เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 123
สรุปบท บทที่ 123 คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]
ตอน บทที่ 123 คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร จาก เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 123 คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 123 คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร
เวลา 18:00 น.
ซูเย่นั่งอยู่ในร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ และตั้งกระทู้ใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่คือการโจมตีชุดที่สอง ดูสิว่าจะทนนิ่งเฉยได้อีกไหม!”
ซูเย่หัวเราะในลำคอ
“ในเมื่อให้โอกาสแรกไปแล้วแต่ยังนิ่งเฉยอยู่ ก็คงต้องเจออาวุธหนักสักหน่อยแล้ว”
กระทู้ใหม่ของชายหนุ่มมีชื่อว่า
“เผยชื่อผู้บริหารระดับสูงที่คอยช่วยเหลือหยางเหวินป๋อ”
เนื้อหาในกระทู้นั้นมีแค่เพียงประโยคเดียวคือ : รองอธิการบดี หลี่ชิงฝู!
…
ห้องทำงานของหลี่ชิงฝู
ชายร่างอ้วนนั่งจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความตกตะลึงมากที่สุดในชีวิต…
เขาเห็นชื่อของตัวเอง
หลี่ชิงฝูตัวสั่นเทา ใบหน้าเปลี่ยนสี
อีกฝ่ายรู้ว่าเป็นเขา รู้ว่าเป็นเขาจริง ๆ!
คนที่ตั้งกระทู้รู้ได้ยังไงกันนะ!
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาหยางเหวินป๋อทันที
“คุณไปมีเรื่องกับใครมา?”
หลี่ชิงฝูพยายามเต็มที่แล้วที่จะสะกดอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็ยังระเบิดเสียงออกไปด้วยความเดือดดาลอยู่ดี “คุณเดือดร้อนคนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องพาผมซวยไปด้วย อีกฝ่ายถึงกับประกาศชื่อผมในกระทู้แล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
หยางเหวินป๋อก็กำลังนั่งอ้าปากค้างเมื่อเห็นกระทู้นี้อยู่เช่นกัน
“เรื่องระหว่างคุณกับผมไม่สมควรมีคนอื่นรู้อีกแล้ว ไปหามาให้เจอว่าคนคนนั้นเป็นใคร รีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด อย่าปล่อยให้มันได้ตั้งกระทู้แบบนี้ขึ้นมาอีก!”
เมื่อได้ยินคำสั่ง หยางเหวินป๋อก็ไม่รู้จะตอบรับอย่างไรอีกแล้ว
เรื่องผลประโยชน์การช่วยเหลือกันระหว่างเขากับหลี่ชิงฝู นับว่าไม่มีบุคคลที่สามล่วงรู้อีกแล้ว
ถ้าอย่างนั้นบุคคลปริศนาที่มาตั้งกระทู้ในเว็บบอร์ดสามารถเอ่ยชื่อรองคณบดีหลี่ชิงฝูได้อย่างไร?
สมองของหยางเหวินป๋อรีบหาคำตอบอย่างรวดเร็ว
เร็ว ๆ นี้เขามีปัญหากับใครหรือเปล่านะ?
หลี่เคอหมิง?
เขาเจตนาขัดแข้งขัดขาลูกศิษย์ของหลี่เคอหมิง
แต่เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หยางเหวินป๋อก็ต้องส่ายศีรษะ
“เป็นไปไม่ได้!”
หลี่เคอหมิงเป็นคนที่จริงใจใสซื่อมากที่สุดในโลกนี้แล้ว
ไม่ต้องเอ่ยถึงเลยว่าหลี่เคอหมิงจะมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ต่อให้หมอนั่นมีหลักฐานอยู่ในมือ หลี่เคอหมิงก็คงไม่มาตั้งกระทู้แบบไม่ระบุตัวตนแน่ ๆ แต่หลักฐานทั้งหมดนั้นคงมาวางอยู่บนโต๊ะทำงานของหยางเหวินป๋อแล้วมากกว่า
เพราะฉะนั้น ตัดหลี่เคอหมิงออกไปได้
แล้วจะเป็นใครกันนะ?
