เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 142

บทที่ 142 ทำไมฉันต้องไว้หน้านายด้วย

“แกกล้าเล่นงานฉันเหรอ?” ชายหนุ่มผู้ถูกถีบล้มไปลุกขึ้นยืนใบหน้าบิดเบี้ยว

เขาสแกนดูข้อมูลของซูเย่

พบว่าตนเองถูกถีบโดยผู้ที่เปิดจุดลมปราณได้เพียงจุดเดียวเท่านั้น!

นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยวมากกว่าเดิม

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้น

“ถือว่าแกรนหาที่ตายเองนะเฟ้ย!” ชายหนุ่มร้องคำราม ก่อนจะพุ่งกระโจนเข้าใส่ซูเย่

กำปั้นที่เคยจัดการคู่ต่อสู้มานับไม่ถ้วน หมายจะกระแทกใส่หน้าอกของซูเย่

ซูเย่ถลันกายเข้าหาอย่างไม่หวาดกลัว

เขาใช้มือกระแทกใบหน้าคู่ต่อสู้

ส่งผลให้ชายหนุ่มผู้โอหังล้มคะมำลงไปอีกครั้ง

“ผลั่ก!”

เสียงศีรษะกระแทกพื้นดังสนั่น

สังเวียนต่อสู้มีพื้นทำจากหิน พื้นหินเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมาแล้ว

“เชี่ย คงเจ็บน่าดูเลยนะนั่น!”

“แค่เห็นฉันก็เจ็บหัวตามไปด้วยแล้วเนี่ย!”

“แต่เขาก็ทำกับคนอื่นแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

ชายหนุ่มใบหน้าดุร้ายทุบตีผู้คนบนเวทีประลองเป็นว่าเล่น นี่คงได้เวลาที่เวรกรรมจะตามสนองเขาบ้างแล้วใช่หรือไม่?

เมื่อกลุ่มคนดูพูดมาถึงตรงนี้ พวกเขาก็อดส่งเสียงหัวเราะเยาะไม่ได้ การถูกจับพลิกตัวจนศีรษะกระแทกพื้น คือสิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวมาตลอด แต่เมื่อเห็นตัววายร้ายโดนกระทำเช่นนั้นบ้าง ทุกคนก็รู้สึกคึกคักแจ่มใสขึ้นมา

หลายคนตบมือและส่งเสียงเชียร์อย่างถูกอกถูกใจ

คนที่เคยรังแกคนอื่น ก็สมควรถูกรังแกบ้างเช่นกัน!

บนสังเวียน

ซูเย่ย่างสามขุมตรงเข้าไปหาคู่ต่อสู่

ก่อนจะกระชากคอเสื้อดึงฝ่ายตรงข้ามลุกขึ้นมา

“ไม่ต้องห่วง นายยังไม่ตายหรอก เพราะฉันยังไม่ได้เอาจริง”

เขาใช้มือขวาตบใบหน้าคู่ต่อสู้อย่างแรง

“เพี๊ยะ!”

หลังจากถูกตบหน้าอย่างเเรง

ชายหนุ่มใบหน้าดุร้ายผู้สลบเหมือด ก็พลันได้สติขึ้นมา

เขาสะบัดศีรษะอย่างแรง เพื่อเรียกสติไล่ความมึนงง

แต่ยังไม่ทันตั้งสติได้

“ผลั่ก!”

กำปั้นก็ถูกกระแทกเข้าใส่ปากของเขา

“ชอบรังแกคนอื่นนักใช่ไหม!”

ซูเย่คำรามเสียงดังกังวาน

“แกกล้าดี…”

อีกฝ่ายที่โกรธจัดะตะโกนด้วยความเดือดดาล

แต่พูดไม่ทันจบประโยค

“ผลั่ก!”

กำปั้นก็กระแทกเข้าใส่ปากอีกครั้ง

“ขอร้องอ้อนวอนฉันสิ!”

ซูเย่พูดเสียงเรียบ

“ขอร้องบ้านพ่อแกสิ…”

อีกฝ่ายคำรามสวนกลับมา

“ผลั่ก!”

กำปั้นกระแทกเข้าใส่ใบหน้าอีกครั้ง

“ขอร้องให้ฉันยกโทษให้!”

