เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 214

บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ

ขณะที่กำลังพุ่งทะยานเข้าไป

“โครม!”

ขบวนที่อยู่หน้าสุดทั้งหมดหายตัวไปอย่างกะทันหัน

พวกเขาตกลงไปในหลุมพรางขนาดใหญ่ ในชั่วพริบตาก็ถูกดาบมือใหม่แทงทะลุร่าง ประกอบกับเสียงกรีดร้องแล้วร่างของพวกเขาก็จางหายไป

“อ๊ากก!”

“อ๊าก!”

“เกิดอะไรขึ้น?!”

“อะไรกันวะ?!”

ทุกคนร้องกันอย่างตกใจ ขวัญผวาจนไม่สามารถเลือกเส้นทางได้ ทันใดนั้นคนจำนวนมากก็เหยียบหนามแหลมที่อาบไปด้วยพิษแล้วโดนพิษทันที ร่างกายของพวกเขาอ่อนแรงลงโดยพลันแล้วล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ถูกเหยียบตายทั้งเป็นโดยผู้เล่นจากด้างหลังที่เพิ่งมา

ระหว่างที่พุ่งทะยานเข้าไป บางคนเหยียบแอ่งน้ำเล็กๆ ที่ผสมกับพิษ หยดน้ำกระเซ็นใส่ผู้คนรอบ ๆ จำนวนมาก

กลุ่มคนถูกวางยาพิษล้มลงกับพื้น ค่าประสบการณ์ของพวกเขาลดลงฮวบ

แต่คนข้างหลังไม่รู้เลยว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ในสมองมีแต่คำพูดที่เจ้าเวรกรรมพูดเมื่อกี้

ถ้าไม่วิ่งเร็วกว่าเดิม มันจะคิดว่าพวกเราหงอนะสิ!

ตอนที่คนที่อยู่แถวหน้าพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติแล้วต้องการจะหันหลังกลับเพื่อถอยหนี ก็ถูกฝูงชนที่พุ่งตัวขึ้นมาจากด้านหลังผลักให้เดินหน้าต่อไปแล้วตกลงไปในหลุมกับดัก

“มีกับดัก! มีกับดัก! ทุกคนหยุด!!”

“ไอ้เวร อย่าดันฉัน! อยากตายก็ไปเองนู้น!”

“แม่ง อย่าเบียดดิวะ!”

ภายในเวลาไม่นาน เสียงร้องอย่างตกใจกลัวก็ดังก้องระหว่างไปถึงบนท้องฟ้า

กลุ่มคนที่พุ่งทะยานมาอย่างองอาจตระการตา เกิดความโกลาหลโดยพลัน ราวกับฝูงวัวบ้าคลั่งที่วิ่งทะยานไปกระแทกกับกำแพงเหล็ก จากนั้นจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้วหยุดลงอย่างรวดเร็ว

ทุกคนมองไปข้างหน้า ขบวนคนนับหมื่น ตายไปหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าอีกต่อไป จ้องอย่างหวาดผวาไปที่เจ้าเวรกรรมที่ยืนอยู่ห่างออกไป!

“มาสิ…”

“หยุดทำไม ฉันอยู่นี่ไง !” ซูเย่ยิ้มกว้างพลางตะโกนเสียงดัง

“พวกนายไม่เข้ามางั้นฉันจะไปเอง!”

เพิ่งพูดจบคำ กระโดดขึ้นเบา ๆ เฉิงหวงก็ปรากฏตัวออกมา

ฆ่า!

ซูเย่ขี่เฉิงหวง มือถือดาบมือใหม่ที่เคลือบไปด้วยพิษแรง พุ่งทะยานเข้าไปหาหัวหน้าของกลุ่มผู้ล่า

“ฉัวะ!”

ตวัดดาบฟาดฟันเปล่งประกายแสงอันเย็นยะเยือก วินาทีที่พุ่งเข้าไปกลางฝูงชน เลือดสาดกระเซ็นทันทีเมื่อดาบยาวพุ่งไป

ดาบเล่มเดียวก็เหมือนแม่ทัพในสนามรบที่นองไปด้วยเลือด ทุกที่ที่เขาไปกลายเป็นภูเขากระดูก!

“พลั่ก…พลั่ก..!”

ทักษะการต่อสู้อันดุเดือดทุกรูปแบบระเบิดออกพุ่งเข้าหาซูเย่จากทุกมุม แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของซูเย่รวดเร็วมากด้วยตำแหน่งเดินอันสลับซับซ้อน!

เขาบังคับเฉิงหวงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่จู่โจมเข้าใส่ได้หมดอย่างง่ายดาย จากนั้นสะบัดมือขวา ดาบมือใหม่พลันพุ่งทะลุทะลวงคนหลายสิบคนในทันที

การใช้ประโยชน์จากเฉิงหวงทำให้ความเร็วพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยพุ่งออกไปรับดาบมือใหม่ที่เพิ่งโยนออกไปได้ทันพอดี แล้วจึงสะบัดออกไปอีกครั้ง

โดยรอบก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก…

ทักษะการต่อสู้ประกอบกับแสงดาบที่ผาดผ่านทำให้มีเสียงกรีดร้องดังมาไม่ขาดสาย

คนถูกฆ่าตายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เจ้าเวรกรรมกลับไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย!

ทุกคนเริ่มรู้สึกสั่นสะท้านในใจ โดยเฉพาะผู้ที่อยู่เส้นแนวหน้าใกล้กับซูเย่ที่สุด พวกเขาเริ่มเดินถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

แม่งเอ้ย! น่ากลัวเกินไปแล้ว…!

“อย่าหนีสิ…หนีอะไรกัน!”

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ผู้เล่นคนหนึ่งขณะที่ถอยกลับก็เปล่งเสียงตะโกน “พวกเรามีคนมากขนาดนี้ จะไม่สามารถฆ่าเขาคนเดียวได้งั้นเหรอ มาก็มาแล้ว เอาความกล้าของพวกแกมา ไปฆ่ามันกัน!”

เมื่อพูดจบ คนผู้นี้ก็โบกดาบคมในมือของเขา แล้วนำทัพเพื่อพุ่งเข้าหาซูเย่

เมื่อกลุ่มคนได้ยินก็คล้อยตามทันที

จุดประสงค์ของการมาที่นี่ก็คือเพื่อฆ่าเจ้าเวรกรรม แต่ตอนนี้เพิ่งเริ่มสู้ก็ถอยเสียแล้ว มันใช้ได้ที่ไหนเล่า?

“ยังไงก็ตาย สู้ดีกว่า!”

“ฆ่ามัน เราก็รอด!” เสียงตะโกนกึกก้องดังขึ้น