“ตอนนี้สั่งให้เจ้าหน้าที่ลบกระทู้นั้นทิ้งไปได้แล้ว จะปล่อยเอาไว้ให้เห็นตำตาอยู่เพื่ออะไร”
หลี่ชิงฝูออกคำสั่งน้ำเสียงแข็งกร้าว
หยางเหวินป๋อรับคำสั่งโดยไม่ลังเล และติดต่อบอกให้เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคโนโลยีของมหาวิทยาลัยลบกระทู้เจ้าปัญหาทิ้งไปทันที
ไม่กี่นาทีต่อมา
กระทู้ทั้งสองกระทู้ที่ซูเย่ตั้งขึ้นมาในวันนี้ ก็ถูกลบทิ้งเหมือนไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน
ในเว็บบอร์ด
นักศึกษาจำนวนมากกำลังพิมพ์ข้อความคอมเมนต์ในกระทู้เปิดโปงรองอธิการบดีหลี่ชิงฝู
“คราวที่แล้วใส่ความคณบดีหยางไม่ได้ผล คราวนี้ก็หันมาใส่ความรองอธิการบดีอีกแล้ว ทำไมต้องมาปล่อยข่าวลือสร้างความเสียหายให้มหาลัยด้วยฮะ!”
“นั่นน่ะสิ เก่งจริงก็อย่าหลบอยู่หลังคีย์บอร์ดสิโว้ย เปิดหน้าจริงเปิดชื่อจริงของนายออกมาเลย!”
แต่เมื่อพวกเขาพิมพ์เสร็จและกดส่งคอมเมนต์
กลับปรากฏว่า
“กระทู้นี้ได้ถูกลบไปแล้ว”
ทันทีที่หลี่ชิงฝูเห็นกระทู้นี้ เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรไปหาอีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้นสุดขีด
…
ยามบ่าย
ซูเย่ได้รับบันทึกการสนทนาผ่านสายโทรศัพท์
เมื่อฟังจบแล้วเขาก็ยิ้มกว้าง
ชายหนุ่มรีบหาร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ และอัปโหลดคลิปเสียงขึ้นไปยังเว็บฝากไฟล์ออนไลน์ จากนั้นจึงได้แนบลิงก์เข้าไปในกระทู้ที่กำลังจะตั้งใหม่
“ตะปูตอกฝาโลงมาแล้ว”
“นี่คือหลักฐานที่ทุกคนตามหา”
ตะปูตอกฝาโลงอย่างนั้นหรือ?
เมื่อนักศึกษาแพทย์แผนจีนเห็นข้อความในกระทู้ใหม่ พวกเขาก็รีบดาวน์โหลดไฟล์เสียงมาฟังโดยไม่ลังเล
หลังจากฟังจบแล้ว
ทุกคนก็ตกตะลึง
เพราะว่ามันเป็นเสียงการสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างคณบดีหยางเหวินป๋อกับรองอธิการบดีหลี่ชิงฝู
“คุณไปมีเรื่องกับใครมาฮะ?”
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าให้หาตัวคนโพสต์กระทู้ให้เจอให้เร็วที่สุด ทำไมถึงยังไม่จัดการเรื่องนี้อีก?”
“แต่ท่านรองครับ ผมตรวจจนเจอไอพีของคนที่ตั้งกระทู้แล้วนะครับ”
“เจอแล้วกับผีน่ะสิ! ถ้าเจอแล้วทำไมยังตามหาตัวคนโพสต์ไม่ได้อีก? ยังจะหาทางแก้ตัวอะไรอีก รู้ไหมว่าเพื่อช่วยเหลือคุณในครั้งนี้ ผมต้องเจอแรงกดดันมากแค่ไหน? คิดว่าการปิดปากเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจสอบจริยธรรมมันง่ายนักหรือไง? คุณทำให้ผมต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย! บอกผมมาเดี๋ยวนี้นะว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณเก็บหลักฐานอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกเราเอาไว้บ้าง?”
“ไม่มีเลยครับ ท่านรองไม่ต้องเป็นกังวล”
“จะไม่ให้ผมเป็นกังวลได้ยังไง! คุณไม่เห็นหรือว่าในกระทู้นั่นมีชื่อผมแล้ว? คุณเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา ทำไมไม่รู้จักแก้ไขมันฮะ ไม่ว่าคุณมีหลักฐานอะไรที่เกี่ยวข้องกับผม รีบทำลายมันทิ้งไปให้หมด เผื่อคุณถูกจับขึ้นมา ผมจะได้ไม่ต้องซวยไปด้วย! ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีกแล้ว! ไม่ว่าคุณจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ตาม เดี๋ยวผมจะแก้ไขปัญหานี้ด้วยวิธีของผมเอง!”
…
บทสนทนามีความยาวหลายนาทีและมีถ้อยคำที่รุนแรงเผ็ดร้อน
นักศึกษาที่กดฟังคลิปเสียงต่างก็ไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง
ทั้งหมดที่พวกเขาได้ยินเป็นความจริงหรือไม่?
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]