“ไม่มีทาง…”

“ผลั่ก!”

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มใบหน้าดุร้ายก็ถูกกำปั้นของซูเย่ซัดกระหน่ำเข้ามาอีกหลายหมัด สุดท้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด

เหล่าคนดูที่อยู่โดยรอบถึงกับตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก เห็นได้ชัดว่านี่คือการสั่งสอนบทเรียนสำหรับผู้ที่ชื่นชอบการรังแกคนอื่น

เรียกได้ว่าเวรกรรมติดจรวดกลับมาตอบสนองเร็วเหลือเกิน!

“จะอ้อนวอนขอความเมตตาจากฉันได้หรือยัง?”

ซูเย่ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า…”

ชายหนุ่มใบหน้าดุร้ายจ้องมองซูเย่ด้วยดวงตาแดงฉานจากหยดเลือด แต่ใบหน้าไม่ปรากฏความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้าม เขากลับยิ้มออกมาด้วยความท้าทายเสียด้วยซ้ำ

“ผลั่ก!”

หลังจากนั้นจึงถูกอัดน่วม

กำปั้นของซูเย่เพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ไม่ยอมขอความเมตตาจากฉันใช่ไหม!”

“ฟู่!”

หลังจากถูกซูเย่ต่อยหน้ารัว ๆ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าดุร้ายก็ต้องกระอักเลือดออกมาจากปาก พร้อมกับฟันที่หลุดออกมาด้วยหลายซี่

“จะไม่ยอมขอร้องฉันใช่ไหม”

ซูเย่ถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ขณะนี้

รอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามได้สลายหายไป แม้แต่กล้ามเนื้อริมฝีปากก็ไม่สามารถกระตุกได้แล้วด้วยซ้ำ

แต่เขายังไม่หยุดมือ

“ผลั่ก!”

“พรวด!”

ชายหนุ่มผู้ถูกสั่งสอนมีฟันหลุดออกมาอีกสองซี่

ไม่ใช่เพียงสีหน้าที่เปลี่ยนไปเท่านั้น แม้แต่แววตาที่บ้าคลั่งและอวดดีก็จางหายไป เพราะมันถูกแทนที่ด้วยแววตาแห่งความตื่นตระหนกแล้วนั่นเอง

“ขอร้องอ้อนวอนฉันสิ”

ซูเย่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ฉัน…”

“ผลั่ก!”

“อย่าทำอะไรฉันเลย ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

ในที่สุด ชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ต้องเอ่ยปากขอร้องอ้อนวอนออกมา

ชีวิตนี้ชายหนุ่มไม่เคยพบเห็นใครมีแววตาน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้เปิดจุดลมปราณได้เพียงจุดเดียว มีความนิ่งเฉยเย็นชา เสมือนเครื่องจักรสังหารที่ปราศจากความรู้สึก…

นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัว

“ได้โปรดเมตตาฉันด้วย ฉันผิดไปแล้ว!”

“ผลั่ก!”

ซูเย่ยกมือขวาต่อยใบหน้าคู่ต่อสู้หนักหน่วง

“ไม่เห็นได้ยินเลย”

ซูเย่ว่า

“ฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ชายหนุ่มเริ่มขอร้องอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว

ขณะนี้เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด

จนในตอนนี้เขาทนความเจ็บปวดไม่ไหวอีกแล้ว

“พูดให้มันดัง ๆ หน่อย”

ซูเย่ยืดตัวยืนตรง และกระทืบเท้าลงไปที่ขาของฝ่ายตรงข้าม

กร๊อบ!

ได้ยินเสียงกระดูกแตกหักดังชัดเจน

“อ๊ากกก!!!”

เสียงร้องโหยหวนดังกังวานทั่วสังเวียนประลองยุทธ์ ในขณะที่ชายหนุ่มใบหน้าดุร้ายขดตัวงอด้วยความเจ็บปวด

“ฉันบอกว่าไม่ได้ยิน”

ซูเย่พูดด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก

“ฉันยอมแพ้แล้ว ได้โปรดเมตตาฉันด้วย ฉันผิดเอง ฉันจะไม่รังแกใครอีกแล้ว!”

“ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…”