เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 133

บทที่ 133 อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกเป็นใคร!

ตะขาบยักษ์ตัวสั่นเทา แต่เมื่อความเจ็บปวดหายไป มันก็หยุดเคลื่อนไหว

เมื่อได้รับความช่วยเหลือจากซูเย่ อาการบาดเจ็บของมันก็ทุเลาขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่บาดแผลที่ไม่สามารถรักษาหายได้ ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อีกแล้ว

จังหวะที่กำลังจะดึงมือขึ้นมาจากตัวของตะขาบ ซูเย่พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาใช้มือขวาหยิบก้อนหินเล็ก ๆ ขึ้นมากำหนึ่ง

เจ้าตะขาบหันหน้ากลับมามองเขาด้วยความพิศวง

ต่อจากนั้น ชายหนุ่มก็นำก้อนหินมาเรียงรอบกายตะขาบยักษ์

สร้างเป็นค่ายอาคมสำหรับรวบรวมปราณธรรมชาติ

พลัน ปราณธรรมชาติที่ลอยอยู่ในอากาศรอบตัว ก็ถูกดูดซับลงมาที่ตะขาบยักษ์ตัวนี้หมดสิ้น

“ถือว่าฉันตอบแทนบุญคุณแกแล้วนะ”

ซูเย่พูดพร้อมกับปล่อยมือออกจากตัวเจ้าตะขาบ

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย เจ้าตะขาบก็กลิ้งไปบนพื้นดินอย่างมีความสุข

มันหันหัวกลับมาดุนเท้าของซูเย่ก่อนจะวิ่งตรงไปยังทิศทางของป่าลึกด้วยความรวดเร็ว

เมื่อมันวิ่งออกไปได้ประมาณสิบเมตร เจ้าตะขาบก็หยุดชะงัก และหันกลับมามองซูเย่พร้อมกับกวัดแกว่งหางไปมา

“อยากให้ฉันตามไปด้วยหรือไง?”

ซูเย่หรี่ตาลงเล็กน้อย

ชายหนุ่มลองเดินตามไปสองก้าวแล้วหยุด

เห็นดังนั้น เจ้าตะขาบที่นำทางก็หยุดชะงักและหันกลับมามองหน้าซูเย่อีกครั้ง

“ต้องใช่แน่ ๆ”

ซูเย่จึงตัดสินใจเดินตามมันเข้าไปในป่าลึก

ตลอดเวลาที่เดินไป เจ้าตะขาบจะคอยหันมามองตลอดว่าชายหนุ่มเดินตามมาหรือไม่

มันนำทางซูเย่ข้ามเขาไปอีกสองลูก

“แกจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่เนี่ย?”

ยิ่งเดินตามเจ้าตะขาบยักษ์มากเท่าไหร่ ซูเย่ก็ยิ่งมีความสงสัยมากขึ้นเท่านั้น

ไม่กี่อึดใจต่อมา

ตะขาบยักษ์ก็พาชายหนุ่มมาที่ลำธารสายหนึ่ง

ลำธารสายนี้เป็นต้นน้ำของภูเขา ในน้ำและริมฝั่งมีก้อนหินอยู่มากมาย

“เอ๋?”

เพิ่งจะหยุดเท้าชั่วคราวเท่านั้น ซูเย่ก็สัมผัสได้ถึงพลังปราณธรรมชาติอย่างชัดเจน

เมื่อจ้องมองไปยังอีกฝั่งหนึ่งของลำธาร เขาก็เห็นพุ่มไม้และต้นสมุนไพรขึ้นอยู่เต็มไปหมด

แต่สิ่งที่โดดเด่นสะดุดตามากที่สุดก็คือ

“หญ้าเฉาก๊วย!”

ซูเย่มีดวงตาเป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันที

พลังปราณธรรมชาติที่เขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนนั้น มาจากหญ้าเฉาก๊วยเหล่านี้นี่เอง

พวกมันต้องเป็นสมุนไพรชั้นดีแน่นอน!

“อีกไม่นานคงกลับมาเก็บได้แล้วสินะ”

ชายหนุ่มสำรวจดูด้วยความพินิจพิเคราะห์

เขาไม่ได้เดินข้ามลำธารไปที่อีกฝั่งหนึ่ง แต่ใช้สายตาสำรวจดูก็พบว่าบริเวณรอบ ๆ หญ้าเฉาก๊วยเหล่านั้น มีใครบางคนได้นำก้อนหินมาจัดวางสร้างเป็นค่ายอาคมเอาไว้

หมายความว่ามีคนอื่นค้นพบที่นี่ก่อนแล้ว

นอกจากนั้น บนก้อนหินที่ใหญ่ที่สุดยังมีคางคกยักษ์ตัวหนึ่งนอนหลับใหล มันมีขนาดตัวใหญ่มากกว่าคางคกทั่วไปหลายสิบเท่า

“สัตว์ประหลาดคุ้มกันอีกตัวสิท่า”

ซูเย่ก้มหน้ามองไปที่เจ้าตะขาบยักษ์ผู้นำทาง แต่เขาก็พบว่าตะขาบยักษ์หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

มันแค่อยากพาเขามาดูหญ้าเฉาก๊วยพวกนี้เท่านั้น

เมื่อมาถึง ก็หมดหน้าที่ของมันแล้ว

“คงอีกประมาณสิบวันถึงจะสามารถเก็บได้”

ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับออกมาอย่างไม่รีบร้อน ซูเย่มั่นใจว่าเมื่อหญ้าเฉาก๊วยเหล่านี้โตเต็มที่ พวกมันก็ไม่มีทางหลุดมือเขาไปได้แน่นอน

…