซูหมินหมินชะงักไปเล็กน้อยเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้ารับคำสั่ง

“แล้วก็ช่วยตรวจสอบหลี่ชิงฝูให้ผมด้วย ยิ่งมีหลักฐานเยอะเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น ไม่ทราบว่าขั้นตอนการสืบสวนทั้งหมดนี้ ผมต้องจ่ายเท่าไหร่?”

ซูเย่ถาม

“นายช่วยเสริมคัมภีร์ฝึกยุทธ์ประจำตระกูลของฉันให้สมบูรณ์มากขึ้น เพราะฉะนั้นฉันไม่คิดเงิน”

ซูหมินหมินพูดเสียงเรียบ

“ขอบคุณ”

ซูเย่พยักหน้าและถามต่อ “คุณต้องใช้เวลาสืบนานไหม?”

“ประมาณสามวัน รอรับข้อความจากฉันก็แล้วกัน” พูดจบซูหมินหมินก็เดินไปนั่งหลังคอมพิวเตอร์ และเริ่มรัวนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว

“ตอนออกไปช่วยปิดประตูให้ฉันด้วยล่ะ”

…

ย่านชานเมือง

ร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง

หยางเหวินป๋อและชายวัยกลางคนร่างอ้วนเตี้ยผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชา ซึ่งทำมาจากไม้มะฮอกกานีอย่างดี

“ครั้งนี้ผมต้องขอบคุณท่านรองแล้วจริง ๆ”

หยางเหวินป๋อยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบและยิ้มขอบคุณ

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา”

หลี่ชิงฝูยกมือตบพุงอ้วนกลมของตนเองอย่างสบายอารมณ์ “พวกเราช่วยเหลือกันและกันมานานแค่ไหนแล้ว วันนี้คุณเดือดร้อน ผมจะไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร”

“แต่ผมกลัวว่าจะทำให้ท่านรองต้องมาเสี่ยงด้วยน่ะสิครับ” ขณะที่พูดประโยคนี้ หยางเหวินป๋อก็ถอนหายใจออกมาด้วยความละอาย

“ผมเข้าใจดี”

หยางเหวินป๋อได้ยินดังนั้นก็หัวเราะในลำคอ

ก่อนที่เขาจะนำกระเป๋าหนังโป่งพองใบหนึ่งวางลงไปบนโต๊ะเบื้องหน้าหลี่ชิงฝู

หลี่ชิงฝูชำเลืองมองดูความโป่งพองของกระเป๋าใบนี้ก็พยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น

“แต่เรื่องนี้คงยังไม่จบง่าย ๆ หรอกนะ”

“คุณต้องหาให้เจอให้ได้ว่าคนที่ตั้งกระทู้และปล่อยข่าวลือพวกนี้เป็นใคร หาทางปิดปากมันซะ ไม่งั้นมันก็จะมาก่อปัญหากวนใจคุณตลอด”

คำแนะนำของรองอธิการบดีทำให้ดวงตาของหยางเหวินป๋อเป็นประกายเย็นเยียบขึ้นมาวูบหนึ่ง…

นับตั้งแต่วันแรกที่รถยนต์ของเขาถูกปล่อยลมยาง หยางเหวินป๋อก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่เขาไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะบานปลายมาถึงขั้นนี้

หยางเหวินป๋อจะต้องตามหาตัวคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มารับโทษให้ได้

…

เมื่อออกมาจากสำนักงานนักสืบต้าเจาแล้ว

ซูเย่ก็มายืนรอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสีเพื่อข้ามถนน

มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย

“จากนี้ไปก็ได้เวลาเปิดโปงความจริงแล้วสินะ”

ชายหนุ่มเดินวนหาร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่ต้องการจนพบ หลังจากนั้นเขาก็เข้าสู่ระบบในเว็บบอร์ดรวมมิตรมหาลัย และเข้าไปตั้งกระทู้ในบอร์ดข้อความประจำมหาวิทยาลัยของตนเอง

นิ้วมือของเขาเต้นระบำอยู่บนแป้นพิมพ์

ไม่กี่นาทีต่อมา กระทู้ของซูเย่ก็ถูกตั้งเสร็จสิ้น

“เปิดโปงความจริง! หยางเหวินป๋อได้รับความช่วยเหลือจากผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยเพื่อให้รอดพ้นความผิด!”

“ฉันคือผู้ตั้งกระทู้ที่เปิดโปงหยางเหวินป๋อก่อนหน้านี้”

“ก่อนที่จะมาตั้งกระทู้ครั้งที่แล้ว ฉันได้เขียนอีเมลรายงานเรื่องทั้งหมดแจ้งให้ทางมหาวิทยาลัยรับทราบก่อนหลายวัน แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีคนของทางมหาวิทยาลัยติดต่อกลับมาขอข้อมูลเพิ่มเติมจากฉันเลย”

“เพราะฉะนั้น นี่จึงชัดเจนแล้วว่าทางมหาวิทยาลัยไม่มีเจตนาเอาผิดหยางเหวินป๋อตั้งแต่แรก ประกาศการสอบสวนที่ผ่านมาเป็นแค่การแสดงเท่านั้น และเหตุผลทั้งหมดนั้นเป็นเพราะว่ามีผู้บริหารระดับสูงของมหาวิทยาลัยคอยช่วยเหลือหยางเหวินป๋อ บ่ายวันนี้ฉันจะมาประกาศชื่อผู้บริหารระดับสูงคนนั้นให้ทุกคนได้รับทราบ”