เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 18
สรุปบท บทที่ 18 ซูเย่ลืมหรือเปล่าว่าเขาเป็นคนของมหานครไหน?: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]
อ่านสรุป บทที่ 18 ซูเย่ลืมหรือเปล่าว่าเขาเป็นคนของมหานครไหน? จาก เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] โดย Internet
บทที่ บทที่ 18 ซูเย่ลืมหรือเปล่าว่าเขาเป็นคนของมหานครไหน? คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายกำลังภายใน เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 18 ซูเย่ลืมหรือเปล่าว่าเขาเป็นคนของมหานครไหน?
ขณะนี้ ในบอร์ดของผู้ฝึกยุทธ์นั้น
ผู้คนจากมหานครทั้งสาม ตะวันออกเฉียงเหนือ ตะวันตกเฉียงเหนือ ตะวันตกเฉียงใต้ ต่างพากันโพสต์พูดคุยถึงเรื่องของฝากจากซูเย่
“ซูเย่โคตรเท่!”
“อันดับหนึ่งลูกรักสวรรค์ ยอมรับเลย!”
“เป็นครั้งแรกเลยตั้งแต่เข้าดินแดนภูผามหานที ที่ได้ทรัพยากรเยอะขนาดนี้ ขอขอบคุณซูเย่อย่างสุดหัวใจ!”
“ไม่ต้องออกแรง ซูเย่แค่มาเดินเล่นรอบเมืองพร้อมกองทัพมอนสเตอร์ แล้วทิ้งศพไว้ให้เราเก็บเป็นแสนสองแสน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า กำไรฟรี ๆ”
“มหานครตะวันออกเฉียงเหนือของเราก็มีซากศพกว่าสองแสนตัวเช่นกัน”
“มหานครตะวันตกเฉียงเหนือของพวกเราด้วย!”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากมหานครฝั่งอื่นจึงเกิดความสับสนเมื่อได้เห็นโพสต์พวกนี้ มันหมายความว่าอย่างไร?
เดิมทีเมื่อทราบข่าวว่าซูเย่ลากกองทัพมอนสเตอร์ไปยังมหานครทั้งสาม ทางฝั่งอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะเยาะเป็นเรื่องตลก
ทำไมจู่ ๆ ก็กลับตาลปัตรเช่นนี้?
ทิ้งศพไว้ให้กว่าสองแสนตัวเลยเหรอ?
ดวงตาของบรรดาผู้ฝึกยุทธ์ของสามมหานครที่เหลือจึงลุกโชติช่วง
ศพมอนสเตอร์สองแสนตัวนี่มันมูลค่าเท่าไร?
ถ้าเอาไปแลกหยกปราณจะได้กี่ก้อน?
ไม่ต้องเสี่ยงด้วย!
“ซูเย่ มาหาพวกเราหน่อย!”
“มามหานครฝั่งเราสิ พวกเรามีที่กว้างมาก เหมาะกับการพามอนสเตอร์มาเดินเล่น”
“พวกเรารออยู่นะ!”
ทรัพยากรขนาดนี้
ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาสามัญ ต่อให้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็ต้องอิจฉาเมื่อได้ทราบข่าว
……
พื้นที่ระดับสี่
ระหว่างที่ซูเย่ยื้อเวลาให้ ซูชือพร้อมเหล่าพี่น้องยังคงเก็บเกี่ยวทรัพยากรโดยไม่เสียเวลาเปล่า หญ้าปราณถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว แต่การขุดเจาะสายแร่หยกปราณใต้ดินนั้นไม่ง่ายเลย
โชคยังดีที่พวกเขาต่างพกกระเป๋าใบโตมาด้วย ไม่ว่าจะได้หยกปราณมากแค่ไหน พวกเขาก็สามารถเก็บได้หมด
“พี่น้อง ยังเหลือสายแร่อีกกว่าครึ่งหนึ่ง”
ซูชือตรวจสอบความคืบหน้าและรีบโบกมือพร้อมตะโกนเรียกทุกคน “ลูกพี่ซูยังเสี่ยงเพื่อพวกเราอยู่ ขอแรงทางนี้เพิ่มหน่อย ยิ่งเราขุดเสร็จเร็วเท่าไร ก็ยิ่งดีต่อตัวลูกพี่ซูเท่านั้น!”
“รับทราบ!”
ทุกคนตอบรับและช่วยกันลงมือขุด
……
หลังจากพากองทัพมอนสเตอร์ออกมาจากมหานครตะวันตกเฉียงใต้ ซูเย่ที่เอื้อมมือไปหยิบหินสีเขียวจากกระเป๋าของเขานั้น กลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า
“เวรกรรม หมดแล้วเหรอ?”
