เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 27
บทที่ 27 ผมมีวิชาที่หายสาบสูญของสำนักท่าน
ยังมีอีก?
ของขวัญชิ้นที่สาม?
เมื่อสิ้นสุดคำพูด ก็ทำเอาบรรดาผู้ชมตกตะลึงอย่างต่อเนื่อง
ชิ้นที่สองก็ล้ำค่ามากแล้ว แต่ยังมีชิ้นที่สามอีกเหรอ?
ไปเอามาจากขุมสมบัติของทีมสืบสวนหรืออย่างไร?
ผิดแล้ว!
เพราะดูเหมือนผู้บัญชาการทั้งหกเองก็ไม่เคยเห็นของพวกนี้มาก่อน แล้วเด็กคนนี้ไปเอามาจากไหน?
เหล่าผู้บัญชาการเองก็คิดเช่นเดียวกัน ต่างเหลือบมองหน้ากันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับออกอาการกระสับกระส่าย
เจ้าเด็กคนนี้คงไม่ได้มีของล้ำค่าไปกว่านี้อีกใช่ไหม?
เจ้าสำนักหยิงเองก็จ้องมองซูเย่ด้วยดวงตาเป็นประกาย
ส่วนผู้คุมกฎของหอบัญชาการก็อยู่ในสภาพดวงตาเบิกกว้างแสดงออกถึงความตกใจ
ทั้งไป๋จือหรานและไป๋จือเหยียนเองก็เช่นกัน มองด้วยความประหลาดใจ
ของที่ซูเย่เตรียมมาล้วนมหัศจรรย์?!
แต่ในขณะเดียวกัน ไป๋จือหรานก็รู้สึกอึดอัดใจ
“การหาของเหล่านี้มาคงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ เขาคงต้องลำบากมาก...”
ในเวลานี้ สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนล้วนจับจ้องไปยังซูเย่
พวกเขาต้องการทราบเดี๋ยวนี้ ว่าของชิ้นที่สามคืออะไร?
มันจะยิ่งน่าสะพรึงกว่าสองชิ้นแรกไหม?
“ชิ้นที่สาม ตราคำสั่งสร้างนคร!” ซูเย่กล่าวเสียงดัง
คำสั่งสร้างนคร?
มันคืออะไร?
ทุกคนพากันสงสัย พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
จากบรรดาผู้คนทั้งหมด มีเพียงผู้บัญชาการทั้งหกที่ยังคงหน้าขรึม
คำสั่งสร้างนคร?
ฟังดูเหมือนเป็นระบบจากในเกม ทว่าขณะนี้ Fantasy Dream ยังไม่มีกำหนดให้ก่อสร้างเมืองเพิ่มเติมแต่อย่างใด จึงไม่มีแผนการที่จะสร้างเมือง
ถ้าอย่างนั้น คำสั่งสร้างนครที่ซูเย่กล่าวหมายถึงอะไร?
โลกจริง? หรือว่าดินแดนภูผามหานที?
ถ้าหากใช้ในดินแดนภูผามหานทีได้ คำสั่งสร้างนครที่ว่าคงไม่ใช่ของธรรมดา!
“เจ้าของชื่อประหลาดนั่นคืออะไร?” ผู้คุมกฎของหอบัญชาการเอ่ยถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง
เจียงซานเลิกคิ้วพร้อมกับกล่าว “เข้าใจง่ายมากเลย!”
จากนั้นซูเย่ตอบกลับเสียงดัง “เป็นสิ่งที่ใช้สำหรับช่วยในการก่อตั้งเมืองแห่งใหม่”
“เมื่อใช้พลังจากของสิ่งนี้ จะสามารถสร้างขอบเขตที่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นระยะ 50 กิโลเมตรจากใจกลางพื้นที่ระดับสี่ได้”
“มันสามารถต้านทานการโจมตีทุกรูปแบบจากมอนสเตอร์ในพื้นที่ระดับสี่ได้ รับประกันได้ว่าเมืองที่อยู่ภายในขอบเขตจะยั่งยืนยาวนาน”
เมื่อสิ้นสุดคำพูด ทั้งหอก็เหลือแต่ความเงียบงัน
ทุกคน รวมไปถึงผู้บัญชาการทั้งหกและเจ้าสำนักเมฆาคราม ล้วนจ้องมองซูเย่ด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง
ไม่มีใครเชื่อคำพูดนั้นได้ลง
ในดินแดนภูผามหานทีของจริง จะมีสิ่งของเช่นคำสั่งสร้างนครอยู่ และยังอยู่ในครอบครองของเด็กตรงหน้าพวกเขาอีกด้วย!
มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?
“เป็นไปไม่ได้” ผู้คุมกฎของหอบัญชาการกล่าวออกมาอย่างเด็ดขาด “ดินแดนภูผามหานทีเป็นโลกที่มีอยู่จริง จะมีของที่คุณสมบัติเหนือธรรมชาติเช่นนั้นได้อย่างไร และยังมีมอนสเตอร์ในพื้นที่ระดับสี่ไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยล้านตัว เป็นไปได้อย่างไรที่จะต้านทานการโจมตีทั้งหมดไหว!”
“ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่ระยะ 50 กิโลเมตรมันใหญ่เกินไปที่จะเชื่อ!” แม้แต่ผู้บัญชาการทั้งหกเสริมด้วยความสงสัย
“แม้ผมจะยังไม่ทราบว่าคำสั่งสร้างนครมีหลักการทำงานอย่างไร แต่หากมันถูกสร้างในยุคสมัยโบราณ หมายความว่ามันต้องมีพลังจากยุคนั้นใช่ไหมครับ?” ซูเย่เอ่ยถามขึ้น
ผู้คุมกฎของหอบัญชาการนิ่งไป
มาจากยุคสมัยโบราณ? กักเก็บพลังจากยุคสมัยนั้นไว้?
เรื่องนั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นจริงเสมอไป!
แต่ถึงอย่างนั้น ปัจจุบันเองก็ยังคงมีพลังจากในตำนานหลายอย่างที่ยังคงไหลเวียนอยู่ และมีแม้กระทั่งพลังที่เปิดประตูเชื่อมระหว่างสวรรค์และโลกมนุษย์ ไม่ต้องพูดถึงการสร้างเขตแดน 50 กิโลเมตรเลย
ขณะนั้น ทุกคนในที่แห่งนี้ยังคงตกอยู่ในความรู้สึกเช่นเดิม
พวกเขารู้ดี เนื่องจากเหตุการณ์กองทัพมอนสเตอร์ ทำให้พื้นที่ระดับสี่อยู่ในสภาพดั้งเดิม ยังไม่เคยผ่านการสำรวจและพัฒนา ไม่อาจทราบได้เลยว่ามีสมบัติซ่อนอยู่มากมายเพียงใด
ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่ระดับสี่ยังมีความกว้างใหญ่ยิ่งกว่าพื้นที่ระดับสามมากมายหลายเท่า หากสามารถสร้างเมืองที่ปลอดภัยขึ้นในพื้นที่ระดับสี่ได้จริง ให้บรรดาผู้ฝึกยุทธ์ที่มีระดับขั้นต่ำได้ใช้เป็นฐานที่มั่น เป็นไปได้ไหมว่าจะทำให้พวกเขามีทรัพยากรสนับสนุนต่อเนื่องสำหรับการฝึกตนต่ำกว่าขั้นห้า?
หรือเก็บค่าผ่านทางเข้าเมือง หยกปราณหนึ่งก้อนต่อหนึ่งคน หยกปราณเป็นล้านก้อนต่อเดือน…
ดวงตาของทุกคนยิ่งเป็นประกายมากกว่าเดิม
“ของสิ่งนี้จะสามารถช่วยเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของกองทัพได้อย่างแน่นอน” ผู้บัญชาการทั้งหกเหลือบมองกัน
กองกำลังหลักจำเป็นที่จะต้องฝึกฝนผู้ฝึกยุทธ์หน้าใหม่อย่างต่อเนื่องเพื่อความมั่นคง ทรัพยากรที่ไม่เคยถูกแตะต้องจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับใช้ในการฝึกฝน
ทว่ามอนสเตอร์ในพื้นที่ระดับสี่มักจะเกิดอาการคลั่งได้ง่าย หากมีเมืองให้สามารถเข้าไปหลบซ่อนได้ตลอดเวลา กองทัพมอนสเตอร์ก็จะไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวลอีกต่อไป
มีค่าอย่างหาเปรียบเทียบไม่ได้!
ในขณะนี้ ผู้คนจากสำนักต่าง ๆ ในหอรู้สึกร้อนระอุกันถ้วนหน้า
แม้แต่เจ้านำสักเมฆาครามเองก็รู้สึกหวั่นไหว
หากสิ่งที่ซูเย่เล่ามาเป็นเรื่องจริง สิ่งนี้คงอยู่เหนือขอบเขตของคำว่า ‘สมบัติ’ อย่างน้อยเรียกได้ว่าเป็นสิ่งของในระดับ ‘ตำนาน’ ได้เลยทีเดียว!
“ของสิ่งนั้นอยู่ที่ไหน?” ผู้คุมกฎของหอบัญชาการเอ่ยถามขึ้นมา
ทันใดนั้น ซูเย่ก็กลับมาเป็นจุดสนใจอีกครั้ง
รวมไปถึงสองพี่น้องไป๋ ทุกคนในที่แห่งนั้นต้องการทราบว่าตราคำสั่งสร้างนครที่พูดถึงมีจริงหรือไม่!
“เฉิงหวง!” ซูเย่ตะโกนออกมากึกก้อง
มีกลุ่มหมอกจางที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ปรากฏขึ้นข้างกายเขาทันที
ก้อนหมอกควันนั้นแผ่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพียงพริบตาก็กลายเป็นกลุ่มก้อนที่ชัดเจน
ในไม่ช้า เฉิงหวงก้าวเดินออกมาจากกลุ่มหมอกควัน โดยคาบตราคำสั่งสร้างนครไว้ในปาก มันมองไปรอบกายด้วยความสับสน
พอได้เห็นมอนสเตอร์ปรากฏขึ้นต่อหน้า พวกเขาจึงแน่นิ่งไปด้วยความสะพรึง
มอนสเตอร์?
นี่มันมอนสเตอร์จากดินแดนภูผามหานที!
ซูเย่พามอนสเตอร์ออกมาที่โลกจริงได้อย่างไร?
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]