เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 169

บทที่ 169 เป็นฝีมือของนายใช่ไหม

“ได้เลยครับ”

ชายหนุ่มร่างผอมนามว่าหม่าเฉิงรีบเปิดแล็ปท็อปของตนเอง และพรมนิ้วลงไปบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น เขาก็เปิดโปรแกรมพิเศษขึ้นมา เพื่อเชื่อมต่อสัญญาณทั้งหมดเข้าด้วยกัน

ในเวลาเดียวกันนี้ นายตำรวจยศสารวัตรก็ออกคำสั่งว่า

“วันนี้พวกเรามีเพียงภารกิจเดียวเท่านั้น!”

เกาหรงกวงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “หมวก VR ที่หายไปทุกใบ เราจะต้องตามกลับคืนมาให้ได้ในเวลาสองชั่วโมง!”

“รับทราบครับ!”

หวังเหารับคำสั่งหน้าเครียด สถานการณ์ของพวกเขาในขณะนี้ ไม่ต่างจากมือกระบี่ที่ชักกระบี่ออกจากฝักแล้ว มีแต่ต้องเดินหน้าฆ่าคู่ต่อสู้ให้สิ้นซากเท่านั้น

“เชื่อมสัญญาณเรียบร้อยแล้วครับ”

เสียงของหม่าเฉิงแทรกเข้ามา

หวังเหารีบเปิดคอมพิวเตอร์ของตนเองดูทันที

หน้าจอของเขากำลังแสดงภาพสามมิติของแผนที่ทั่วเมืองจี้หยาง ก่อนที่แผนที่เหล่านั้นจะย่อลงมาจนเหลือเพียงพื้นที่เล็ก ๆ ซึ่งมีจุดสีเขียวกำลังกะพริบวิบวับอยู่เต็มไปหมด

“ดูจากข้อมูลบนแผนที่แล้ว หมวกที่หายไปถูกทิ้งกระจายอยู่ทางเขตตะวันตกของตัวเมือง พวกมันจะทิ้งระยะห่างกันเพียงใบละไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้นครับ”

หม่าเฉิงขมวดคิ้ว

“ยึดตามสถิติตัวส่งสัญญาณ ยังมีหมวก VR ที่หายไปอีกประมาณ 100 ใบที่เรายังหาไม่เจอครับ!”

“พวกคุณไปไล่เก็บหัวพวกนี้กลับคืนมาก่อน ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนทำเรื่องนี้ เราจะปล่อยให้พวกมันลอยนวลไปไม่ได้เด็ดขาด!”

เกาหรงกวงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าพบเจอตัวคนร้ายและอีกฝ่ายพยายามขัดขืน ให้สามารถจับตายได้ทันที!”

“เริ่มปฏิบัติการได้!”

…

ในเขตภูเขาที่ห่างจากฝั่งตะวันตกของตัวเมืองมา 20 กิโลเมตร

ชายฉกรรจ์สามคนช่วยกันแบกหีบเหล็กขนาดใหญ่เดินลงไปในหลุมหลบภัยใต้ดินซึ่งซ่อนอยู่ในส่วนลึกของภูเขาลูกนี้

“ปึง!”

เมื่อวางหีบเหล็กลงบนพื้นเรียบร้อย ชายฉกรรจ์ทั้งสามคนก็หันมาส่งยิ้มให้แก่กัน

“หลังจากนี้ พวกเราคงโผล่หน้าไปไหนไม่ได้อีกพักใหญ่ เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ได้วางแผนล่วงหน้า ฉันก็เลยไม่ได้เตรียมอาหารน้ำดื่มเอาไว้เลย ในขณะที่พวกตำรวจกำลังวิ่งวุ่นอยู่ทั่วเมือง เดี๋ยวฉันจะเข้าป่าไปหาอาหารมาเป็นเสบียงให้กับพวกเราก่อนก็แล้วกัน อีกอย่างฉันจะได้ไปกลบเกลื่อนร่องรอยที่พวกเราอาจจะทิ้งเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่ถ้าอีกสามชั่วโมงฉันยังไม่กลับมา ขอให้พวกนายเปลี่ยนที่ซ่อนตัวทันที!”

ชายร่างผอมสูงพูดกับชายร่างสันทัดและพ่อครัวร่างอ้วน

“ตามนั้น”

ชายร่างสันทัดและพ่อครัวร่างอ้วนนิ่งคิดอะไรบางอย่างเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงพร้อมกัน

หากพวกเขาต้องเก็บตัวอยู่ที่นี่อีกหลายวัน อาหารและน้ำดื่มก็จะกลายเป็นปัญหาสำคัญ โชคดีที่ชายร่างผอมสูงเป็นพวกชอบเข้าป่าล่าสัตว์อยู่แล้ว จึงเป็นคนที่เหมาะสมสำหรับการออกไปหาอาหารที่สุด

เมื่อชายร่างผอมสูงเดินกลับขึ้นมาจากหลุมหลบภัยใต้ดิน เขาก็รีบขจัดร่องรอยที่พวกของตนเองทิ้งเอาไว้บนพื้นดิน หลังจากนั้นจึงหันหน้าเดินขึ้นไปบนภูเขาสูง

ออกมาหาอาหารอย่างนั้นหรือ?

เฮอะ

นั่นมันก็แค่ข้ออ้างของเขาเท่านั้น

เพราะจริง ๆ แล้วชายร่างผอมสูงตั้งใจออกมาเก็บหญ้าเฉาก๊วยวิเศษต่างหาก!