เขารีบมุ่งหน้าตรงเข้าไปยังใจกลางของพื้นที่ระดับสี่
“ครืน……”
พื้นที่ระดับสี่ที่เงียบสงบ เมื่อซูเย่กลับเข้ามา จึงทำให้แผ่นดินเกิดสั่นสะเทือนขึ้นอีก
มอนสเตอร์จำนวนมหาศาลตามเขามา
ทุกเส้นทางที่เขาผ่านทำให้กิ่งก้านและใบไม้ปลิวว่อน
ต้นไม้บางส่วนก็ถูกพุ่งชนและเหยียบย่ำเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ซูเย่บนหลังเฉิงหวงยังตรงดิ่งสู่ใจกลางพื้นที่ระดับสี่
ทันทีที่เข้ามาถึง พลังปราณและเลือดของซูเย่ก็เดือดพล่าน กองทัพมอนสเตอร์ที่บ้าคลั่งเองก็ยิ่งออกอาการมากกว่าเดิม
พวกมันเริ่มฆ่ากันเองหนักหนากว่าเดิม!
ซูเย่เรียกดาบปราณออกมาและตรงเข้าไปขุดหาหินสีเขียวโดยไม่ลังเล
เศษดินและเศษหินกระจัดกระจายไปทั่ว
ในไม่นานก็เริ่มเห็นหินสีเขียวที่ฝังอยู่ตามพื้นดิน
ซูเย่กระโดดลงจากหลังเฉิงหวงและรีบเก็บหินสีเขียวใส่กระเป๋าชิ้นแล้วชิ้นเล่า
เมื่อกองทัพมอนสเตอร์ตามมาถึง ซูเย่กลับขึ้นขี่เฉิงหวงและวิ่งหนีอีกครั้ง พาพวกมันวนกลับไป
พวกมันเกิดคลั่งและฆ่ากันเองอีกครั้งหนึ่ง
ซูเย่ใช้โอกาสนี้ในการรีบหนีออกมา
เกิดกลายเป็นความคิดในหัวของเขา
จากสถานการณ์เมื่อสักครู่ระหว่างขุดหินสีเขียว กองทัพมอนสเตอร์สูญเสียการควบคุมไปหนึ่งนาทีพอดี
หรือกล่าวได้ว่า ภายในหนึ่งนาทีนี้ เขาจะเป็นอิสระจากการไล่ล่าได้ชั่วคราว!
แต่เขาต้องกลับมาดึงความสนใจพวกมัน ไม่เช่นนั้นจะเกิดเป็นกองทัพมอนสเตอร์ของจริง!
“หนึ่งนาทีก็พอแล้ว!”
ซูเย่ต้องการใช้หนึ่งนาทีนี้ในการติดต่อและตรวจสอบสถานการณ์ฝั่งซูชือ
เขาป้อนหมอกปราณให้เฉิงหวงโดยไม่ต้องพูดอะไร
เฉิงหวงกินเข้าไปอย่างมีความสุข ฝีเท้าของมันจะพุ่งทะยานอีกครั้ง
เพียงชั่วพริบตา ซูเย่ได้มาถึงพื้นที่สำรวจระดับ 48
เหล่าพี่น้องทุกคนต่างตกตะลึงและดีใจที่ได้เห็นซูเย่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
ลูกพี่ซูยังสบายดีทุกประการ!
“เหลือส่วนที่ต้องขุดอีกเท่าไร?” ซูเย่รีบถาม
“ประมาณสองในห้า!” ซูชือตอบทันที พร้อมกับชะเง้อหน้าดูด้านหลังของซูเย่ เพราะกลัวว่าจะมีกองทัพมอนสเตอร์ตามมา
“นานแค่ไหน?” ซูเย่เอ่ยถามต่อ
“อย่างน้อยสามชั่วโมง” ซูชือตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“โอเค!” ซูเย่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันจะไปดึงความสนใจต่ออีกสามชั่วโมง ถ้าถึงเวลาเมื่อไร ไม่ว่าจะขุดจนหมดหรือไม่ ก็ให้ถอนกำลังทันที!”
“ได้เลย” ซูชือพยักหน้าตกลงพร้อมกับเปิดนาฬิกาชึ้นมาจับเวลาสามชั่วโมงทันที
หนึ่งนาทีผ่านไปแล้ว
ซูเย่รีบหันหลังกลับไปส่วนใจกลาง
เหล่ามอนสเตอร์เริ่มหายจากอาการคลั่งและกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่
บางทีอาจจะเป็นเพราะหินสีเขียวมีผลต่อพวกมันมากเกินไป ขณะนี้พวกมันอาละวาดโดยไม่สนสิ่งกีดขวางตรงหน้า แม้แต่ต้นไม้สูงใหญ่หลายคนโอบยังต้องล้มตายกันจากแรงกระแทกของมอนสเตอร์หลากหลายระดับ
ทุกที่ที่กองทัพมอนสเตอร์ผ่านล้วนกลายเป็นซาก!
