เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 174

บทที่ 174 การสอบข้อเขียน

“เอาไว้ฉันได้เป็นปรมาจารย์แห่งวงการแพทย์แผนจีนเมื่อไหร่ ฉันจะรับพวกนายเป็นลูกศิษย์เอง”

ซูเย่พูดหน้าตาเฉย

“เอ็งนี่นะ!”

สองเพื่อนซี้กลอกตามองบนในเวลาเดียวกัน ก่อนพูดว่า “อย่าว่าแต่จะเป็นปรมาจารย์แห่งวงการเลย เอาแค่นายเข้ารอบ 100 คนสุดท้ายให้ได้ก่อนเถอะ!”

เป็นเวลา 20:00 น. ตรง ทางมหาวิทยาลัยก็ออกตารางการเข้าสอบพร้อมกับเลขที่นั่งของผู้เข้าสอบทุกคน

อาคารซึ่งจะเป็นสถานที่สอบในวันพรุ่งนี้ถูกปิดไปเมื่อตอน 19:00 น. เพื่อป้องกันไม่ให้มีนักศึกษาคนไหนแอบย่องเข้าไปยังที่นั่งของตนเอง และนำโพยคำตอบไปติดไว้ใต้โต๊ะเพื่อใช้ดูระหว่างการสอบได้สำเร็จ

เช้าวันต่อมา

เป็นเวลา 7:40 น.

ทางมหาวิทยาลัยจัดให้นักศึกษาที่จะเข้าสอบมายืนรวมตัวกันอยู่หน้าตึกใหญ่ ซูเย่ยืนอยู่เพียงลำพังไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย เห็นได้ชัดว่านักศึกษาจากคณะแพทย์แผนจีนทุกคนตั้งใจกันเขาออกมาเป็นคนนอก

สายตาที่ทุกคนมองมายังซูเย่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามและเย้ยหยัน

ซูเย่เห็นดังนั้นก็ได้แต่ส่งยิ้มตอบกลับไป

เมื่อเห็นชายหนุ่มจากคณะวิจัยสมุนไพรจีนส่งยิ้มกลับมาให้อย่างอ่อนโยน กลุ่มเด็กจากคณะแพทย์แผนจีนก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

แววตาเหยียดหยามเย้ยหยันหายไปแล้ว ดูเหมือนซูเย่จะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร จึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องไปคอยรังแก

แต่เพียงวินาทีต่อมาเท่านั้น ใบหน้าของทุกคนก็ร้อนผ่าว!

เพราะหนุ่มหล่อผู้ยิ้มหวานคนนี้ล้วงหยิบบัตรสมาชิกของสมาคมแพทย์แผนจีนออกมาจากกระเป๋า และนำเข็มกลัดมาติดมันไว้บนอกเสื้อของตนเอง คล้ายกับต้องการจะให้ทุกคนได้เห็นว่าเขามีสถานะไม่ธรรมดาขนาดไหน!

ให้ตายสิ!

หลงเข้าใจคิดว่าเป็นคนดีแท้ ๆ !

แต่ที่ไหนได้ ซูเย่ก็เป็นพวกชอบทำตัวกร่างวางท่าอวดดีเหมือนกันนี่นา!

“ก็แค่ได้เป็นสมาชิกสมาคมจะภูมิใจอะไรนักหนาวะ?”

“ปล่อยให้มันได้ใจไปก่อนเถอะ รอให้เข้าห้องสอบก่อนดีกว่า รับรองว่าหมอนี่หนาวแน่!”

กลุ่มเด็กจากคณะแพทย์แผนจีนแอบสบถอยู่ในใจ

ซูเย่ยืดอกขึ้นและยังคงส่งยิ้มให้แก่ทุกคนรอบกาย

อยากมองนักใช่ไหม เชิญจ้องมองมาให้เต็มที่ได้เลย!

แต่จังหวะนั้น ผู้คุมสอบก็นำกระดาษข้อสอบมาแจกจ่ายพอดี

เมื่อเห็นบัตรสมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนที่ติดอยู่บนหน้าอกของซูเย่ ผู้คุมสอบก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

มีเด็กมหาลัยเข้าเป็นสมาชิกสมาคมได้ด้วยหรือนี่?

แสดงว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องมีความรอบรู้ไม่ใช่น้อย เพราะกว่าจะได้บัตรสมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนมาครอบครอง เจ้าของบัตรก็ต้องผ่านการทดสอบจากทางสมาคมอย่างเข้มข้น

สงสัยคงต้องจับตาดูเด็กคนนี้ซะแล้วสิ

ผู้คุมสอบไม่แสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า เพียงแจกจ่ายกระดาษข้อสอบให้แก่ทุกคนต่อไป

เมื่อทุกคนเดินเข้าไปในห้องสอบ และนั่งประจำที่ของตนเองเรียบร้อย ผู้คุมสอบก็ประกาศว่า

“การสอบข้อเขียนครั้งนี้จะใช้เวลาสามชั่วโมง ทุกคนต้องทำข้อสอบด้วยตัวเองเท่านั้น ผมคงไม่ต้องเตือนเรื่องที่เหลืออีกแล้ว และผมก็เชื่อว่าเด็กมหาลัยนี้ ทุกคนรู้ดีว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำหรือไม่ควรทำ และผมก็เชื่อมั่นว่าผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นแพทย์แผนจีนทุกคน ย่อมมีจรรยาบรรณดีพอที่จะไม่โกงข้อสอบของตัวเองเด็ดขาด”

ได้ยินดังนั้น

ผู้เข้าสอบทุกคนก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นที่การสอบครั้งนี้จะไม่มีคนโกงเข้าร่วมด้วย

แต่ทันใดนั้น มีหลายคนที่ต้องขมวดคิ้วนิ่วหน้า

สามชั่วโมงอย่างนั้นหรือ?

ก็แค่สอบข้อเขียน ทำไมถึงต้องใช้เวลานานขนาดนั้น?

แต่เมื่อทุกคนได้เปิดดูกระดาษข้อสอบของตัวเอง พวกเขาก็ต้องเบิกตาโตด้วยความไม่อยากเชื่อ!

เพราะว่าข้อสอบที่พวกเขาต้องทำในวันนี้แตกต่างจากข้อสอบที่ต้องทำในวันธรรมดา การสอบข้อเขียนทั่วไปกระดาษข้อสอบจะมีไม่เกินสองหน้า แต่เช้าวันนี้ พวกเขาได้รับกระดาษข้อสอบถึง 20 หน้า!