เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 28

บทที่ 28 กลยุทธ์เสริมความสามารถส่วนบุคคลของคณะวิจัยสมุนไพรจีน (ตอนปลาย)

ซูชือเองก็มองซูเย่ด้วยสายตาและท่าทีที่จริงจังเช่นกัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะดูเหมือนหัวเราะและเล่นสนุกกันตลอดเวลา แต่สองหนุ่มก็รู้สึกเบื่อกับการโดนดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตั้งนานแล้วเหมือนกัน พวกเขามาที่นี่เพื่อเล่าเรียน ไม่ใช่มาเพื่อโดนดูถูกดูแคลนเสียหน่อย!

ตั้งแต่พวกเขาเลือกเส้นทางนี้ คณะนี้ พวกเขาเองก็ตั้งใจเรียนและตั้งใจจะใช้ชีวิตให้เป็นไปดั่งเป้าหมายที่พวกตนวางเอาไว้เช่นกัน!

“ได้อยู่แล้ว”

ซูเย่เองก็กล่าวตอบรับอย่างจริงจังขณะสบตาเพื่อนทั้งสอง เป็นท่าทีที่แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่คิดจะเสียมารยาททำทีเล่นทีจริงกับความตั้งใจของเพื่อนๆ

ทั้งสองผ่อนท่าทีเคร่งเครียดลง แทนที่ด้วยท่าทีที่ดูสบาย ๆ และพึงพอใจ

ซูเย่เดินไปยังโต๊ะของตัวเองก่อนจะนั่งลง แต่แทนที่เขาจะเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อทำงานอย่างเช่นเคย เขากลับหยิบสมุดและปากกาขึ้นมา ก่อนจะเริ่มเขียนเนื้อหาของตำรา “ชีพจร 5 สี” ลงไปอย่างเงียบ ๆ

เพราะว่าเนื้อหานั้นมีอักขระเก่าแก่ที่ยุ่งยากอยู่มากมาย ทำให้การพิมพ์จากในคอมนั้นชักช้ากว่าการเขียนด้วยมือ

ในอีกด้านหนึ่งนั้น ซูชือเองก็นั่งลงที่ตำแหน่งโต๊ะของตน แย้มยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเริ่มกระแทกนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อย่างฉับไว เพื่อเขียนเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายวันนี้ด้วยคำศัพท์และการเรียบเรียงคำที่สละสลวยงดงาม

เขาอยากจะตั้งกระทู้ตอบโต้คณะอื่น ๆ ชนิดที่ว่าไม่มีใครกล้าต่อล้อต่อเถียงได้อีก

ให้ไอ้พวกที่เคยหัวเราะพวกเราได้รู้ซะบ้างว่า คณะวิจัยสมุนไพรจีนของเราน่ะ ไม่อ่อนแอ ยอมให้ใครรังแกหรอกนะ!

ผลลัพธ์น่ะเหรอ…

หลังจากที่เขียนและเรียบเรียงข้อความจนเสร็จพร้อมที่จะเผยแพร่สู่สาธารณะ เขาก็ดันพบว่ามีคนโพสต์เรื่องนี้ตัดหน้าเขาไปแล้วเสียอย่างนั้น…

“บ้าเอ๊ย เสียเวลาเปล่าๆ เลย….” ซูชือรู้สึกห่อเหี่ยวอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็เลือกที่จะกดเข้าไปดูโพสต์ที่นิยมมากที่สุดในส่วนฟอรั่มของแพทย์แผนจีนที่ว่า แม้จะแอบเจ็บใจอยู่หน่อยๆ ก็ตาม

ดูเหมือนว่าเนื้อหาในฟอรั่มไม่ได้มีการด่าทอ ทุกอย่างเป็นเรื่องจริงไม่มีการเสริมแต่งหรือปกปิดข้อมูลใดๆ ซูชือรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เขาเริ่มอ่านคอมเม้นต์ข้างล่าง…

“พระเจ้า พวกนายไม่คิดว่าซูเย่นี่ไม่ OP ไปหน่อยเหรอวะ? เล่นกีตาร์ก็ได้ เล่นพิณก็ได้ แถมยังฉลาดเรื่องเรียน”

“ดูเหมือนว่าเทอมนี้คณะวิจัยสมุนไพรจีนจะถึงคราวขาขึ้นล่ะมั้ง “

“อายแทนน้อง ๆ ที่ไปท้าเขาจังเลยแฮะ ไปท้าเขาเองถึงที่ แถมยังมั่นใจซะขนาดนั้น…แล้วก็โดนตอกกลับมาหงายขนาดนี้ เป็นเราคงขุดดินฝังตัวเองไปแล้วล่ะ…”

“เยส!”