เพราะจากการคำนวณของเขา วันนี้หญ้าเฉาก๊วยวิเศษน่าจะโตเต็มที่เหมาะสำหรับให้เข้าไปเก็บได้พอดี

…

ซูเย่เดินมาถึงลำธารซึ่งหญ้าเฉาก๊วยวิเศษขึ้นอยู่บริเวณริมฝั่ง

เขากวาดสายตามองเข้าไป

เห็นได้ชัดว่าหญ้าเฉาก๊วยวิเศษเหล่านั้นดูดซับพลังปราณธรรมชาติจากอากาศโดยรอบเข้าไปอย่างอุดมสมบูรณ์

และเมื่อพวกมันดูดซับเข้าไปจนปราณธรรมชาติแทบหมดสิ้นไปจากบริเวณนี้ หญ้าเฉาก๊วยวิเศษก็เติบโตเต็มที่พอดี!

ทันใดนั้น

คางคกยักษ์ตัวหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นบริเวณริมฝั่ง คล้ายกับว่ามันเป็นผู้พิทักษ์หญ้าเฉาก๊วยวิเศษเหล่านี้ก็ไม่ปาน

คางคกยักษ์ตัวนี้มีขนาดความสูงเท่าครึ่งเอวมนุษย์

“เจ้าเพื่อนยาก แกยังคอยปกป้องหญ้าเฉาก๊วยพวกนี้อยู่อีกเหรอ?”

ซูเย่ถอนหายใจออกมา

เมื่อดูจากตำแหน่งที่คางคกยักษ์ปรากฏตัว ชายหนุ่มก็พบว่ามันแทบจะไม่ได้เคลื่อนกายไปไหนเลยนับจากครั้งสุดท้ายที่เขาพบเจอมัน

“ถึงอาจจะไม่ยุติธรรมกับแกไปสักหน่อย แต่ให้อภัยฉันด้วยนะ”

ซูเย่พูดขณะกระโดดข้ามลำธารไปยังฝั่งที่มีหญ้าเฉาก๊วยวิเศษขึ้นเรียงราย

เขาทิ้งตัวลงไปยืนอยู่ข้างเจ้าคางคกยักษ์พอดี

เจ้าคางคกยักษ์สะดุ้งเฮือก ก่อนพองตัวขึ้นมา

สภาพลำตัวของมันกลายเป็นลูกบอลขนาดใหญ่

และวินาทีต่อมานั้นเอง

คางคกยักษ์ก็หันมามองหน้าซูเย่ด้วยแววตาดุร้าย

“กรร!”

มันอ้าปากกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมที่อยู่ด้านใน

ชัดเจนแล้วว่าเจ้าคางคกยักษ์ต้องการข่มขู่ให้ซูเย่หวาดกลัว

“โทษทีนะ!”

ชายหนุ่มโบกมือ แล้วพูด “ถึงแกจะน่ากลัวมากก็เถอะ แต่หญ้าเฉาก๊วยพวกนี้ต้องเป็นของฉัน”

“แผล็บ!”

“ฟึบ!”

ทันใดนั้น ลิ้นขนาดใหญ่ก็พุ่งออกมาจากด้านในปากของคางคกยักษ์ มันพุ่งตรงด้วยความเร็วแรงไม่ต่างจากลูกกระสุนปืนใหญ่ใส่ศีรษะซูเย่ ราวกับเห็นว่าเขาเป็นเพียงแมลงในอากาศที่สามารถจับกินได้ทุกเมื่อ

เห็นดังนั้น ซูเย่ก็กระชากเถาวัลย์ที่ขึ้นอยู่ข้างตัวด้วยมือขวา ก่อนโยนใส่ลิ้นของคางคกยักษ์ที่พุ่งเข้ามา

ในขณะที่ลิ้นของเจ้าคางคกตวัดรัดพันเถาวัลย์ เถาวัลย์เส้นนั้นก็ตวัดรัดพันลิ้นของเจ้าคางคกเช่นกัน

ซูเย่กระชากลิ้นของเจ้าคางคกเข้ามาใกล้ ก่อนตวัดเท้าเตะก้นของมันป้าบใหญ่ ส่งผลให้เจ้าคางคกลอยละลิ่วปลิวไปยังอีกฝั่งหนึ่งของลำธาร

“ผึง!”

ด้วยแรงกระชากขณะเจ้าคางคกยักษ์ลอยกระเด็นออกไป เถาวัลย์ที่พันลิ้นของมันอยู่จึงขาดสะบั้น

คางคกยักษ์หมุนตัวตีลังกาส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้น มันกระโดดตัวข้ามลำธารกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับพ่นพิษสีเขียวออกมาจากปากในเวลาเดียวกัน

“ความดีสร้างกำแพงคุ้มกันเภทภัย!”

ซูเย่ร่ายคาถา

วินาทีนั้น สายลมโชยพัดหมุนวนรอบร่างกายชายหนุ่ม เกิดเป็นม่านพลังขึ้นมาป้องกันร่างกายของเขา

ละอองพิษสีเขียวเข้มของเจ้าคางคกยักษ์จึงพุ่งเข้ามาถูกม่านพลังกระจายหายไป

“กรร!”

เจ้าคางคกยักษ์ร้องคำรามออกมาอีกครั้ง

คราวนี้ ชายหนุ่มไม่ออมแรงอีกต่อไปแล้ว ซูเย่กระโจนเข้าไปเตะก้นของเจ้าคางคกเต็มแรง ส่งผลให้เจ้าคางคกยักษ์ลอยกระเด็นออกไปไกลมากกว่าสิบเมตร

“อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากเลยดีกว่านะ”

เจ้าคางคกยักษ์ตกลงไปในลำธาร ผิวน้ำแตกกระจาย

มันโผล่หัวกลับขึ้นมาบนผิวน้ำ รู้แล้วว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเย่ จึงทำได้เพียงจ้องมองเขาด้วยความขมขื่น