เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 214
สรุปบท บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]
สรุปตอน บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ – จากเรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] โดย Internet
ตอน บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 214 อาละวาดอย่างสะใจ
ขณะที่กำลังพุ่งทะยานเข้าไป
“โครม!”
ขบวนที่อยู่หน้าสุดทั้งหมดหายตัวไปอย่างกะทันหัน
พวกเขาตกลงไปในหลุมพรางขนาดใหญ่ ในชั่วพริบตาก็ถูกดาบมือใหม่แทงทะลุร่าง ประกอบกับเสียงกรีดร้องแล้วร่างของพวกเขาก็จางหายไป
“อ๊ากก!”
“อ๊าก!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
“อะไรกันวะ?!”
ทุกคนร้องกันอย่างตกใจ ขวัญผวาจนไม่สามารถเลือกเส้นทางได้ ทันใดนั้นคนจำนวนมากก็เหยียบหนามแหลมที่อาบไปด้วยพิษแล้วโดนพิษทันที ร่างกายของพวกเขาอ่อนแรงลงโดยพลันแล้วล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ถูกเหยียบตายทั้งเป็นโดยผู้เล่นจากด้างหลังที่เพิ่งมา
ระหว่างที่พุ่งทะยานเข้าไป บางคนเหยียบแอ่งน้ำเล็กๆ ที่ผสมกับพิษ หยดน้ำกระเซ็นใส่ผู้คนรอบ ๆ จำนวนมาก
กลุ่มคนถูกวางยาพิษล้มลงกับพื้น ค่าประสบการณ์ของพวกเขาลดลงฮวบ
แต่คนข้างหลังไม่รู้เลยว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ในสมองมีแต่คำพูดที่เจ้าเวรกรรมพูดเมื่อกี้
ถ้าไม่วิ่งเร็วกว่าเดิม มันจะคิดว่าพวกเราหงอนะสิ!
ตอนที่คนที่อยู่แถวหน้าพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติแล้วต้องการจะหันหลังกลับเพื่อถอยหนี ก็ถูกฝูงชนที่พุ่งตัวขึ้นมาจากด้านหลังผลักให้เดินหน้าต่อไปแล้วตกลงไปในหลุมกับดัก
“มีกับดัก! มีกับดัก! ทุกคนหยุด!!”
“ไอ้เวร อย่าดันฉัน! อยากตายก็ไปเองนู้น!”
“แม่ง อย่าเบียดดิวะ!”
ภายในเวลาไม่นาน เสียงร้องอย่างตกใจกลัวก็ดังก้องระหว่างไปถึงบนท้องฟ้า
กลุ่มคนที่พุ่งทะยานมาอย่างองอาจตระการตา เกิดความโกลาหลโดยพลัน ราวกับฝูงวัวบ้าคลั่งที่วิ่งทะยานไปกระแทกกับกำแพงเหล็ก จากนั้นจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้วหยุดลงอย่างรวดเร็ว
ทุกคนมองไปข้างหน้า ขบวนคนนับหมื่น ตายไปหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าอีกต่อไป จ้องอย่างหวาดผวาไปที่เจ้าเวรกรรมที่ยืนอยู่ห่างออกไป!
“มาสิ…”
“หยุดทำไม ฉันอยู่นี่ไง !” ซูเย่ยิ้มกว้างพลางตะโกนเสียงดัง
“พวกนายไม่เข้ามางั้นฉันจะไปเอง!”
เพิ่งพูดจบคำ กระโดดขึ้นเบา ๆ เฉิงหวงก็ปรากฏตัวออกมา
ฆ่า!
ซูเย่ขี่เฉิงหวง มือถือดาบมือใหม่ที่เคลือบไปด้วยพิษแรง พุ่งทะยานเข้าไปหาหัวหน้าของกลุ่มผู้ล่า
“ฉัวะ!”
ตวัดดาบฟาดฟันเปล่งประกายแสงอันเย็นยะเยือก วินาทีที่พุ่งเข้าไปกลางฝูงชน เลือดสาดกระเซ็นทันทีเมื่อดาบยาวพุ่งไป
ดาบเล่มเดียวก็เหมือนแม่ทัพในสนามรบที่นองไปด้วยเลือด ทุกที่ที่เขาไปกลายเป็นภูเขากระดูก!
“พลั่ก…พลั่ก..!”
ทักษะการต่อสู้อันดุเดือดทุกรูปแบบระเบิดออกพุ่งเข้าหาซูเย่จากทุกมุม แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของซูเย่รวดเร็วมากด้วยตำแหน่งเดินอันสลับซับซ้อน!
เขาบังคับเฉิงหวงหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่จู่โจมเข้าใส่ได้หมดอย่างง่ายดาย จากนั้นสะบัดมือขวา ดาบมือใหม่พลันพุ่งทะลุทะลวงคนหลายสิบคนในทันที
การใช้ประโยชน์จากเฉิงหวงทำให้ความเร็วพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยพุ่งออกไปรับดาบมือใหม่ที่เพิ่งโยนออกไปได้ทันพอดี แล้วจึงสะบัดออกไปอีกครั้ง
โดยรอบก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก…
ทักษะการต่อสู้ประกอบกับแสงดาบที่ผาดผ่านทำให้มีเสียงกรีดร้องดังมาไม่ขาดสาย
คนถูกฆ่าตายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เจ้าเวรกรรมกลับไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย!
ทุกคนเริ่มรู้สึกสั่นสะท้านในใจ โดยเฉพาะผู้ที่อยู่เส้นแนวหน้าใกล้กับซูเย่ที่สุด พวกเขาเริ่มเดินถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
แม่งเอ้ย! น่ากลัวเกินไปแล้ว…!
“อย่าหนีสิ…หนีอะไรกัน!”
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ผู้เล่นคนหนึ่งขณะที่ถอยกลับก็เปล่งเสียงตะโกน “พวกเรามีคนมากขนาดนี้ จะไม่สามารถฆ่าเขาคนเดียวได้งั้นเหรอ มาก็มาแล้ว เอาความกล้าของพวกแกมา ไปฆ่ามันกัน!”
เมื่อพูดจบ คนผู้นี้ก็โบกดาบคมในมือของเขา แล้วนำทัพเพื่อพุ่งเข้าหาซูเย่
เมื่อกลุ่มคนได้ยินก็คล้อยตามทันที
จุดประสงค์ของการมาที่นี่ก็คือเพื่อฆ่าเจ้าเวรกรรม แต่ตอนนี้เพิ่งเริ่มสู้ก็ถอยเสียแล้ว มันใช้ได้ที่ไหนเล่า?
“ยังไงก็ตาย สู้ดีกว่า!”
“ฆ่ามัน เราก็รอด!” เสียงตะโกนกึกก้องดังขึ้น
“ซวบ!”
“ตึ้ง!”
ในวินาทีต่อมา
“โฮกก!”
เสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้าดังขึ้นโดยพลัน…
สัตว์ประหลาดที่อยู่ในห้วงนิทราข้างสระน้ำมาตลอด พุ่งเข้าไปในป่าอย่างโมโห เมื่ออ้าปากของมันก็มีไอเย็นแผ่ไปทั่วบริเวณ แช่แข็งทุกสรรพสิ่งที่อยู่ข้างหน้าแล้วบดขยี้!
ในชั่วพริบตาคนหลายร้อยคนถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที
“อ๊าก! วิ่ง! สัตว์ประหลาดมาแล้ว!”
คนอื่นๆ เห็นเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาด พลันตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วหนีไป
เป็นผลทำให้แต่ละคนพากันตกลงไปในกับดักที่ซูเย่วางเอาไว้!
“โฮกก!”
มีเสียงคำรามดังกังวาน
สัตว์ประหลาดดูไม่เหมือนจะหันหลังกลับในตอนนี้ มันฆ่าคนอย่างดุเดือดท่ามกลางป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง
ทุกที่ที่มันไปถึง บนพื้นจับตัวเป็นชั้นน้ำแข็งหนาแน่น ต้นไม้ใบหญ้าทั่วทุกหย่อม กลายเป็นน้ำแข็งแล้วถูกบดขยี้ กลายเป็นเศษซากกองน้ำแข็งปกคลุมทั่วพื้น
คนจำนวนไม่น้อยที่หนีไม่ทัน ถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาดยักษ์อย่างเลือดเย็น ไม่เหลือแม้คนเดียว!
คนที่หนีออกจากป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งได้ทัน มองหาซูเย่อย่างโกรธแค้น
แต่กลับพบว่า ไม่เห็นซูเย่แม้แต่เงา!
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนเป็นเคียดแค้นไปจนถึงบิดเบี้ยวด้วยความกลัว
ในตอนที่คนที่เหลือไม่ถึงครึ่งเตรียมจะไปไล่ตาม
แจ้งเตือน: เวลาเล่นเกมสิ้นสุด กำลังทำการออฟไลน์
แผนที่นอกเลเวล 40
ณ ยอดเขาแห่งหนึ่งที่สูงเสียดฟ้า
ผู้บัญชาการทั้งหกมองด้วยตาที่เบิ่งกว้างอย่างตกตะลึง…!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]