เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 124

บทที่ 124 หลักฐานที่ทุกคนต้องการอยู่ตรงนี้แล้ว

“นี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

“นี่เป็นเสียงของคณบดีหยางเหวินป๋อกับรองอธิการบดีหลี่ชิงฝูจริงเหรอ?”

“ไม่ใช่เสียงตัดต่อใช่ไหม?”

“ฉันว่าน่าจะตัดต่อนะ ถ้ามีหลักฐานขนาดนี้จริง ๆ ก็คงเอาออกมาแฉนานแล้วล่ะ”

“แล้วคลิปนี้หลุดมาได้ยังไง? แสดงว่ามีคนตั้งใจอัดเอาไว้ใช่ไหม?”

“ฉันว่าไม่น่าจะใช่เสียงตัดต่อนะ ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย ไม่รู้จะเชื่อใจใครดี”

ผู้คนจำนวนมากเข้ามาทิ้งคอมเมนต์เอาไว้

อันที่จริงพวกเขายังคงเชื่อมั่นในตัวของหยางเหวินป๋อกับหลี่ชิงฝู เพราะผู้อาวุโสทั้งสองท่านนี้เป็นผู้นำของมหาวิทยาลัย ทุกคนย่อมไม่อยากให้เรื่องฉาวโฉ่เช่นนี้เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยของตัวเอง

เหล่านักศึกษาอยากให้คลิปเสียงนี้เป็นคลิปตัดต่อ แต่ใจหนึ่งพวกเขาก็คิดว่ามันไม่ใช่เสียงตัดต่อ ดังนั้นทุกคนจึงไม่รู้ว่าตนเองสมควรทำอะไรอีกแล้ว

แต่ผู้ใดจะเป็นคนให้คำตอบได้ล่ะ?

ทว่า อย่างไรก็ตาม

กระทู้นี้ปรากฏอยู่ได้เพียงไม่กี่นาที

มันก็ถูกลบทิ้งไป…

ทุกคนถึงกับชะงักงัน

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงถูกลบทิ้งไปแล้วล่ะ?

แต่การลบกระทู้นี้ทิ้งไปยังไม่ใช่จุดจบ เพราะคลิปเสียงการสนทนาระหว่างหยางเหวินป๋อกับหลี่ชิงฝูได้เผยแพร่ไปทั่วโลกอินเทอร์เน็ตอย่างกว้างขวางแล้ว

ผู้คนในมหาวิทยาลัยล้วนพูดถึงเรื่องนี้

“ตกลงนี่เป็นคลิปเสียงจริงหรือเปล่า? ถ้าเป็นคลิปตัดต่อก็ถือว่าทำได้เนียนมากนะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวของคณบดีกับท่านรองอธิการ เดี๋ยวพวกเราก็คงได้รู้คำตอบในไม่ช้านี้แหละ”

ระหว่างเดินไปที่ห้องเรียน ไม่มีนักศึกษาคนไหนจะไม่พูดคุยถึงเรื่องนี้

เมื่อเดินผ่านตึกฝ่ายบริหาร

“เอ๊ะ นั่นมันท่านรองไม่ใช่เหรอ?”

พลัน นักศึกษาคนหนึ่งยกมือชี้ไปที่หลี่ชิงฝูซึ่งกำลังเดินลงบันไดออกมาจากตึกสูงใหญ่

ทุกคนหันไปมอง

หลี่ชิงฝูก็กำลังหันมามองทุกคนเช่นกัน ก่อนที่จะยิ้มแย้มและโบกไม้โบกมือทักทายด้วยความร่าเริง

จังหวะนั้น

มีนักศึกษาผู้กล้าหาญคนหนึ่งเดินออกมาโค้งคำนับให้แก่หลี่ชิงฝู แล้วถามว่า “ท่านรองอธิการครับ ไม่ทราบว่าคลิปเสียงระหว่างคุณกับคณบดีหยางเหวินป๋อที่ถูกโพสต์ลงมาในเว็บบอร์ดนั่น คุณได้ลองฟังแล้วหรือยัง?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

หลี่ชิงฝูไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามจากนักศึกษา เขายิ้มอย่างมีเมตตาและตอบว่า “ฉันเองก็ฟังไปแล้ว นั่นเป็นคลิปเสียงตัดต่อทั้งนั้น คนอย่างฉันจะไปพูดอะไรแบบนั้นกับคณบดีหยางได้ยังไง”

สีหน้าของเหล่านักศึกษาแจ่มใสขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบนี้

“แล้วอาจารย์รู้ไหมครับว่ากระทู้นั้นถูกลบไปแล้ว?” นักศึกษาอีกคนหนึ่งยกมือขึ้นถามต่อ

“เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ”

หลี่ชิงฝูยังคงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “แต่คงเป็นฝีมือแอดมินของเว็บบอร์ดลบไปนั่นแหละ เขาน่าจะไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายไปมากกว่านี้ นักศึกษาอย่างพวกเธอจะได้ไม่ต้องมาสนใจเรื่องนี้อีก และจะได้กลับไปตั้งใจเรียนหนังสือเหมือนเดิมไงล่ะ”

“อีกอย่าง ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่มีอะไรต้องกลัวอยู่แล้ว”

พูดจบ หลี่ชิงฝูก็พยักหน้ายิ้มลาทุกคน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

เพียงแต่ว่า

บรรดานักศึกษาไม่ทันสังเกตว่าจังหวะที่ชายร่างอ้วนเตี้ยเดินจากไปนั้น หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลหยดลงมา และมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นเทาอย่างรุนแรง

ถ้ารู้ว่าหยางเหวินป๋อจะแอบอัดเสียงตอนคุยโทรศัพท์เอาไว้ เขาก็คงไม่โทรไปหรอก!

แต่ตอนนี้ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ได้ก่อน!

คณะนักศึกษาหันมามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

คำตอบที่ชัดเจนของรองอธิการบดีทำให้ความสงสัยในหัวใจของพวกเขาหมดไป