พอได้เห็นเช่นนั้น ซูเย่หยิบหินสีเขียวออกมาจากกระเป๋าของเขาสองก้อน บีบให้แตกละเอียดเป็นผงและโรยใส่พวกมันทันที
เมื่อถูกกระตุ้นโดยหินสีเขียว
กองทัพมอนสเตอร์กลับมาไล่ล่าซูเย่อีกครั้งหนึ่ง พวกมันพุ่งใส่เขาอย่างรุนแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ตามมาเลย!”
ซูเย่มุ่งหน้าไปยังมหานครใต้
……
เจ้าหน้าที่ระดับสูงของมหานครใต้ได้รับรายงานและเรียกเตือนประชาชนกลับเข้าเมืองมาได้พักใหญ่
“ทำไมมันถึงไม่รู้ตัวว่ามันมาจากมหานครตะวันออก?”
“ยิ่งนานพวกเราก็ยิ่งสูญเสียรายได้!”
เขายังคงโกรธไม่หาย แต่โมหลี่ทำได้เพียงรายงานข่าวจากซูเย่ต่อไป
อีกฝั่งหนึ่ง
เหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของมหานครตะวันออกเองก็เกิดอาการเช่นเดียวกัน
ซูเย่เป็นคนของมหานครตะวันออก
มีของดีขนาดนั้น ทำไมไม่เอากลับมาให้เมืองของเขาบ้าง มัวแต่เอาไปแจกเมืองอื่น
ทว่าพวกเขาเองก็ไม่สามารถสั่งให้ซูเย่กลับมาได้ หากมีอะไรผิดพลาดไป แล้วกองทัพมอนสเตอร์สร้างความเสียหายให้กับมหานครตะวันออก พวกเขาจะรับผิดชอบได้อย่างไร?
ทำได้เพียงรีบรายงานไปยังเจ้าหน้าที่ระดับสูงของมหานครเหนือ
เมื่อได้รับรายงาน
เจ้าหน้าที่ระดับสูงของมหานครเหนือก็พากันดีใจน้ำตาแตก
ขณะที่กำลังจะเรียกประชาชนกลับมา ก็พบว่าบรรดาผู้ฝึกยุทธ์อยู่ในเมืองกันเรียบร้อยแล้ว เนืองแน่นเต็มกำแพง
การออกไปสำรวจและต่อสู้จะมีความหมายอะไร?
หาตำแหน่งดี ๆ ยืนรอซูเย่มา แล้วค่อยกระโดดลงไปเก็บศพดีกว่า!
หลังจากรออยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดพวกเขาก็ได้ยินเสียงพื้นดินสะเทือนจากกองทัพมอนสเตอร์มาแต่ไกล
ผู้ฝึกยุทธ์ทั่วทั้งมหานครเหนือล้วนตื่นเต้นดีใจ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนเดิม
ซูเย่วิ่งรอบเมือง ทิ้งกองศพมากมายไว้ แล้วพากองทัพมอนสเตอร์จากไปทันที
“ซูเย่ พ่อพระมาโปรด! ขอบคุณสำหรับของฝากอย่างยิ่ง!”
“ซูเย่ ฉันรักคุณ!”
“จากนี้ไปฉันจะเป็นแฟนคลับซูเย่ ท่านมหาเทพซูเย่สุดยอดไปเลย”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากมหานครเหนือชื่นชมซูเย่กันเสียงดังพร้อมกับรีบไปแย่งกันเก็บซากศพ
ในเวลานั้น ณ มหานครตะวันออก
ผู้คนที่ยืนอยู่บนกำแพงพากันมองหน้า
ซูเย่จะมาใช่ไหม?
ผู้ฝึกยุทธ์เกือบทุกคนรับรู้การกระทำของซูเย่ผ่านเว็บบอร์ด และรู้ด้วยว่าซูเย่นำทรัพยากรมหาศาลไปให้มหานครทั้งหลาย
เหลือแต่เพียงมหานครตะวันออก!
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือซูเย่เป็นคนของมหานครตะวันออก!
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ยังไม่มาอีกเหรอ?”
“ซูเย่คงไม่ลำเอียงใช่ไหม ที่นี่คือฐานหลักของแกนะ แกจะลืมบ้านตัวเองไม่ได้!”
ผู้คนบนกำแพงพากันบ่น
พวกเขามองห่างไกลออกไปเหมือนการมองโขดหินข้างชายทะเล ยังคงเห็นเส้นขอบฟ้าไร้การเคลื่อนไหว ทนรอต่อไปอีกไม่ไหว
……
“เหลืออีกหนึ่งชั่วโมง”
“เวลาเหมาะจะไปมหานครตะวันออกพอดีเลย!”
ซูเย่คำนวณเวลาและรีบมุ่งหน้าไปมหานครตะวันออกทันทีพร้อมกองทัพมอนสเตอร์
ไม่นานนัก
ณ มหานครตะวันออกที่เฝ้ารอมาอย่างเนิ่นนาน เมื่อเริ่มได้ยินเสียงจากการมาถึงของกองทัพมอนสเตอร์ ทันใดนั้นเหล่าผู้คนบนกำแพงก็พลันตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น
“มาแล้ว!!!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]