ซูชือที่คอยอ่านคอมเม้นต์ต่าง ๆ แอบยิ้มและกำหมัดเล็ก ๆ อย่างมีความสุข

มหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยางไม่ได้เป็นเพียงโรงเรียนการแพทย์เท่านั้น แต่ยังมีคณะอื่นอยู่ด้วย เช่น คณะมนุษยศาสตร์ คณะเศรษฐศาสตร์และการจัดการ และดูเหมือนว่าคอมเม้นต์ชื่นชมดี ๆ ทั้งหลายนั้นมาจากเพื่อน ๆ ร่วมมหาลัยแต่ต่างคณะเหล่านี้นี่เอง!

“เมื่อไหร่จะมีคนจากคณะแพทย์มาเม้นต์บ้างนะ อยากอ่านคอมเม้นต์ชะมัด”

ซูชือเลื่อนลงต่อไปเรื่อย ๆ

ดูเหมือนว่าคนจากคณะแพทย์แผนจีนก็เริ่มเข้าประดังกันเข้ามาเช่นที่เขาร้องขอจริงๆ

อันที่จริง นักศึกษาในคณะแพทย์แผนจีนล้วนรู้ดีว่าลั่วกังนั้นได้วางแผนจะขอท้าซูเย่มาตั้งนานแล้ว และพวกเขาเองก็สนับสนุนการกระทำนั้นด้วย

พวกเขารู้ว่าฝีมือและระดับความรู้ของลั่วกังนั้นเก่งกาจขนาดไหน เขาเก่งกว่านักศึกษาที่จบปีห้าไปแล้วด้วยซ้ำ พวกเขาเชื่ออย่างเต็มอกว่าลั่วกังจะต้องชนะอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นก็คงจะช่วยกันห้าม ไม่ปล่อยให้ไปท้าดวลแล้วแพ้กลับมาแบบยับเยินเช่นนี้หรอก…

แน่นอนว่าไม่มีใครคาดคิดว่าลั่วกังจะแพ้เลยสักคนเดียว พ่ายแพ้ให้กับซูเย่คนนั้น…

เรื่องนี้ทำให้พวกเขาหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

คณะแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงมากมาย ได้พ่ายแพ้ให้กับคณะวิจัยสมุนไพรจีนที่ใครๆ ต่างก็ดูถูก..

เป็นเรื่องทำใจยอมรับได้ยากจนทำเอากลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว

“ก็แค่ท่องจำเนื้อหาในหนังสือโบราณได้ มันก็แค่เนื้อหาในหน้ากระดาษเท่านั้นแหละ ถ้าอยากจะวัดกันจริง ๆ ก็ควรจะวัดกันที่ทักษะความสามารถในการรักษาสิ”

“ใช่แล้ว ก็แค่อ่านหนังสือมากกว่าเด็กปีหนึ่งไม่กี่เล่มเอง ทำเป็นเย่อหยิ่งไปได้ “

“คิดว่าตัวเองเจ๋งขนาดไหนกันเชียว? คณะวิจัยสมุนไพรจีนก็แค่เรียนห้าปี แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งจดนั่งจำเนื้อหา ลองมาเรียนแบบพวกเราตอนปีสี่ดูสิ แค่จำจนตัวเป็นหนอนหนังสือ ใครๆ ก็ทำได้ จำไว้ด้วยล่ะว่าแค่เรียนมันไม่พอหรอก มันต้องได้ลองฝึกใช้ทักษะจริง ๆ ด้วยต่างหากถึงจะนับ!”