เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 191

บทที่ 191 ต้องการกะหล่ำปลีด่วน

อาจารย์ทั้งสามสิบท่านได้ฟังคำตอบของซูเย่แล้วอดที่จะยิ้มแย้มไม่ได้

ทีมหน้าจอ

“เยี่ยม”

หลี่เคอหมิงปรบมือพลางส่งเสียงพอใจให้กับคำตอบของซูเย่อย่างยินดี

หลีซินเอ้อมองพ่ออย่างหมดคำจะพูด ดูท่าทางดีใจนั่นสิ

แต่ในใจเธอก็ถูกคำตอบของซูเย่ทำให้ตกตะลึง มองดูปฏิกิริยาของคณะอาจารย์ เขาตอบถูกจริง ๆ ถ้าเป็นเธอตอบก็คงจะไม่ถูก

“ขอแสดงความยินดี” อาจารย์ท่านที่ 30 ยิ้มแย้มพลางกล่าวคำพูดนี้ออกมา

ที่มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย

“เฮ้อ……”

ได้ฟังคำตอบของซูเย่ ลวี่อวิ๋นเผิงไม่เพียงแต่ถอนหายใจ แต่สีหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดถึงความแตกต่างทางกายภาพของคนสมัยก่อนและสมัยปัจจุบัน ก็เลยตอบผิด คิดไม่ถึงว่าซู่เย่กลับตอบถูก

เขานักเรียนหัวกะทิชั้นปีที่ 5 แพ้ให้กับเด็กใหม่คณะวิจัยสมุนไพรจีนงั้นเหรอ

นักศึกษาสาขาแพทย์แผนจีนมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยางทุกคน รวมไปถึงนักศึกษาคณะวิจัยสมุนไพรจีนจิตใจสั่นสะเทือน

ซูเย่ตอบถูกงั้นหรือ

คำถามที่ทำให้ลู่จวิ้นและลวี่อวิ๋นเผิงตกที่นั่งลำบาก เขากลับตอบถูกงั้นหรือ และยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่ข้อที่หนึ่งถึงข้อที่สามสิบ ไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่จุดเดียว

เขาเก่งกว่าลู่จวิ้นและลวี่อวิ๋นเผิงงั้นหรือ

เขาเก่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน

นักศึกษาคณะแพทย์แผนจีนล้วนไม่กล้าเชื่อฉากเบื้องหน้าที่แสดงต่อสายตา

แต่ตอนนี้มันเป็นเช่นนั้นไปแล้ว

ความจริงบอกกับพวกเขาว่าซูเย่เก่งขนาดนี้นี่แหละ

เก่งกว่าพวกเขาทุกคน

นี่คือความสามารถของซูเย่งั้นหรือ

ความสามารถที่มากพอที่จะกดหัวเด็กคณะแพทยศาสตร์แผนจีนทุกคน

พวกเขาผิดไปแล้ว

“ถ้าเป็นเธอ เธอจะออกเทียบยายังไง”

ในเวลานี้ อาจารย์ท่านสุดท่านก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

สายตาของทุกคนมองไปยังซูเย่อีกครั้ง

นี่ถือว่าเป็นการถามเพิ่ม ลวี่อวิ๋นเผิงและลู่จวิ้นทั้งสองไม่ได้ถูกถามข้อนี้

ซูเย่ตอบ “ไฉหู 15 กรัม ชิงผี 15 กรัม เซียงฝู 15 กรัม ……ตานเซิน 90 กรัม ตะขาบ 3 ตัว แมงป่อง 6 ตัว”

อาจารย์ท่านที่สามสิบแย้มยิ้มอย่างพออกพอใจ

อาจารย์ท่านอื่นเองก็ยิ้มเช่นกัน

แปะแปะแปะแปะ

อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ซูเย่

ปรบมือให้กำลังใจนักศึกษาแพทย์แผนจีนที่โดดเด่น โจทย์ทั้งสามสิบข้อ ตอบถูกอย่างสมบูรณ์แบบ

ลวี่อวิ๋ยเผิง ลู่จวิ้น นักศึกษาคณะแพทย์แผนจีน ล้วนพากันทอดถอนใจ และรู้สึกสับสนว้าวุ่น

โดยเฉพาะนักศึกษาคณะแพทย์แผนจีน

ไม่ใช่ไม่คิดว่าซูเย่เก่ง แต่ไม่คิดว่าจะเก่งเพียงนี้

เรียนมาแค่สองเดือนจริงหรือ

“ก่อนที่เธอจะเดินออกจากสนามสอบ อาจารย์อยากจะถามเธอเพิ่มอีกสักหนึ่งข้อ”

ในตอนที่ซูเย่กำลังจะออกจากสนามสอบ อาจารย์ท่านที่ยี่สิบเก้าก็ยกมือขึ้นพูด

“อะไรหรือครับ” ซูเย่ถามอย่างฉงน

สายตาของทุกคนมองไปยังอาจารย์ท่านที่ 29

“เธอเพิ่งเรียนแพทย์แผนจีนแค่สองเดือนจริงหรือ” อาจารย์ถามอย่างสงสัย

สายตาของทุกคนหันจับจ้องไปที่ซูเย่แทน พวกเขาก็อยากรู้คำตอบของคำถามนี้เช่นกัน

ซูเย่พยักหน้ารับพลางกล่าว “นอกจากตำราโบราณ เพิ่งจะเริ่มจริงจังแค่สองเดือนครับ”

ตู้ม—

สายตาของทุกคนเบิ่งค้าง

ความหวังหนึ่งเดียว สูญสลายลง

เพิ่งเรียนแค่สองเดือนจริง ๆ

นี่มันเก่งเกินไปแล้ว

พ่ายแพ้

อนาถแท้

นักศึกษาสาขาแพทย์แผนจีนในยามนี้ รู้สึกว่าความภาคภูมิใจของตัวเองสลายหายไปจนหมด

ในหอพัก

ซูชือและจินฟานที่รับชมการถ่ายทอดสดมาตลอด มองหน้ากัน สายตาของทั้งสองแสดงความคิดเห็นที่ตรงกัน : บ้าไปแล้ว ดีไม่ดีซูเย่อาจจะกลายเป็นปรมาจารย์การแพทย์แห่งชาติก็ได้

การสอบดำเนินต่อไป

“ผู้เข้าสอบคนถัดไป”

นักศึกษาในห้องรับรองตะลึงพรึงเพริด นี่มันแค่ 25 นาทีก็สิ้นสุดแล้วเหรอ